Dag 21: Salt Lake City (UT)

Lagoon & Tanger Outlets

Het park Lagoon gaat pas om 11.00 uur open, maar het ontbijt is maar tot 09.00 uur. We staan dus toch op tijd op. Hadden we het gratis ontbijt maar afgeslagen, dan hadden we langer kunnen blijven liggen, maarja… iets met een gegeven paard enzo.

Het ontbijt wordt geserveerd in het restaurant naast het hotel, bij Red’s. We mogen kiezen, a-la-carte of buffet. Het is geen verrassing waarvoor we gaan, toch? Op zich is het wederom een standaard Amerikaans ontbijt. Alhoewel, geen pannenkoekjes of wafels.

Na ontbijt internetten we nog wat op de kamer. We hebben immers tijd genoeg. Het park ligt op een 20 minuten rijden van het hotel. We moeten alleen van te voren nog een colablikje zien te scoren, want daarmee krijgen we 5 dollar per persoon korting op het entreekaartje. Snel verdiend, dacht ik zo. Het winkeltje beneden in het hotel heeft blikjes. Wellicht niet de meest goedkope winkel, wel de makkelijkste 😉 Iets na half 11 stappen we in de auto, op weg naar het park wat mij de 500e achtbaan brengt. Martijn heeft zijn coastercounter ook even bijgewerkt en hij staat nu op 490 achtbanen. Aangezien Lagoon 9 achtbanen heeft, zal hij vandaag dus nét niet zijn 500e halen. Dat zal gebeuren bij Santa Cruz Boardwalk. Ook niet heel vervelend.

Als we bij het park aankomen, lijkt het nog niet zo druk. Uiteraard staat er al wel een rij voor het parkeren, maar dat is altijd als het park net open gaat. Dan gaan we in de rij staan bij de kassa. Ook hier gaat het redelijk snel. Eenmaal in het park bekijken we de plattegrond. Graag wil ik dat mijn 500e baan de houten achtbaan ‘Roller Coaster’ wordt, dus komt er een plan van aanpak. Mijn teller staat nu op 495, dus de vijfde achtbaan wordt mijn 500e. Plan van aanpak: Eerst de vier achtbanen links van het park en dan de houten.

We lopen wat door het park en zien meteen dat het een vrolijk park is. Veel kleurtjes en het straalt heerlijke sfeer uit. Vervolgens komen we uit bij Jet Star 2, een Schwarzkopf Jet Star. Zo’n zelfde soort hebben we in 2009 ook in Japan gedaan. Daar was hij in ieder geval erg leuk. Erg benieuwd hoe hij hier is. Er staat geen rij en als we in willen stappen worden we tegen gehouden. Onze tassen moeten worden opgeborgen in een kluisje. Oh, dat hadden we niet gezien. Excuus. Gelukkig staan de kluisjes naast de achtbaan. Het zijn alleen wel een beetje onhandige kluisjes. Je moet een code intikken en daarna nog een keer, maar dat is bijna niet te zien. En de code is overigens door iedereen die achter je staat gewoon mee te lezen. Ook niet echt tactisch. Nadat we de spullen hebben opgeborgen, mogen we meteen plaatsnemen voorin. In deze baan zit je niet naast, maar achter elkaar. Maar het vreemde is dat je niet alleen in een karretje mag. Ofwel, als je single rider bent, dan zul je tussen de benen (lees: kruis) van een vreemde moeten gaan zitten. Lijkt me in sommige gevallen niet geheel prettig.

