Dag 07: Vancouver (WA) – Olympia (WA)

Mount St. Helens NVM & Mount Rainier NP

Vroeg uit de veren vandaag, we hebben een behoorlijke rijdag gepland. Op zich is de afstand tussen Vancouver en Olympia niet zo groot, maar wel als je tussendoor ook nog twee bergen wilt bezoeken.

Na het ontbijt checken we uit. Uiteraard pas na één check, dubbel check, driedubbele check of we alle spullen mee hebben. Martijn blijft buiten bij de spullen staan en ik haal de auto op. Maar wat is dat nou? Mijn hele broek is nat. Ochjee, het flesje water wat in mijn tasje zit is natuurlijk lek. Snel wil ik de tas openen, maar daardoor houd ik het flesje op zijn kop in de tas. Oeps, nu klotst al het water uit de tas. Over mijn broek, over mijn shirt, over de stoelen van de auto. Tuurlijk, waarom ook niet…

Nadat we alles weer mooi droog geveegd hebben, zijn we eindelijk op weg naar de eerste berg: Mount St. Helens. Dit is een vulkaan welke in 1980 uitbarstte en daarmee tientallen mensen om het leven kwamen. Dat wil zeggen, na een aardbeving klapte er een deel van de krater in elkaar.

Helaas hebben we geen adres van de berg, dus stellen we de Tom Tom in op een plaatsje daar vlakbij. We tanken de auto vol en nemen meteen wat snacks mee. We verwachten niet dat we in de bergen veel restaurants tegenkomen, dus met een snack komen we de middag wel door. Daarna rijden we de snelweg op en iets voor de afslag om richting de berg te gaan, bezoeken we een visitor center. We krijgen wat folders en een plattegrond mee. De vrouw achter de balie vraagt of we ook nog van plan zijn om naar Mount Rainier te gaan. Ook daarvan heeft ze wat folders. Ze is alleen wel verbaast dat wij deze twee bergen op één dag willen doen. Het is immers vier uur rijden van de ene berg naar de andere. Ja mevrouw, we weten dat het een pittige reis is. Snel gaan we weer op pad.

Hoe dichterbij we bij de berg komen, hoe mooier het uitzicht wordt. We stoppen bij verschillende uitzichtpunten. Elke stop heeft immers een eigen uitzicht. We rijden helemaal door tot het eind, tot Johnston Ridge Observatory.

Als we de auto geparkeerd hebben en lopen richting het uitzichtpunt, komen we een stel jongens tegen. De ene roept naar ons dat er niets aan is, want de helft van de berg is weg! Hahaha…. Leuk 🙂 Slimme jongen… Entree kost 8 dollar, maar met onze ATB-pas is het gratis. De film over de berg begint over 12 minuten. Geeft ons mooi de tijd om wat rond te kijken. Terwijl ik buiten wat foto’s maak, bekijkt Martijn binnen de informatie. Dan openen de deuren naar de bios. Op het Alles Amerika Forum had ik gelezen dat we vooral tot op het eind moeten blijven zitten, want dan gebeurd er iets met het gordijn daarachter. Ik kijk naar de zijkanten en zie dat er wat licht naar binnen schijnt. Zou het zijn wat ik denk dat ik denk?

De film zelf is enorm interessant. Het laat zien hoe de krater is ingestort en wat dit met de omgeving heeft gedaan. Best heftig eigenlijk. En dan is de film teneinde en… ja hoor, wat ik al dacht: de gordijnen openen en we kijken zo uit op de berg. Prachtig!

We genieten nog even van de omgeving en rijden dan naar Mount Rainier. Helaas moeten we daarvoor een heel stuk via dezelfde weg weer terug. Mount Rainier staat wel in de Tom Tom, maar op de één of andere manier pakt hij hem niet. Hij geeft aan dat er geen weg gevonden is. Ook nu stellen we hem dan maar in op een plaats vlak daarvoor. Hij geeft aan dat het twee uur rijden is. Hmz, de vrouw van het toeristenbureau zei toch vier uur rijden? Meevallertje. Amerikanen weten altijd alles zo mooi te overdrijven he? 😉 De weg terug blijkt toch anders te zijn dan op de heenweg. Er staat namelijk ineens een hert op de weg! Snel maak ik er een paar foto’s van en het hert rent de bossen weer in.

Na bijna anderhalf uur rijden komen we in het plaatsje Mossyrock. We hebben eigenlijk wel zin in een bakje koffie en komen uit bij The Pantry Cafe. Een enorm leuk lokaal eettentje. We bestellen een bak koffie en meteen wat te eten erbij. Martijn neemt een warm appelgebakje met ijs en ik een stuk Carrot Cake. Ze blijken wifi te hebben, dus loggen we meteen in. Martijn blijkt een mail terug te hebben van Pam, van La Quinta Inn. Ze bevestigd dat ze onze mail ontvangen heet en heeft meteen de vraag of we toevallig ook de HDMI-kabel vergeten zijn. Oeps, yep… Ook die zijn we dus vergeten. Tjee zeg, waar waren we die ochtend toch met onze gedachten? Een ding vergeten is één, twee dingen, oké… Maar drie dingen?! En we zijn die avond daarvoor nog wel heerlijk vroeg gaan slapen. Wellicht is dat het geweest? Waren we te relaxt? Blijkbaar worden we dan minder scherp. Wederom gaat er een mail naar Pam en we bedanken haar voor haar oplettendheid.

In mijn mailbox zit een mail van Theater Markant in Uden dat er een extra voorstelling van Guido Weijers gepland is. Snel kijken we of we nog tickets kunnen bemachtigen, want dat is ons voor het nieuwe seizoen eigenlijk nog niet gelukt. Ofja, we hebben tickets voor Guido in april 2014, maar dan zijn we heel hoogstwaarschijnlijk op vakantie. Deze voorstelling in Uden is in december. Weten we in ieder geval zeker dat we er heen kunnen. Toch handig die technologie van tegenwoordig. Zelfs op vakantie kun je van alles regelen.

Na een stop van een half uur rijden we weer verder naar Mount Rainier. Kwart over drie rijden we het park binnen en bij Ohanapecosh Visitor Center stoppen we even. Het toeristenbureau is helaas gesloten, maar je kunt wel wat wandelen in de omgeving. We lopen de Hot Springs Nature Trail. En wandelpad van een halve mijl. Het is een leuke boswandeling, maar de Hot Springs zien we helaas niet. Na een half uur zijn we weer terug bij de auto. Vervolgens rijden we naar de Stevens Canyon Entrance. Hier rijd je officieel het park in en moeten we ons ATB-pas laten zien. Scheelt ons toch weer 15 dollar aan entree.

Al zigzaggend rijden we door het park. Vrijwel geen recht stuk weg te zien. Dan zien we ineens Mount Rainier opdoemen. WTF, wat een ontzettend grote berg! Erg indrukwekkend. We stoppen bij verschillende uitkijkpunten. De één is nog mooier dan de ander. Helaas is het boven de berg erg grijs weer. Op de foto’s is bijna geen contrast meer te zien. Ook bij Reflection Lakes stoppen we even, maar er is geen reflectie zien. Alles ligt vol sneeuw en ijs! Al geeft dit ook wel een mooi beeld.

Iets verderop ligt Henry M. Jackson Memorial Visitor Center en Paradise. Voor het Visitor Center zijn we helaas net te laat. Deze sluit om 5 uur, maar het is net vijf over vijf. Wel kun je een stukje de berg op over de sneeuw. Veel kinderen zijn op de berg aan het spelen met de sneeuw. Sommige hebben zelfs een sleetje meegenomen. Wat leuk! Uiteraard lopen wij ook een stukje naar boven. Het is even behelpen met lopen. Het is vrij glad. Wie had dat nog gedacht, midden in juni in de sneeuw.

We zijn nu op de helft van de weg door Mt. Rainier. We stellen de Tom Tom in op het adres van ons hotel in Olympia. Hij geeft aan dat het twee uur rijden is. Dat is mooi, want dan kunnen we ook nog langs Radioshack om te kijken of ze daar een kabel hebben voor onze accu. Onderweg stoppen we nog even bij een paar uitzichtpunten, maar bij Narada Falls stoppen we wat langer. Wat een hoge waterval! Erg indrukwekkend. Het is alleen jammer dat we helemaal bovenaan de waterval staan. Dan zie ik dat je ook een stuk naar beneden kan lopen. Als we goed en wel op weg zijn naar beneden, stuiten we op een berg sneeuw op het pad. Zo te zien aan de vele voetstappen kun je daar gewoon overheen. Dat doen wij dan ook maar. Onderweg zien we een paar punten waar je kunt zien hoe hoog de sneeuw eigenlijk ligt. Het komt tot net aan de knieën.

Na deze iets te lange stop beloof ik Martijn dat we nergens meer zullen stoppen. Radioshack is tenslotte maar tot 9 uur open en volgens Tom Tom komen we daar rond 8 uur aan. Mochten ze bij Radioshack geen kabel hebben, willen we ook nog langs de Best Buy, dus een beetje speling met de tijd is welkom. Het laatste half uurtje wordt dus op zijn Japans gefotografeerd: fotopunt, raampje open, klik en weer verder! Na een uur rijden komen we op het adres aan waar volgens Tom Tom Radioshack zou moeten zitten. Maar we zien niets. Dan kijken we of Tom Tom wellicht ook een Best Buy erin heeft staan. Ja, die heeft hij. Een goed vier minuten rijden. Maar helaas, de Best Buy heeft geen kabel voor ons. Hij adviseert ons om naar Radioshack te gaan (d’oh). Deze blijkt iets verderop te zitten.

We lopen Radioshack binnen en de jongen die ons helpt heeft goed nieuws voor ons. Hij heeft een kabel! Eindelijk, we kunnen gewoon onze elektronische spullen weer opladen. In principe hebben we onze stekkerdoos niet meer nodig, maar het is toch altijd fijn om je eigen spullen weer terug te hebben. Zeker omdat er aan de stekkerdoos de nog geen week oude wereldstekker zit. Gekocht op Schiphol, dus dat zou toch wel erg zonde zijn als we die kwijt zouden zijn. Hopelijk gaat het goed met het opsturen naar ons hotel in Seattle. Als dit in Nederland met de PostNL zou zijn geweest had ik er maar weinig vertrouwen in gehad. Maar nu zou het toch goed moeten komen?

Een kwartier later zijn we bij ons hotel in Olympia: Phoenix Inn & Suites. We vinden het maar een vage buurt. Een enorm vage buurt… Als we inchecken horen we dat we helaas geen Kingbed hebben, maar een dubbele Queen. We hebben uiteraard liever een groot bed, maar ze hebben geen King-kamer meer over. Ze zijn helemaal volgeboekt. Alleen de Gouverneurs Suite… Oeh! Het is alleen wel een rokerskamer. Oef, dat is weer minder. We mogen van jongedame achter de balie een kijkje nemen in de suite om te kijken of we liever daar slapen in plaats van een dubbele Queen. Het betreft een kamer op de derde verdieping. Het is een rotzooi op de derde. Ze zijn bezig met verbouwen en ze zijn blijkbaar begonnen op de derde. Overal ligt troep en sommige kamers zijn op en klaar om ingericht te worden. Dan openen we de kamer van de suite. Gatsiedarrie, helaas ruik je de rook maar al te goed. Maar jee zeg, wat een ontzettend grote kamer! Eerst kom je in een soort ‘woongedeelte’, met een bankstel, een keukentje en een tafel voor de laptop. En iets verderop staat het bed… met jacuzzi! Amai… Maar de rooklucht blijft. En deze kamer is nog niet meegenomen met de renovatie, want het betreft wel allemaal oude meuk. Maarja, die jacuzzi in de slaapkamer… Dat is toch ook wel erg leuk. Na vijf minuten twijfelen besluiten we het toch maar niet te doen. De rooklucht overheerst toch wel enorm en daar willen we niet de hele nacht in slapen.

We lopen weer terug naar de balie en ruilen de sleutels om met de Queen-kamer. Het betreft een kamer op de begane grond. Helemaal achterin. Hmz, ook niet erg prettig in deze buurt. Maarja, meer keuze hebben we niet. De kamer zelf ziet er prima uit. En eerlijk is eerlijk: het doet wel een stuk gezelliger aan dan zo’n grote suite.

We stallen onze koffers en kijken dan op de tablet welke restaurants er hier in de buurt zijn. We hebben eigenlijk wel zin in een goede steak. Die hebben we deze vakantie nog niet gehad, een echt goede. En dit blijkt te kunnen, een paar kilometer verderop zit een Outback Steakhouse! Maar ook een Olive Garden. Pasta is natuurlijk ook lekker. Maar nee, de steak wint. Het is alleen al negen uur en ze sluiten om 10. Hmz, je moet er natuurlijk ook nog heenrijden. Halen we dat dan wel? Tuurlijk, hier in Amerika wel. In Nederland zou je wellicht niet meer aan kunnen schuiven, maar hier staat vriendelijkheid voorop. Dus als jij nog wilt eten, dan kan dat gewoon!

Martijn neemt de Ribs & Sirloin steak met knoflook-aardappelpuree en ik de rib-eye met gegrilde uitjes en de Blue Cheese Pecan Chopped Salad. Vooral de salade is echt zo lekker. En eigenlijk de steak zelf en uitjes ook! Ook Martijns ribs en steak zijn erg lekker. Het vlees valt gewoon van het bot, zo mals. Kortom, we hebben heerlijk gesmuld! We rekenen af en dan blijkt het net 10 uur geweest te zijn. Heerlijk, die snelle service in Amerika!

Conclusie van de dag: blijkbaar zijn we erg van de bergen en kraters. Ook vandaag was een geweldige dag. Zowel Mount St. Helens als Mount Rainier hebben veel indruk op ons gemaakt. Morgen hebben we wederom natuur op de planning. Dan duiken we Olympic NP in en gaan we de verschillende strandjes en regenwouden bekijken.

Aantal gereden miles: 351 (565 km)
Weertype: bewolkt met af en toe een zonnetje. Temperatuur wisselvallig: 15 tot 27 graden.

Dag 6: Newport (OR) – Vancouver (WA)

Vineyards

Omdat ik gisteren te moe was om het verslag te typen, hebben we de wekker lekker vroeg gezet. Sommige zullen me voor gek verklaren om voor een verslag vroeg op te staan, maar als ik het nu niet doe, vergeet ik wellicht sommige dingen. Ik tik het verslag uiteraard voor onze “medereizigers”, maar ik vind het voor mezelf net zo belangrijk. Ik merk dat ik vaak genoeg onze verslagen teruglees als ik iets wil weten of soms lees ik ze ook gewoon zomaar eigenlijk 🙂 De reacties die we lezen in de ochtend zijn ook erg leuk om te lezen. Dank jullie wel 🙂

Terwijl ik het verslag typ, dommelt Martijn nog wat verder, maar al snel staat hij ook op. Iets voor negenen lopen we naar het ontbijt. We beginnen de dag met een reden rustig. We gaan vandaag namelijk een paar vineyards bezoeken om wijn te proeven. En om nu om 9 uur al aan de wijn te zitten, vinden we een beetje te veel van het goede. Al hebben we nog eerst twee vuurtorens welke we willen zien. Ondanks dat dit ons gisteren wat minder is bevallen, wil ik ze toch zien. Ze staan immers niet voor niets op mijn lijstje.

De eerste vuurtoren is vrijwel direct naast het hotel. We hoeven hiervoor alleen de brug over te steken. Als we de brug oprijden, zien we dat vanuit de bergen een behoorlijke wolk over Newport raast. Echt een strook grijze massa. Hierdoor is het uitzicht op zee totaal verpest. Je ziet helemaal niets. De vuurtoren zelf is wel te zien. Naast de toren staat ook een uitkijktoren, maar het wandelpad naar de vuur- en uitkijktoren gaat pas vanaf 11 uur open. Dat is nog een kwartier wachten, maar aangezien we een vrij druk schema hebben, besluiten we hier niet op te wachten. We maken wat foto’s en stellen dan de Tom Tom in op Yaquina Head State Park. Dit ligt een goed 7 minuten rijden van de vorige. Als we er zijn, zien we dat het park entree kost. Zeven dollar. We vinden dit eigenlijk zonde, aangezien we er waarschijnlijk maar een minuut of 5 zijn. Maarja, we willen hem toch zien (lees: Linda wil hem graag zien). De vrouw in het hokje vraagt of we wellicht één of andere pas hebben. We hebben wel ons America The Beautiful pasje, maar die is volgens ons niet geldig hier. Toch laten we hem zien en warempel, hij geldt ook hiervoor. Wat handig! We rijden de weg af naar de vuurtoren, maar het zicht wordt alleen maar slechter. Wat zonde zeg. Als we op de parkeerplaats zijn, zien we gelukkig de vuurtoren wel. Maar de bedoeling was eigenlijk om op een afstandje een foto te maken van de vuurtoren.