Dan gaan we naar boven en sjoef, meteen na de eerste afdeling een scherpe bocht. Gaaf! De bochten zijn vrij intens. Het is een kermisbaan, maar hij is wel erg leuk. Zo, dat was #496. En we doen hem gewoon nog een keer! Maar ditmaal achterin. Vervolgens gaan we naar The Bat, een Vekoma Junior. Na drie beurten wachten staan we vooraan. Ineens komt er een medewerker naar ons toe en zegt dat we de tassen niet mee mogen nemen. Deze moeten we of in een kluisje doen, of achterlaten bij een niet-rijder. We mogen de tas ook niet langs de kant neerzetten. Oh, zijn wij dan zo scheel? We hebben dat bordje helemaal gemist. Meteen gaan we kijken bij de ingang van de attractie, maar nergens staat dat je de spullen niet in het stationnetje achter mag laten. Er staat zelfs niet eens dat het verplicht is om je spullen in een kluisje te zetten. Beetje vreemd dit. We zoeken ons rot naar kluisjes, maar vinden niets. We vragen het aan een medewerker die toevallig wat prullenbakken aan het schoonmaken is. Maar hij verstaat ons niet. Zo slecht Engels praat Martijn toch echt niet. We weten dat hij soms onverstaanbaar is, maar zelfs ik versta hem nu gewoon. Hij herhaalt ook gewoon exact wat Martijn vraagt. Lockers? Vraagt hij, maar hij blijft zeggen dat hij het niet snapt… wat? Ohhhh, Lockers! Ja d’oh… Hij wijst wat, maar we zien niets. Hij vraagt aan ons of hij wellicht even mee moet lopen. Prima, loop maar gezellig mee. Vervolgens zetten we drie stappen en zegt hij dat de lockers bij de ingang zijn. Ehm, dat zijn niet echt de dichtstbijzijnde van de attractie he. Dus wij verwijzen dat er ook lockers zijn bij de Jet Star en dat we dan die wel gaan gebruiken voor deze attractie. Maar hij vertelt ons dat die lockers alleen voor personeel is. Ehm, hij begrijpt blijkbaar nog steeds niet wat we bedoelen. Achja… daarom werkt hij ook bij de afdeling ‘prullenbakken’ he.

We stoppen onze spullen weer in een locker en lopen dan terug naar The Bat. Gelukkig is er vrijwel geen rij en mogen we na één keer wachten instappen. Jammer dat de medewerker van net er niet meer staat, anders hadden we haar er graag opgewezen dat er nergens staat dat het niet in het stationnetje mag staan. De baan zelf is mwoah. We hebben betere Vekoma Juniors gedaan.

Snel de spullen uit de locker halen en weer verder. Nummertje 497 overigens… Derde achtbaan van vandaag wordt de Bomboma. Een familiebaan, maar geen idee van welk merk. Hij ziet er leuk uit. De karretjes zijn ons vrij onbekend. Ook hier moeten de spullen in een locker, maar voor de verandering zijn deze lockers gewoon bij de baan zelf te vinden. Als we de liftheuvel op gaan, horen we ineens muziek in de trein. Cool. Het thema is zon, zee en strand en de muziek is van Beach Boys, California Surfin’. De baan zelf is ook nog eens behoorlijk soepel. Ja, leuke baan! We doen hem dus gewoon nog een keer. En dit was #498.

Nummer 499 wordt Puff, the little fire dragon. Een Zierer Kiddie. Voor de kleintjes dus. We besluiten om hem ieder apart te doen, want dat gaat natuurlijk nooit met zijn tweeën passen in een karretje. Kunnen we mooi foto’s van elkaar maken. Tja, wat kunnen we zeggen. Het is een kiddie he. Dus niet echt spannend.

En dan is het zo ver… We lopen naar de houten achtbaan ‘Roller Coaster’. Hoe toepasselijk: 500e Roller Coaster. Hij blijkt ook nog eens wat geschiedenis met zich mee te hebben, want deze houten achtbaan is (net als Corkscrew @ Wild Waves) een ACE-landmark. Het is overigens een Out-and-Back, dus dat betekent vaak airtime!

Ook hier bergen we onze tassen op in een kluisje. Maar mijn papiertje met #500 gaat natuurlijk mee, want op de foto moet goed duidelijk zijn dat het om mijn 500e achtbaan gaat! Heerlijk nerderig, maar 500 vind ik toch wel erg speciaal.