We lopen naar de toren en horen een apart geluid. Het lijken wel vogelgeluiden. Enorm veel vogelgeluiden. Als we over de reling kijken, zien we honderden, nee duizenden vogels. Het zijn Tufted Puffins en Common Murres. Wat gaaf! We blijven hier zelfs vijf minuten naar kijken. Het is alleen erg jammer van die wind. Koud! Dan lopen we ook nog even naar de andere kant voor een mooi uitzicht. Ik loop zelfs even naar beneden naar het strand. Alhoewel, het zijn meer kiezelstenen dan zand. Vanaf hier heb ik een prachtig uitzicht op de vuurtoren. Helaas nog steeds erg mistig, maar het geeft wel een mysterieus effect zo. Als ik weer terugloop lijkt het alsof ik een zeehond in het water zie. Ik zoom zo ver mogelijk in met mijn camera en het lijkt inderdaad een zeehond. Cool 🙂

We stellen de Tom Tom in onze eerste winery voor vandaag: The Flying Dutchman. Als Hollanders kunnen we deze natuurlijk niet overslaan. Het is een kwartier rijden vanaf Yaquina Head. Dit betekent dat we iets na 12-en daar zullen zijn. Mooie tijd om aan de wijn te beginnen. De winery is gevestigd langs de kust. Maar ook hier slecht zicht door de stroken mist. De winery is vrij klein. Het lijkt meer op een souvenirswinkel dan een wijnwinkel. We worden hartelijk begroet door de eigenaar. Hij heeft een wijn of 12 ter beschikking om te proeven. Het proeven blijkt gratis te zijn. Dat zie je niet vaak. We willen niet te asociaal overkomen en proeven er vier. Twee witte gemixt met een fruitdrank en twee rode wijnen. Vooral de twee witte vallen goed in de smaak bij ons. We kopen er dan ook eentje van: Coastal Blackberry. We vragen aan Dan hoe hij aan de naam The Flying Dutchman komt, want je hoort geen Nederlands accent of iets dergelijks. Maar de naam is ontstaan omdat ze de enige winery langs de kust zijn en ze het wel een leuk logo vonden.

Na deze proeverij gaan we naar de tweede: Winderlea Vineyards & Winery. We zien op de Tom Tom dat we dan ook door Lincoln komen. We weten dat daar een Tanger Outlet met een camerawinkel zit. Aangezien we nog steeds op zoek zijn naar een Black Rapid Strap voor de camera, besluiten we eerst daar heen te rijden. Ook zien we hier een Carter’s outlet. We hebben van twee vriendinnen van ons een lijstje meegekregen om hier ook wat kinderkleding te shoppen. Kunnen we dat ook meteen doen.

Als we bij de Outlets zijn, gaan we eerst naar de fotowinkel. Maar helaas, de Strap hebben ze niet meer op voorraad. Bij Carter’s slagen we een stuk beter. We hebben bijna alles van het lijstje kunnen halen, maar de babykleertjes laten we nog even zitten. De ene vriendin is van haar tweede uitgerekend op 11 juni en aangezien ze voor zowel meisjes- als jongenskleding op het lijstje heeft staan, wachten we liever af tot wanneer we zeker weten wat het is geworden 🙂 Dan lopen we naar de GAP outlet. Voor Martijn zijn we eigenlijk nog steeds op zoek naar een vest. De Gap-truien zitten erg lekker, maar over je hoofd aan en uit doen is steeds weer een gedoe. We zijn eigenlijk al twee jaar op zoek naar zo’n vest, maar we hebben hem tot nu toe nog nergens kunnen vinden bij Gap. Maar deze Gap heeft ze wel! In vier verschillende kleuren zelfs. Het wordt de donkerblauwe. Bij de vrouwen zie ik ook een geweldig vest: een paarse! Eigenlijk heb ik al genoeg vestjes en truien, maarja… een paarse heb ik nog niet! En een leuke bijkomstigheid: hier in Oregon betaal je geen sales-tax. Beter!

Helaas vliegt de tijd en voordat we er erg in hebben, is het alweer twee uur. Het is nog een goed anderhalf uur rijden naar Winderlea en aangezien ze om 4 uur sluiten, is het toch handig dat we de outlets verlaten. Iets voor half 4 rijden we Dundee binnen. Langs de weg zijn genoeg andere wineries. We rijden de heuvels op en zijn dan bij Winderlea. Wat een prachtig uitzicht, zo op het dal en de vele wijngaarden. Of ze nu lekkere wijn hebben of niet, het uitzicht scoort al punten bij ons. Dit is toch veel beter dan een winery langs de normale doorgaande weg? We lopen naar binnen en er zijn nog drie andere mensen aan het proeven. De kosten voor het proeven is hier 15 dollar, maar dit gaat dan wel naar het iSalud goede doel, een soort ziekenfonds voor de seizoenswerkers in de wijnindustrie. We mogen er vijf proeven. Een Chardonney en vier Pinot Noirs. We zijn uiteraard niet verplicht om een fles wijn te kopen, maar het is wel een leuk souvenirtje. We kopen dan ook één flesje rood: 2010 Winderlea Dundee Hills Pinot Noir. Een mix van vijf verschillende wijngaarden.

Op 7 minuten rijden van deze wijngaarden ligt De Ponte Cellars. De enige wijngaard op mijn lijstje welke tot 5 uur open is. Komt dat mooi uit. Ook deze ligt enorm mooi op een heuvelgebied, al kun je niet zo ver weg kijken dan bij Winderlea. Maar hier rijd je wel echt tussen de wijngaarden door. Je kunt de druiven letterlijk aanraken. Alhoewel druiven… Het zijn nog maar piepkleine besjes. Het proeflokaal is gevestigd in een schuurtje. Ook hier betalen we voor het proeven. Als is het iets goedkoper dan bij Winderlea. Hier betalen we namelijk maar 10 dollar. En ook hier mogen we er vijf proeven: een witte, een droge rosé en drie rode Pinot Noirs. De laatste twee zijn in principe hetzelfde, alleen uit een verschillend jaar. De zomer van 2010 was nat en de zomer van 2009 was juist enorm zonnig. En dat verschil proef je wel. De 2009-versie is een stuk lekkerder! Maar we kiezen toch voor de rosé.

Met drie flessen wijn rijker, rijden we richting Portland. De Tom Tom stellen we in op een adres van een fotozaak. Wellicht dat deze een Black Rapid Strap heeft. Na een uur rijden komen we in de drukte van Portland. Hier kennen ze natuurlijk ook spitsuur. Iets na zessen zijn we bij de fotozaak, maar hij is gesloten. Open tot 6 uur! Damn, net te laat. Of toch niet? Eén van de medewerkers komt naar de deur en zegt dat ze inderdaad net gesloten zijn. Martijn vraagt aan hem of hij inderdaad een Strap op voorraad heeft. Dat heeft hij en we mogen toch nog naar binnen. Dat is nog eens klantvriendelijkheid! Eindelijk we hebben onze Strap. Dan vervolgen we onze weg naar het hotel in Vancouver. Dit ligt in een voorstadje van Portland, maar dan in de staat Washington. Wederom moeten we door het drukke verkeer.

We checken in bij Phoenix Inn & Suites. Dit ligt naast een Applebees. Hmz, dat klinkt goed. Al hebben we natuurlijk pas nog bij een Applebees gegeten. We krijgen kamernummer 311 toegewezen. Als we de deur open maken, zien we wederom een heerlijke grote kamer. Dit keer is het ‘kantoortje’ door middel van een klein muurtje gescheiden van het bed. Leuk.

We kijken op het internet wat er nog meer voor restaurants hier in de buurt liggen. Martijn stuit op een sushi restaurant wat vrij hoog aangeschreven staat. Dat klinkt goed. Sushi Hana ligt op nog geen drie minuten rijden van ons hotel. We lopen naar binnen en het is vrij druk. De sushi wordt hier via de lopende band rondgebracht. Dat wil zeggen, dat men verschillende sushi’s op een lopende band plaatst en je mag dan zelf weten welke je er vanaf haalt. Je betaalt dan per bordje. Eén bordje is 1,35 dollar. Vrij goedkoop dus. Zeker als je de hoeveelheid sushi op een bordje ziet liggen. Sommige hebben wel vier rolletjes erop liggen. We moeten even wachten voor er plaats is, maar als snel kunnen we zitten. Het is een open keuken, dus je ziet de rollers aan het werk. Wat doen ze dat snel zeg, echt productiewerk. We eten en eten en eten. Binnen een mum van tijd zitten onze buiken eigenlijk al vol met exact twintig lege bordjes voor onze neus.

Dan rijden we weer terug naar het hotel. Aangezien ik al vrij veel van het verslag in de auto hebben kunnen tikken, hebben we eindelijk een avondje voor onszelf en lekker vroeg slapen. Als we terug in de kamer zijn, pakken we de spullen uit. Ineens vraagt Martijn verschrikt: “Lin, weet jij waar de stekkerdoos is?” Omdat we veel verschillende apparaten bij ons hebben wat opgeladen moet worden, hebben we een stekkerdoos mee met één wereldstekker eraan. Wel zo handig. Maar ik weet niet waar hij is. Ohnee toch?  Hebben we die serieus laten liggen in ons vorige hotel? We kunnen nu dus de laptop niet meer opladen (de mini, want de net gekochte Amerikaanse laptop heeft natuurlijk een Amerikaanse stekker eraan zitten), ook de accu van onze D7000 kunnen we niet meer opladen. Ook een stukje van de USB lader mist. Hierdoor kunnen we ook onze mobieltjes niet meer opladen. Wat een ramp! Nog even en we kunnen niet meer internetten (lees: verslag posten), foto’s maken en onze mobiel gebruiken (wat tevens als wekker voor ons dient). Hoe gaan we dit nu oplossen?

In eerste instantie bellen we naar La Quinta Inn in Newport. Eerst maar eens vragen of het werkelijk nog daar ligt. Gelukkig, daar blijkt het nog te liggen. Maar hoe komt het nu onze kant op? Terugrijden naar Newport is gekkenwerk. Het is drie uur enkele reis. Ze stelt voor om het via de post onze kant op te laten komen. Helaas kan dit een paar dagen duren, dus spreken we af dat ze het naar ons hotel in Seattle stuurt. We krijgen een emailadres van haar door, zodat we de adresgegevens van het hotel enzo door kunnen geven. Hopelijk krijgen we de stekkerdoos nog terug.

Omdat het nu woensdag is en de stekkerdoos wellicht er pas maandag is, willen we bij de Walmart even kijken voor een Amerikaanse adapterkabel. Daar hebben ze tenslotte vrijwel alles. De Walmart zit op een goed zes minuten rijden van ons hotel. We beseffen nu meteen dat ons relaxte avondje helaas gevlogen is. Wat een gedoe weer. Hoe kunnen we zo iets nou vergeten mee te nemen? Het is niet eens een kleine stekkerdoos ofzo. We worden slordig… echt een gevalletje ‘oeps’. Bij de Walmart kunnen we helaas alleen de USB oplader vinden. Eén medewerker raadt ons aan om even bij Radioshack te kijken voor een adapterkabel, maar die zijn uiteraard nu gesloten. Hopelijk komen we er morgen langs of anders overmorgen. Zo lang zou de accu van het fototoestel toch nog wel uithouden?

Eenmaal terug op de kamer, maak ik het verslag af, tikt Martijn een mail naar La Quinta en gaan we daarna uiteindelijk later als gepland heerlijk slapen.

Morgen weer een echt natuur dagje: Mount St. Helens en Mount Rainier NP. Aangezien ons vorige bezoek aan een berg goed bevallen is, hopen we morgen wederom net zo’n geweldige dag te hebben als in Crater Lake.

Aantal gereden miles: 148 (238 km)
Weertype: laaghangende bewolking tot zonnig. Langs de kust 17 graden, landinwaarts 28 tot 32 graden.

Dag 05: Roseburg (OR) – Newport (OR)

Kustweg Oregon

Nog voordat de wekker gaat worden we wakker. Het licht dat door de raam in de badkamer schijnt, weerkaatst in de spiegel recht in mijn gezicht. Goedemorgen… We proberen nog even wat te luieren, maar helaas… we zijn echt wakker.

We staan op en maken van dit extra uurtje dankbaar gebruik om goed uit te zoeken waar we vanavond willen slapen. In het couponboekje staan drie hotels: Econo Lodge (49 dollar), Inn at Yaquina Bay (59 dollar) en Elisabeth Inn (119 dollar). De Econo Lodge en Yaquina Inn scoren enorm laag bij Tripadvisor (onder de 20 van de 24) en Elisabeth Inn juist enorm hoog (#3 van de 24). Ook ligt deze Elisabeth Inn aan het strand. Wauw! Toch maar een keer wat meer uitgeven dan? We bekijken wat Elisabeth Inn normaal kost, maar vrijwel overal staat dat het hotel volgeboekt is. Ohjee, heeft het dan wel zin om met je bonnetje op de bonnefooi naar binnen te lopen? Alleen bij Olotels.nl is hij nog te boeken, maar dan voor 149 euro. Dat vinden we toch wel een beetje te veel van het goede. Naast Elisabeth Inn zit Shilo Inn. Deze is nog wel vrij en kost 109 dollar per nacht. Maar krijgt juist weer slechte recensies. Toch maar niet dus.

We bekijken ook nog even het aanbod op hotwire. Daar staat een 3* hotel voor 84 dollar en een 3.5* voor 99 dollar. Aangezien we er toch al 119 dollar voor over hadden om in Elisabeth Inn te slapen, willen we die 3.5* wel proberen. Maar dan zien we dat hier nog geld bij komt voor het internet en er staat niets bij over ontbijt en parkeren. Wellicht dat hier dan ook nog geld bij komt? Dan wordt het uiteindelijk toch nog een duur grapje. We zijn eruit, we gaan voor de 3*. Zoals ik lees op betterbidding.com zou het een La Quinta Inn moeten zijn. Op internet ziet die er prima uit, krijgt ook goede recensies op Tripadvisor (staat op nummer 4) en heeft gratis ontbijt, internet en parkeren J We wagen de gok en ja hoor, het is de La Quinta Inn & Suites. Helemaal top! Alleen jammer dat hij in de haven gevestigd is en niet aan het strand. Ach, kleinigheidje blijf je houden…

Dan gaan we snel naar het ontbijt. We verwachten dat het nog niet zo druk is, het is immers nog geen 8 uur, maar we komen bedrogen uit. Waar komen deze mensen allemaal vandaan? Ook deze Best Western heeft een vrij standaard ontbijt. Maar dat is voor ons helemaal prima. Ze hebben voor mij bagels en creamcheese en voor Martijn yoghurt met frootloops. De rest (roerei, wafels, worstjes en toast) zijn eigenlijk alleen maar lekkere extra’s voor ons. En de koffie smaakt hier echt overheerlijk! Normaal krijg je vrij slappe koffie, maar hier smaakt hij echt prima. Eigenlijk is suiker ook nog geeneens nodig.

Om half 9 lopen we weer terug naar de kamer. Snel pakken we alles in en checken dan uit. We vullen de koelbox met ijs en rijden dan richting Bandon. Het eerste plaatsje langs de kust waar we heen gaan. Hier willen we naar het Visitor Center. Wellicht dat ze daar wat meer informatie hebben over de verschillende plaatsen langs de kust. Het blijkt ongeveer twee uur rijden te zijn. Iets na 11-en zijn we bij de plaatselijke VVV. Een vriendelijke man geeft ons wat informatie en wat foldertjes mee.

De eerste stop is bij Bullard Beach State Park om de Coquille River vuurtoren te bekijken. We lopen het strand op en merken dan dat het vrij hard waait. Het is zowaar behoorlijk koud! Snel trekken we wat warms aan. Het strand ligt helemaal vol met drijfhout. Wat een prachtig gezicht.

Iets verderop staat de vuurtoren, maar we vinden hem eigenlijk niet zo mooi. Hij is behoorlijk klein ook. Snel rijden we weer verder naar de volgende State Park. Een goed drie kwartier later, rijden we Sunset Bay State Park in. Vanaf hier heb je een mooi uitzicht op de Cape Arago vuurtoren. Zo van ver af ziet hij er in ieder geval mooier uit als de vorige. Iets verderop ligt Shore Acres SP. Vanaf Simson Reef Overlook zien we in de verte een heleboel zeeleeuwen op de rotsen liggen. Een soort Pier 39 dus En wat een geluid maken ze. Gaaf zeg! Dan rijden we weer verder en rijden Cape Arego SP in. Maar vanaf hier is niet zoveel te zien.

Onze volgende stop wordt: lunch! We rijden het plaatsje Charleston in, maar het lijkt in eerste instantie of ze hier niets hebben. We rijden wat rond en zien dan een restaurant, genaamd Portside Charleston. Maar het ziet er aan de buitenkant erg vaag uit. Alsof het helemaal verlaten is. Toch lopen we naar binnen en daar worden we aangenaam verrast. Super netjes en tafeltjes langs het raam wat uitkijkt op een soort vissershaven. Uiteraard bestellen we daarom ook beide weer iets met vis. Martijn neemt de Fish & Chips, met een mosselsoepje en salade en ik de krab & garnalen salade. Het smaakt heerlijk!

Na de lunch stellen we de Tom Tom in op een adres naast de McCullough Memorial brug. De brug ziet er vrij imposant uit. Het is even zoeken naar een goede plek om foto’s te kunnen maken.