Uiteraard doen we hem voorin. Een prima baantje! Geen echte airtime en hij is ook niet echt lang. Maarja, voor die tijd was zo’n baantje natuurlijk al heel wat. Maar ik ben in ieder geval erg blij dat mijn 500e baan niet tegen viel! Uiteraard doen we hem nog een keer, maar dan bijna achterin. En daar is hij eigenlijk hetzelfde als voorin.

Inmiddels hebben we wat honger gekregen en bekijken we het aanbod eten op de plattegrond. Omdat de andere vier achtbanen allemaal bij elkaar liggen, bekijken we wat er in die omgeving te eten is. Maar we zien eigenlijk alleen de Chinees wat ons bevalt. Vijf soorten kipgerechten met steeds verschillende saus. Martijn kiest voor wat hete saus en ik voor de zoetzuur. Het smaakt prima, maar er had wel wat minder rijst gemogen. Het bordje loopt bijna over en zo kun je het niet goed mixen met de saus en kip. En het drinken is ook al zo belachelijk groot. Dat noemen ze dan normale grootte… Maar het smaakt wel prima.

Na het eten lopen we naar Colossus The Fire Dragon. Een Schwarzkopf Dubbele Looping. Ook weer een vrij oude baan wat op een kermisattractie lijkt. Na een paar beurten wachten mogen we instappen. Hij is minder lomp dan je zou verwachten, maar echt soepel is hij niet. Vooral in de bochten is hij niet echt subtiel.

Vervolgens lopen we naar Wild Mouse. Zoals de naam al doet vermoeden: een Wilde Muis van het merk Maurer Söhne. We kunnen alleen de kluisjes niet vinden van deze attractie. De medewerker bij de ingang zegt dat we gebruik moeten maken van de kluisjes bij Colossus. Ja putverdurrie, daar komen we toch net vandaan! En weer bergen we daar onze tassen op en lopen dan weer terug naar de muis. Tja, muizen behoren eigenlijk nooit zo onze favorieten. Vooral in de bochten boven vinden we ze niet prettig. Je wordt dan van links naar rechts geslingerd. Maarja, voor de counter doen we hem uiteraard maar wel.

Na de muis lopen we naar Spider. Deze is van hetzelfde merk als de muis, namelijk Maurer Söhne, maar dan is het een spinning. Hij heeft wel iets weg van een muis-attractie, maar gelukkig is hij dat totaal niet. Het karretje gaat op een gegeven moment draaien en draaien en draaien. En dat heel erg leuk in de bochten. Dus deze is goedgekeurd!