Na een korte stop rijden we weer verder naar het noorden. Het valt ons op dat je wel vrij weinig echt langs de kust rijdt. Je rijdt eigenlijk meer op een normale weg of door de bossen en via verschillende afslagen kom je dan bij de kust uit. Heel anders dan de kustweg van San Francisco naar Los Angeles. Dan rijd je vrijwel de gehele tijd echt langs de kust. Dan zie je de zee tegen rotsblokken klappen, wat een mooi gezicht geeft. Maar helaas, dat is hier dus niet.

Volgende halte is Umpqua Lighthouse SP. Maar deze vinden we helemaal saai. Erg klein, staat niet op het strand of iets dergelijks en echt mooi is hij ook niet. Snel weer verder. Een goed uur rijden komen we uit bij Sea Lion Caves. Maar helaas, ze zijn maar open tot 4 uur en het is inmiddels al half 5. We mogen nog wel even naar binnen voor onze sanitaire behoeftes. Vanaf de Sea Lion Caves heb je ook een mooi uitzicht op de Heceta Head vuurtoren. Alhoewel, hij staat vooral erg in de mist. De zon is achter een dikke pak wolken verdwenen. Laaghangende grijze massa hangt boven ons hoofd. Het geeft wel een mysterieus effect zo, maar je ziet er zo weinig door.

Iets verderop ligt Hecetra Head. Vanaf hier kun je ook naar de vuurtoren toe maar dan betaal je entree. Op het strandje daarvoor kun je gewoon gratis op. Aangezien we het wel leuk vinden om een foto te maken van de vuurtoren, maar niet perse erbij hoeven te staan, blijven we dus op het strandje. Het is alleen erg jammer dat je vanaf het strand geen goede foto’s kan maken van de vuurtoren. De mist is redelijk opgetrokken nu we zo dichtbij staan, maar er staat een boom voor! Het strand is door laagtij in tweeën gesplitst. Het lijkt alsof je van het andere strandje betere foto’s kan maken van de vuurtoren. Maar hiervoor moeten we wel het stromende water door. Het water is niet zo diep, maar wel enorm koud. We zien dat meer mensen het riviertje oversteken, dus wij wagen het er ook op. Wat is dat KOUD! Alsof de voeten er vanaf vriezen. Gelukkig komt het maar tot de enkels, alhoewel… op sommige stukken is het iets dieper. En dan blijkt dat het ook nog voor niets is geweest. Nog steeds geen goede foto’s van de vuurtoren. Al heb je er wel iets beter zicht op als vanaf het vaste standje, maar echt mooi is het nog steeds niet. Jammer… Snel terug naar de auto, maar eerst weer door het koude water. Argh, koud!

Onze laatste stop voor vandaag is bij Seal Rock, maar meer dan een grote steen in het water is het niet. Wellicht dat hier normaal gesproken ook nog dieren op de steen liggen, maar nu in ieder geval niet (meer). Snel dus verder naar het hotel.

We checken in bij La Quinta en krijgen een kamer op de eerste verdieping. Juist, we hebben weer gewoon een grote heerlijke kamer.

Beter! We vragen aan de vrouw achter de balie of ze wellicht een goed restaurantje weet en ze raadt ons Nana’s Irish Pub aan. Daar hebben we eigenlijk best zin in.

De pub is niet zo erg groot en behoorlijk druk. Het ziet er gezellig uit. Omdat we beide voor een Ierse taart willen gaan (duurt 20 minuten om te maken), bestellen we ook een voorgerecht. Martijn neemt de Spicy Hogwings en ik de gebakken brie. Als hoofdgerecht neemt Martijn de Steak & Guinness Pie en ik de Bridget’s Chicken Pot Pie. Als ons voorgerecht komt, zie ik dat ik niet een plakje brie heb (zoals ik het gerecht eigenlijk ken), maar een HELE brie. En het smaakt echt ontzettend lekker. Bij elke hap komt er een overheerlijke MMMM uit m’n mond. Helaas blijkt het maken van het taartje toch nog te snel te gaan. We hebben ons voorgerecht nog maar net op en daar komt ons hoofdgerecht alweer aan. Gelukkig is het enorm heet, dus mag het wel wat tijd gebruiken om af te koelen. Ook ons hoofdgerecht smaakt prima. Een toetje past er helaas niet meer in.

Snel weer terug naar het hotel. De wijn die ik bij het eten gedronken heb, hakt er behoorlijk in. Het is nog geeneens tien uur en mijn ogen vallen al dicht. Aangezien Martijn de foto’s van vandaag uit wil zoeken, kijk ik met één open oog nog even twee afleveringen van GTST. Daarvoor hoef je tenslotte niet echt wakker te zijn, toch?

Conclusie van de dag: de kustweg heeft ons eigenlijk een beetje teleurgesteld. Het was niet wat we ervan hadden verwacht. Al hebben we ook leuke dingen gezien. Er waren toch zeker wel twee hoogtepunten: de zeeleeuwen bij Shore Acres SP en de vuurtoren bij Heceta Head.

Aantal gereden mijlen: 240 (368 km)
Weertype: afwisselend zonnig, bewolkt en fris windje, gemiddeld 15 graden.

Dag 04: Anderson (CA) – Roseburg (OR)

Crater Lake & Rogue-Umpqua Scenic Byway

De eerste ochtend dat er geen ontbijt inbegrepen is bij de kamer. Dat geeft ons mogelijkheden om eens buiten de deur te gaan ontbijten. Maar we hebben ook het plan gevat om snel even naar de Walmart te gaan, om te kijken of ze wellicht bij deze vestiging een koelbox naar onze wens hebben. Aangezien we een lange reis voor de boeg hebben naar Crater Lake, is het wellicht handig om gewoon bij het hotel te eten.

Het betreft dit keer geen ontbijtbuffet, maar een a la cart ontbijt. Martijn bestelt twee gebakken eieren (Sunny-side-up), bacon en twee pannenkoekjes (laat de ‘jes’ maar weg). Ik laat het bij een bagel met creamcheese en wat vers fruit. Het smaakt prima! Dan gaan we op weg naar de Walmart en ja, daar hebben ze een koelbox voor ons! Snel afrekenen en we gaan op weg naar Crater Lake National Park. Alleen de East-Rim is gesloten, dus kunnen we hem via de West-Rim rijden.

De Tom Tom geeft een reistijd van 4 uur aan. Pfoe, dat wordt even pittig doorrijden. Het eerste stuk rij ik, maar in het plaatsje Williams ruilen we van plek. We merken dat we een sanitaire stop nodig hebben en lopen een plaatselijke winkel binnen, maar helaas geen toilet te bekennen. Wel kopen we hier een yoghurtje, gewoon voor even tussendoor. Lekker!

Iets verderop zien we een restaurant. Wellicht dat we daar even naar het toilet kunnen. En dat lukt gelukkig.

Niet veel later rijden we de staat California uit en Oregon in. Helaas was het welkomstbord verstopt achter een heuvel, dus waren we er al voorbij voordat we er erg in hadden. Geen foto dus daarvan L Niet veel later komen we uit bij het Visitor Center van Oregon. We besluiten om hier ook even een stop te maken. Daar halen we een paar hotelcouponboekjes. We zijn tenslotte voor Newport nog op zoek naar een hotel. We vervolgen onze weg over Highway 97 en dan rijden we de Highway 62 op.

Aan deze weg ligt de ingang van Crater Lake. Door alle stops tussendoor hebben we wel wat vertraging opgelopen, maar om half 3 rijden we dan toch eindelijk het park binnen. Aangezien we deze vakantie nog een paar Nationale Parken zullen bezoeken, is het voor ons voordeliger om de America the Beautiful Parkpas te kopen voor 80 dollar. Dan mogen we gedurende het jaar naar alle Nationale Parken van Amerika.

Onze eerste stop is bij Rim Village en wat voor één. We worden meteen geconfronteerd met het prachtige uitzicht op het meer. Vooral de weerspiegeling van de bergen in het water is echt prachtig! We lopen een stukje verder om net een ander beeld op het meertje te krijgen. Maar daarvoor moeten we wel over wat sneeuw lopen. Grappig, het is 17 graden en we lopen gewoon nog over sneeuw. Dit voelt wel erg koud aan de voetjes. Zowel Martijn als ik hebben open schoenen aan. Brrr…

De volgende stop is bij Discovery Point en wederom prachtige vergezichten. Dat water is zo ontzettend mooi blauw! En die bergen op de achtergrond, wauw… prachtig! Vervolgens stoppen we ook nog bij Watchman Overlook en North Junction. Inmiddels is het buiten naar een graad of 15 gedaald. Nog steeds niet echt koud dus. We verlaten het park via de Noordzijde rond 4 uur. En rijden dan via de highway 138 de Rogue-Umpqua Scenic Byway op. Langs deze weg stromen allerlei verschillende watervallen en uitkijkpunten. Als eerste stoppen we bij Diamond Lake Viewpoint. Vanaf hier heb je een mooi uitzicht op Diamond Lake, maar haalt het bij lange na niet bij Crater Lake.

Dan stoppen we bij de eerst waterval: Clearwater Falls. Hij is echt werkelijk prachtig! De tweede waterval is Whitehorse Falls. Niet zo mooi als de eerste, maar toch zeker de moeite. Dan stoppen we bij Watson Falls. Helaas moeten we voor deze waterval een stukje lopen. Het blijkt alleen langer lopen dat we hadden gedacht, maar uiteindelijk is het wel de moeite waard. Wat is hij hoog!

Na Watson Falls willen we naar Toketee Falls, maar deze blijkt moeilijker gevonden dan gedacht. We rijden ook een paar keer verkeerd en als we hem dan echt niet gevonden krijgen, besluiten we om toch maar weer door te rijden. Dan zien we ineens de Old Man Rock Photo Point. Vanaf hier is een aparte rotsformatie te zien. Het is me alleen een raadsel waarom het ‘Old Man Rock’ heet, bedoel… als je hem nog zo goed overeind krijgt, dan ben je toch nog niet oud?

Onze vierde en laatste waterval is de Susan Creek Fall. Wederom moeten we een stukje lopen (0,8 mijl = 1,3 km), maar ook deze is prachtig! Dan rijden we snel verder naar Roseburg. Het is inmiddels half 8 en onze magen beginnen behoorlijk te knorren. Fijn dat het nog zo lang licht blijft hier, want we zouden er toch niet aan moeten denken om hier in het donker te moeten rijden. Zoveel bochten, prachtige natuur en geen lantaarnpalen.

Iets voor 8-en zijn we bij ons hotel voor de nacht: Best Western Garden Villa Inn. We krijgen kamer 267 toegewezen. Op de eerste verdieping dus. We zijn eigenlijk wel een beetje droevig bij het zien van de kamer. Hij is klein!

Ook verbazen we ons dat dit hotel tot de 3* behoort. Het hebben van een lift is bijvoorbeeld één ster. Maar dat heeft deze Best Western niet. We zijn dan ook erg benieuwd hoe ze aan drie sterren komen. Het is gewoon een Motel en geen Hotel! Lichtelijk teleurgesteld installeren we onze koffers en gaan dan op zoek naar eten. We zien dat er in de buurt een Applebees zit. Daar hebben ze vast wel een lekker steak voor ons.

Omdat we vandaag best veel gewandeld hebben, trakteren we onszelf op een voorgerechtje om te delen, een portie Ultimate Trios met Mozzerella Sticks, Steak Quesadilla’s en Brew Pub Pretzels met Beer Cheese Dip. Erg lekker. Dan bestellen we ook nog een hoofdgerecht. Martijn gaat voor de entrecote met geroosterde knoflook en ik de entrecote met knoflook en gekruide garnalen. Het smaakt heerlijk. Een toetje a la cocktail zou er nog wel ingaan, maar we zijn eigenlijk behoorlijk moe. We willen naar het hotel (motel).

Morgen wederom een druk dagje. Dan gaan we de kust van Oregon verkennen. We beginnen bij Bandon en eindigen dan in Newport. Maar daarvoor zullen we nog wel even een hotel voor moeten scoren…

Aantal gereden mijlen: 329 (529 km)
Weertype: zonnig, verschillende temperaturen. Van 15 tot 21 graden.

Dag 03: American Canyon (CA) – Anderson (CA)

Six Flags Discovery Kingdom

Had ik het gisteren nog over dat we geen last van de jetlag hadden, zijn we vandaag allebei om 5 uur klaarwakker. Na nog even dommelen besluit Martijn alvast wat foto’s uit te zoeken en daarna ga ik het verslag verder afmaken. Inmiddels hebben we honger gekregen en gaan ontbijten. Het ontbijtbuffet blijkt in het Gaia Restaurant te zijn naast het hotel. De serveerster vraagt aan ons of we koffie willen. Uiteraard. En ook graag wat jus d’orange. Daarna vraagt ze of we ook een omelet willen hebben. Ja, lekker! We mogen zelf wat ingrediënten opnoemen van haar lijstje. Wat een luxe. Verder eten we wat french toast, yoghurt en fruit. We zitten er goed vol van. Eenmaal terug op de kamer, checkt Martijn of de nieuwsgroepen ook hier in Amerika werken en ja, dat werkt! We kunnen nu net als thuis allerlei series downloaden. Handig! Hij download GTST voor me en zo kan ik toch bij blijven met m’n dagelijkse portie soap En dat zonder buffering, wat heerlijk.

Iets voor tienen zitten we in de auto richting Six Flags. Het park opent om half 11, maar als we de parkeerplaats oprijden, zien we dat er toch al behoorlijk veel mensen zijn. Ohjee, zou het ons lukken om alle acht de achtbanen te kunnen doen vandaag? Six Flags geeft ons acht banen om te doen. Het zou moeten lukken, aangezien het park tot 20.00 uur open is. Alhoewel het eigenlijk niet in onze planning staat om ook tot die tijd te blijven. We moeten vanavond nog naar Anderson rijden en dat is nog ca 2 rijden vanaf hier. Vanaf de parkeerplaats zijn de achtbanen goed te zien. Ochjee, het is zeker weer zo’n typisch Six Flags park: pluur de achtbanen maar op beton en geen theming verder.

Omdat we thuis al e-tickets hebben gekocht, hoeven we nu niet meer in de rij voor een kaartje. Als we binnen in het park zijn, bekijken we op de kaart waar we als eerste heen gaan. We besluiten als eerste om naar Kong, Medusa en Cobra te gaan. Kong blijkt nog dicht te zijn (wat we op zich niet erg vinden. Kong is namelijk een hangende Vekoma-baan. Ofwel: een auw-auw-auw-baan), maar Medusa doet het al. We bergen onze spullen op in een kluistje. Helaas moet dat hier in het park. Je mag zelf je spullen niet opbergen op het platform. Het kost 1 dollar voor 2 uurtjes huren. De rij is vrij rustig. We gaan hem dan – uiteraard – ook meteen frontseat doen. Medusa is een B&M Floorless baan. Dat vinden we wel tof: onze vakantie beginnen met een B&M!

Helaas duurt het toch iets langer dan gedacht. Six Flags staat erom bekent dat ze niet doorwerken, maar dit slaat echt alles. Het duurt eeuwen voordat men in mag stappen nadat de vorige zijn uitgestapt. Dat kan echt veel efficiënter. Na een minuut of tien mogen wij. Maar het was het wachten waard. Hij is vrij soepel. Prima baantje. Dan lopen we naar Cobra, een familiebaantje. Ofwel: kinderbaan. Gelukkig is het hier ook niet druk.

We besluiten dan om naar de andere kant van het park te lopen, naar de drie andere grote achtbanen: Roar, Superman en V2: Vertical Velocity. We bergen de spullen weer op in een kluisje en beginnen dan met Roar uit het rijtje. Dit is een GCI houten achtbaan. Hetzelfde merk als bijvoorbeeld Troy (Toverland) en Joris en de Draak (Efteling). Maar deze baan is wel wat minder soepel. Hij rammelt behoorlijk zelfs. Niet onprettig, maar soepel is anders.

Vervolgens lopen we naar Superman. We zijn bang dat hier geheel Six Flags staat, maar het valt mee. Een goed kwartier later zitten we erin. Wat een aparte baan. Je wordt eerst naar voren geschoten om wat vaart te maken. Dan ga je naar achteren en dan weer naar voren om vervolgens de gehele baan te doen. Erg apart. We vinden de baan best leuk, maar de herhalingsfactor blijft uit.

De volgende baan is V2. Wederom een afschietbaan, maar dan eentje die alleen wat op-en-neer gaat. Maar wel ontzettend hard natuurlijk. Ook zit er aan de ene kant een soort van ‘gekke wokkel’. Dit soort banen hebben we al eens eerder gedaan, maar dan gaat de wokkel recht omhoog. Hier in Six Flags niet. Hier gaat hij maar in een hoek van 45 graden omhoog. Dit omdat het park de attractie niet hoger mocht bouwen van de gemeente.

We vinden hem best leuk, maar omdat we inmiddels toch weer wat honger hebben gekregen, worden we wat misselijk. Wellicht heeft het warme weer er ook mee te maken. Want het is echt een stuk warmer als gisteren. We bekijken op de kaart wat er allemaal aan eten is. In de buurt is vrij weinig, maar aan de andere kant van het park zijn allerlei eettentjes bij elkaar. We besluiten om daar iets te eten. Als we die richting oplopen, zien we dat je ook naar verschillende zeedieren kunt kijken. Pinguins, zeeleeuwen en haaien. Leuk!