Wie meegeteld heeft, weet dat we nog maar één achtbaan op de planning hebben staan. Dat is Wicked, een Zierer torenlanceerbaan. Degene waar we ook het meest voor vrezen. Je wordt afgeschoten en gaat meteen een toren over. Niet zo als bijvoorbeeld bij Top Trill Dragster in Cedar Point, maar een hele smalle heuvel. Zoals bij Typhoon in Bobbejaanland of Falcon in Duinrell. Alleen in die parken wordt je niet afschoten, maar ga je rustig naar boven en pas vanaf de heuvel maak je snelheid. Wij hebben al eens twee keer van dit soort achtbanen gedaan, waarbij je dus wel afgeschoten wordt over de heuvel en die bevielen ons totaal niet (de HyperSonic XLC in Kings Dominion en Dodonpa in Fuji-Q Japan). Ook hier moeten de tassen in een kluisje, maar wat is dat nou… een heel ander kluisjessysteem. Hier moet je gewoon 3 kwartjes inwerpen en dan met een sleuteltje dichtmaken. Zullen we dan toch maar teruglopen naar Colossus om daar de spullen in een gratis kluisje te doen? Nah, we zijn toch zeker geen zuinige Nederlanders? Drie kwartjes, wat is dat nou op het totaalbedrag van deze vakantie 🙂 Alleen zien we dat de Amerikaan wél behoorlijk zuinig kan zijn. We zien maar liefst vier kluisjes welke volgepropt zijn met spullen, maar niet dicht zijn gemaakt met de sleutel. Geen geld erin geworpen dus. Zelfs één kluisje met twee mobieltjes erin, zonder dat het kluisje dus op slot is. Dat is gedurfd… De rij is hier iets langer dan bij de andere attracties, maar uiteindelijk zijn we na 10 minuten wachten aan de beurt. We worden op de achterste rij toegewezen, maar eigenlijk willen we voorin. Ik laat dat blijken aan de medewerker, maar hij schudt nee en zegt daarbij: de volgende keer, beloofd. Ja, wat hebben we daar nou aan. De volgende keer zal wellicht over heel wat jaren zijn. Of hij moet zo leuk zijn dat er een tweede keer in zit, maar we vrezen het ergste. En vervolgens worden we afschoten, over de heuvel, door de bocht… En hij is gewoon wél leuk! Hij is ook behoorlijk soepel. Leuk! We doen hem dus inderdaad nog een keer, als is het alleen maar om te kijken of de medewerker aan zijn belofte houdt. Dan staan we vooraan en hij wijst weer naar de achterste plekken. Nee, nee meneertje… Je had beloofd dat we voorin mochten zitten. Ohja, zegt hij, dat is waar. Maar dan ineens staat de baan stil. Wat zou er aan de hand zijn. Er wordt ook niets omgeroepen. Storing? Bij de uitgang staat een man te discussieren over wellicht zijn groep met gehandicapten. Het lijkt erop dat zij er niet inmogen en dat de man (hun begeleiding) het daar niet mee eens is. Maar om daar nu een baan voor stil te leggen? Vervolgens na tien minuten zien we ineens een andere medewerker met een petje en een zonnenbril in zijn hand lopen. Het lijkt erop dat deze gevonden zijn op de baan. Zou dat het zijn geweest? Want daarna hervat de attractie weer. Wij stappen dus voorin en wederom is hij leuk!

Goed, nu hebben we alle attracties gedaan en het is nog maar 4 uur. We lopen nog wat rond om wat foto’s te maken, gaan met de kabelbaan naar de andere kant van het park om daar nog wat foto’s te maken en lopen dan nog een winkeltje in om te kijken voor wat t-shirts. Maar helaas, we slagen geen van beide. Als we naar de uitgang van het park lopen, pikken we nog even het spookhuis mee, maar dan is het toch echt tijd om te vertrekken. We hebben het plan gevat om nog even te gaan shoppen bij de Outlet. We hebben immers nog een boodschappenlijstje compleet te maken van twee vriendinnen van ons.

Tanger Outlet ligt op een 45 minuten rijden van Lagoon, maar wel weer in de richting van het hotel. We parkeren de auto strategisch bij de winkels welke we op het oog hebben. Als eerste lopen we naar de Shopper Services. Met onze ANWB-pas kunnen we daar namelijk een kortingsbonnenboekje halen. Hendig. Maar als we het boekje doornemen, zien we dat we er eigenlijk niets aan hebben. Veel kortingen zijn pas geldig als je vanaf 100 dollar besteed. En dat zijn we toch eigenlijk niet van plan.

Dan lopen we naar Carter’s en slagen erin om het gehele lijstje compleet te maken. Vervolgens lopen we naar de winkel ernaast. Samsonite. We zijn eigenlijk nog steeds op zoek naar een fijne laptoprugzak, maar ook hier bij Samsonite slagen we daar niet in. Vervolgens is GAP Kids aan de beurt, maar de pyjama waar we naar op zoek zijn is niet te verkrijgen in de outlet. Daarvoor moeten we naar de normale kidswinkel van GAP in een mall (sorry Marjol, de andere twee pyjama’s van Carter’s zijn overigens wel gelukt ;)) Wellicht dat we deze vakantie nog een mall tegenkomen met een GAP winkel.