Het lijkt wel Seaworld Pas na een half uur komen we aan bij het eetgedeelte. Ze hebben van alles, maar komen eigenlijk altijd weer bij hetzelfde uit, tenminste als ze het hebben: Panda Express! De Orange Chicken is daar echt heerlijk.

Na de lunch lopen we naar de Roadrunner Express. Wederom een kinderbaantje. Bij deze mogen zelfs Martijn en ik niet bij elkaar zitten. Sterker nog, dat had niet eens gekund. Maarja, alles voor een credit he… Dan lopen we, via nog meer dieren, naar Boomerang Coast to Coaster. Ook een Vekoma, maar dit soort types van Vekoma zijn nog wel te behappen. Na deze baan hebben we eigenlijk alleen Kong nog open staan. Zou hij het inmiddels al doen? Martijn hoopt eigenlijk van niet. Maar helaas, we zien bungelende beentjes als we het karretje zien rijden. Oh, moeten we hem echt doen? Yep! Maar wat hebben we een spijt. Tjee, hoe erg kan een baan zijn? Echt totaal niet soepel of subtiel. Mijn hoofd wordt van links naar rechts geslingerd en dat doet pijn zeg. Snel weer vergeten. Maar hierdoor hebben we wel een coasterbingo! Alle acht de banen gedaan vandaag. Het is nog maar half 4, maar zijn eigenlijk al wel klaar met het park. Eerlijk is eerlijk, het park is groter en leuker dan verwacht. Ook behoorlijk veel attracties voor de kleintjes. Dat verwacht je eigenlijk niet van een Six Flags park. En ook behoorlijk veel dieren te zien. Leuk, zo’n combinatie.

We besluiten om naar de Best Buy te rijden. Wellicht hebben ze hier in Vallejo onze Samsung laptop op voorraad. Het is maar een paar minuten rijden en als we iemand van het personeel laten checken op voorraad komt er eindelijk positief nieuws. Hij heeft er nog twee. Maarja, we hebben er maar één nodig. Mooi! Is dat ook weer geregeld. Alleen nu nog een mooie rugzak waar de laptop en fotocamera in kan en dan zijn we weer helemaal compleet. Maar de rugzak welke we eigenlijk willen hebben, hebben ze niet bij de Best Buy.

Na de Best Buy rijden we naar de Walmart. We zien op ons lijstje dat we eigenlijk alleen morgen nog een hotel zonder ontbijt hebben en dan drie hotels waar het ontbijt inclusief is. Het is dus onzin om wat ontbijtspullen in te slaan. Maar frisdrank, water en een koelbox zijn zeer gewenst. We slagen voor bijna alles van ons lijstje, maar ze hebben helaas niet de koelbox welke we willen. Wellicht dat we die bij de Walgreens kunnen scoren?

We stellen de Tom Tom in op ons hotel in Anderson. Het is 2.5 uur rijden. Dat geeft mij mooi de tijd om alvast te beginnen aan het verslag en de nieuwe laptop wordt ook opgeladen. De adapter van onze oude laptop zat namelijk niet in de rugzak en die past nu perfect op de nieuwe. Dat is handig! Na ongeveer een uur rijden, zijn we bij het plaatsje Williams. We krijgen wat honger en alsof de duivel er mee speelt, zien we een Denny’s bij de volgende afslag. Daar hebben we wel zin in!

Martijn bestelt een Bourbon Chicken Skillet en ik de Prime Rib & Chicken Sizzlin’ Skillet met tortilla’s. Het duurt alleen wel erg lang voordat het voor onze neus staat. Dat zijn we eigenlijk niet gewend van een Denny’s. Wij zijn gewend dat het binnen een minuut of tien op tafel staat. Maar na een goed twintig minuten komt ons eten er pas aan en het smaakt heerlijk! Een toetje past er helaas niet meer bij.

We moeten nog een goed anderhalf uur rijden. Aangezien ik het verslag tot zover af heb, neem ik het stuur over van Martijn. Kan hij de nieuwe laptop mooi installeren, die is immers nu helemaal opgeladen. Het laatste half uur is erg zwaar. De zon is onder en het wordt binnen een mum van tijd donker. Aangezien er geen lantaarnpalen langs de weg staan, is het erg geconcentreerd rijden. En juist dat gaat wat moeilijk, maar vermoeide ogen. Maar eindelijk komen we dan toch aan bij ons hotel in Anderson: Gaia Hotel & Spa. We checken in en mogen kiezen of we op de begane grond een kamer willen, of een op de eerste verdieping. Laten we met onze zware koffers maar voor de begane grond gaan J De kamer ziet er prima uit, maar er is één bepaalde lamp die echt enorm fel schijnt. Echt TL-licht. Erg romantisch dus

Wat we morgen gaan doen, is nog een verrassing, ook voor ons. Op onze originele planning staat Crater Lake NP gepland, maar het is nog niet zeker of hij helemaal open is. Op hun site lijkt dat in ieder geval de West Rim open is en dat zou voor ons prima zijn. Mocht het morgen uiteindelijk toch anders zijn, is ons alternatief om naar Redwood NP te gaan. Wellicht dat jullie een advies hebben? Crater Lake of Redwood?

Aantal gereden mijlen: 190 (305,7 km)
Aantal achtbanen: 8 (Bingo!)
Weertype: enorm zonnig, geen wolkje aan de lucht, 28 graden.

Dag 02: San Francisco

Veel mensen hebben last van een jetlag. Ze zijn de eerste ochtend altijd erg vroeg wakker. Dit geldt helaas niet voor ons. Als de wekker om kwart over zeven gaat, willen we het liefst nog even wat doorslapen. Maar dat gaat helaas niet. We hebben een druk programma gepland, dus we staan toch maar op.

Het ontbijt is inbegrepen hier, dus maken we daar uiteraard ook gebruik van. Het is zelfs nog best uitgebreid! Zelf pannenkoeken maken, bagels, cereals en roereieren. Lekker! Op de TV zien we dat er gisteravond wederom een grote tornado is geweest in Oklahoma. Ditmaal 9 doden. Pff, je moet er toch niet aan denken zo iets mee te maken. Het ziet er heel stoer uit, maar liever niet.

Na het ontbijt pakken we onze koffers en rijden we als eerste naar Twin Peaks. Helaas voor Martijn bedoel ik dan niet het ‘breastorant’, maar de berg. Vanaf deze berg heb je een prachtig uitzicht over de stad. In twintig minuten zijn we bij het observatiepunt. We zijn niet de enige. Zelfs bussen met toeristen zijn hier gestopt. Maar dat is ook wel logisch, want inderdaad een prachtig uitzicht op het centrum van de stad. Ook zien we in de verte de Golden Gate brug. Jammer dat het iets wat heiig is, maar hij staat gelukkig niet in de mist.

 

Na een kwartiertje hebben we het gezien en rijden we naar onze volgende stop: The Legion of Honor. Daar staat het Holocaust Memorial wat we graag willen zien.

Het lijkt niet druk, maar we moeten toch behoorlijk zoeken naar een parkeerplaatsje. Als we deze gevonden hebben, lopen we wat rond. Wat een heerlijk rustige omgeving. We lopen ook naar de binnenplaats van het museum zelf. We gaan niet naar binnen, want dat zou ons te veel tijd kosten, maar de buitenkant ziet er in ieder geval mooi uit. Daarna lopen we naar het memorial. Dat ziet er best indrukwekkend uit. Een man achter prikkeldraad en achter hem mensen die dood op een hoopje liggen. Het beeld Auschwitz uit.

Als we in de Tom Tom onze derde stop in willen voeren, kent hij de stop niet. We willen namelijk op Marshall Beach foto’s van de Golden Gate Bridge maken. We besluiten om naar een strand daarvoor te rijden: Baker Beach. Maar goh zeg, wat is het daar druk! Geen parkeerplek te vinden. Dan besluit ik om alvast het strand op te gaan en Martijn ondertussen rondjes gaat rijden voor eventueel een parkeerplek. Ik loop het strand op en dat is heet aan de voeten! En ondanks dat het niet heel erg warm is, liggen er toch behoorlijk wat mensen op het strand. Iets verderop zie ik rotsblokken liggen. Vanaf daar lijkt het of je mooie foto’s van de brug kunt maken, dus ik loop er heen. Ineens zie ik een naakte man voorbij komen. Zag ik dat nou goed? Ja, hij is echt naakt! Ik kijk naar rechts en ook daar ligt een naakte man te zonnen. Ehm…? En dan zie ik het ineens: ik ben op het naaktstrand terecht gekomen. Ohjee… Maar als ik naar de rotsblokken wil, zal ik daar toch even overheen moeten lopen. Niet naar de mensen kijken, Linda… Gewoon doorlopen. Ik ben tenslotte op een missie! En die missie wordt beloond. Wat een prachtig uitzicht op de Golden Gate Bridge. Ik maak snel wat foto’s en loop dan weer terug naar de auto.