Daarna lopen we de Levi’s store binnen. Martijn wil eigenlijk nog wel twee spijkerbroeken en ik het liefst ook eentje. Maar wat voor maat hebben wij in Amerika? Geen idee eigenlijk. We vragen het een medewerker en zij bekijkt ons. Als eerste is Martijn aan de beurt. Hij past er een paar en dan heeft hij de juiste te pakken. Vervolgens heeft hij een tig-tal aan kleurtjes en smaken, dus check, dat zijn er twee! Ook ik slaag erin om er één te vinden. Mooi, dat is ook gelukt. Als we de drie broeken afrekenen, blijkt het toch boven de 100 dollar te zijn. Slik, is het dan uiteindelijk toch duuder dan in Nederland? Althans, daar kosten de broeken die wij kopen bij elkaar net zo veel. Maarja, dat zijn dan geen Levi’s natuurlijk 😉 We leveren een bonnetje in uit ons couponboekje en hoeven dan nog maar iets boven de 100 dollar te betalen. Omgerekend in euro’s is dat dan 30 euro per broek. Oeh, maar dát is wel een stuk goedkoper dan bij ons in Nederland natuurlijk! Cool!

Na de Levi’s shop lopen we de normale GAP winkel nog even binnen. En ook daar slaag ik erin om een leuk T-shirt te scoren. Zeven dollar en met de tax kost het 8,50 dollar. Das geen geld! Inmiddels is het alweer 8 uur. Tjee, wat gaat de tijd snel als je shopt zeg. Snel naar de auto en de Tom Tom op het adres van TGI Fridays! In 20 minuten rijden we naar de plaats van bestemming, maar zien geen TGI. We kijken nog eens goed, maar nee… echt niets te zien. Martijn loopt de Starbucks binnen om te vragen waar hij zit, maar deze TGI Fridays blijkt een jaar geleden al gesloten. Jahee, nog geen Fridays dus voor Linda 😦 De medewerker van de Starbucks raadde ons Red Butte aan, gevestigd boven hun. Ja, logisch dat je die dan aanraad. Maar we hebben inmiddels wel erge honger gekregen, dus we lopen er toch maar heen. De menukaart hangt buiten, dus bekijken we hem even. Oeh, daar staan lekkere dingen op en ook nog eens niet zo heel duur. We lopen naar binnen en we mogen kiezen: binnen of buiten. Aangezien ik het buiten wat frisjes begin te vinden, kiezen we voor binnen. Martijn bestelt de Ribs met aardappelsalade, sperziebonen en ui en ik de erwtenrisotto met lamsvlees en geitenkaas. Het smaakt heerlijk! Goede tip van de Starbucksmedewerker.

Na het eten rijden we weer terug naar het hotel. Eenmaal terug op de kamer boeken we nog even een hotel in Reno voor morgen. Dit hadden we nog niet gedaan, omdat we zagen dat de prijzen naarmate de datum naderde de prijzen énorm daalden. Maar helaas, morgen begint het weekend, dus spectaculair lage prijzen zijn er niet op Hotwire. We zien een 3,5* voor 63 dollar en een 4* voor 67 dollar. In eerste instantie willen we gaan voor de 4*, maar zien dan dat daar nog een Resortfee bij komt en wellicht ook nog parkeergeld en is het internet niet gratis. Bij de 3,5* staat er bij dat internet en parkeren gratis is. Het lijkt ons dus handiger om voor de 3,5* te gaan. Met een beetje huiswerk, lijkt het te gaan om Grand Sierra Resort te gaan. We wagen de gok en… Ja, we krijgen Grand Sierra Resort toegewezen. Mooi zo. Als we op hun eigen site kijken, zien we dat een kamer 148 dollar kost. Zo zeg, dát is nog eens een besparing!

Morgen hebben we dus wederom een hele lange rijdag. We moeten maar liefst 7,5 uur te zien overbruggen naar Reno. Verder hebben we niets gepland. Wellicht komen we onderweg een mall tegen of iets anders wat de moeite is om even te stoppen. In ieder geval zijn we heel flexibel. Als we maar eind van de dag in Reno uitkomen.

Aantal gereden miles: 83 (133 km)
Aantal coasters: 9 (Bingo!)
Weertype: ZON