Martijn heeft ondertussen nog steeds geen parkeerplek kunnen vinden, maar is gewoon ergens stil gaan staan. Je moet iets… Ondertussen is het half 1 en aangezien we ons om kwart voor twee moeten melden bij City Segway, besluiten we om alvast naar Fisherman’s Wharf te gaan. Want daar zijn hun gevestigd. Het is een goed twintig minuten rijden en we parkeren de auto bij de Anchorage Square parkeergarage. Omdat we nog wat tijd hebben, besluiten we om wat flessen water te kopen. We hebben sinds de ochtend niets meer gedronken, dus zijn wel toe aan wat slokken water. We zien een Walgreens en hoppen daar naar binnen. Ook zien we daar wat zonnebrillen staan en er zit zowaar een mooi exemplaar voor mij bij! Ook weer geregeld. Dan kan ik tenminste ook overdag in de auto rijden.

Dan gaan we ons melden bij City Segway. Het is behoorlijk druk met mensen. Negentien personen! Gelukkig worden we opgesplitst in drie groepen. We krijgen eerst een instructiefilmpje te zien en daarna gaan we oefenen. We zijn de enige uit ons groepje die al een paar keer met de segway gereden heeft, maar de andere vier personen doen het ook prima. Als eerste rijden we naar Fisherman’s Wharf. Het is er behoorlijk toeristisch. Veel straattheater en levende standbeelden die zo hun geld proberen te verdienen. Iets verderop zien we een vrij originele act. Een man achter een struik met takken en roept BOE naar voorbijgangers. En daarna vraagt hij geld. Dus…

Dan segwayen we weer verder, naar Historisch Pier 45. Hier ligt een Marineschip aangemeerd. Vervolgens rijden we naar een paar pieren verderop. Vanaf daar heb je een mooi uitzicht op de stad en op Alcatraz. Maar voordat we daar zijn, gaan we nog een paar heuveltjes op en af. San Francisco staat bekent om de vele steile wegen en ook daar ga je met je segway dus overheen. Een vrij apart gevoel, aangezien je dan net wat meer naar voren moet leunen, of juist wat naar achteren.

Onderweg komen we de andere groep tegen van City Segways. Er blijken twee dames gevallen te zijn op de steile weg. Gelukkig blijft het bij een paar schrammetjes, maar geschrokken zijn ze wel.

Bij de pier krijgen we de tijd om even wat rond te lopen, want inmiddels beginnen de voetjes toch ook al wel wat pijn te doen. Toch raar, je staat stil op een Segway en toch krijg je er pijn van in de voetjes. Dan rijden we weer verder door San Francisco en komen uit bij een plek waar je de Golden Gate kan fotograferen. Van de andere zijkant als waar wij hem vanochtend hebben gefotografeerd. Hij ziet er vanaf hier ook niet zo leuk uit eigenlijk. En het is nog heiiger als vanochtend. Dan is het alweer tijd om terug te rijden naar het begin. We hebben dan bijna 3 uur gesegwayd. Alhoewel, het eerste half uur was vooral instructie.

Het is iets na 5-en als we terugkomen bij het kantoor van City Segway. We geven onze gids, Jack, een fooi en lopen dan naar Fisherman’s Wharf. Inmiddels hebben we wat honger gekregen, dus bekijken we het aanbod aan eten. We komen uit bij Chowder Hut. Uiteraard pakken we iets met vis. Martijn neemt een gebonden mosselsoep en ik gefrituurde garnalen. De soep wordt geserveerd in een soort uitgeholde Italiaanse bol. Ziet er leuk uit. Volgens Martijn smaakt hij ook nog eens erg lekker.

We lopen weer verder naar Pier 39. Deze pier staat vooral om zijn vele zeeleeuwen bekend die daar in de zon liggen. Je hoort ze ook al van ver. Uiteraard is het hier behoorlijk druk. Het is even wachten op een plekje vooraan. Wat een geweldige beesten. Ze liggen heerlijk in de zon en af en toe gaat er één te water. Als de zeeleeuw dan weer op de pier wil springen en een plekje zoekt om weer verder te zoeken, moet hij wel over de andere zeeleeuwen heen kruipen. De één accepteert dat beter als de ander   Wat een komisch gezicht.

Dan is het weer tijd om richting de auto te lopen. We willen nog naar de Best Buy om een laptop te kopen en we weten niet zeker tot hoe laat deze open is.

Iets na zevenen rijden we weg uit de parkeerplaats. Ik zie in mijn aantekeningen dat ik eigenlijk ook nog langs de Victoriaanse huisjes wil rijden. Aangezien deze vrij dicht in de buurt van de Best Buy liggen, pikken we die ook nog even mee. Ook daar is het vrij moeilijk om een parkeerplek te zoeken. Maar dan zien we een plekje. Snel parkeren en lopen dan naar Alamo Square. Vanaf hier heb je een mooi uitzicht op de huizen. Helaas is net de zon achter een heuvel verdwenen, dus het mooie avondlicht valt niet meer op de Victoriaanse huisjes. Ook is het behoorlijk koud aan het worden. We stappen daarom ook weer snel in de auto. Op naar Best Buy.

Het aanbod van de laptops is acceptabel. Er zijn er zelfs twee naar onze smaak. Een Samsung en een Toshiba. De Toshiba is ietsjes duurder en heeft een grotere harde schijf, maar verder zijn de specs vrijwel hetzelfde. Alleen de Samsung ziet er net wat leuker uit. Dus we besluiten dat het de Samsung wordt! Als we navragen of hij nog op voorraad is, komen we bedrogen uit. Helaas, niet meer op voorraad. Wel is de Toshiba nog op voorraad, maarja… als je eenmaal je zinnen hebt gezet op de één, dan wil je die eigenlijk ook wel. De verkoper kijkt in het systeem en ziet dat in de andere vestiging van Best Buy, in het centrum, nog wel één op voorraad heeft liggen. Hij belt naar dat filiaal, maar staat zolang in de wacht, dat hij adviseert om er maar gewoon heen te rijden. Ze hebben er tenslotte nog één.

Na een goed tien minuten rijden zijn we bij de andere vestiging. We lopen naar binnen en overhandigen daar aan de verkoper het geprinte blaadje met het artikelnummer welke we van filiaalnr 1 hebben gekregen. Maar de verkoper kijkt in hun systeem en zegt dat er helaas niets op voorraad is. Wellicht dat ze die ene net verkocht hebben. Ja, natuurlijk. Al is dat wel erg toevallig… Maar we hebben geen haast. We komen onderweg nog genoeg andere filialen tegen.

Aangezien de zon nu vrijwel helemaal verdwenen is, rijden we naar de Bay Bridge. Daar is vanaf zonsondergang tot 2 uur ’s nachts de Bay Lights te zien. Ofwel, de brug is dan erg mooi verlicht. We parkeren de auto langs de Embarcadero Drive en maken wat foto’s van de brug. Omdat de lichtjes bewegen, krijg je steeds andere foto’s. Het lijkt een beetje op Glow Eindhoven. Die sfeer brengt het wel met zich mee.

Uiteindelijk is het bijna 10 uur als we op weg zijn naar ons hotel in Vallejo/American Canyon. We hebben na vanmiddag niets meer gegeten en eigenlijk lusten we best wel iets. Maar we willen eerst naar het hotel om daar in te checken.

Na een goed drie kwartier rijden zijn we bij Doubletree by Hilton. We checken in en Martijn overhandigd ons ‘ledenpasje’ van Hilton. Deze is gratis aan te vragen en dan krijg je status blauw. Maar dankzij een tip van iemand van het Alles Amerika Forum hebben wij ons kunnen upgraden naar een Gold status. En daardoor krijgen we nu gratis-en-voor-niets ontbijt erbij. Toch leuk! We krijgen een kamer op de eerste verdieping toegewezen. Als we naar de kamer lopen, zien we dat alle kamers een eigen naam hebben. Elk stuk een eigen thema. Wij slapen in het bloementhema en onze kamer heet Jasmine.

We bekijken de kamer en wederom is deze niet klein. Heerlijk zeg. Als we goed en wel geïnstalleerd zijn, zien we dat het alweer 11 uur is. Jeetje, wat gaat de tijd snel zeg. Echte honger hebben we niet, maar eigenlijk wel trek. Maar we hebben eigenlijk geen zin om nog ergens wat te gaan eten. Ik doe een poging om het verslag af te maken, maar mijn ogen vallen steeds dicht. Het is tijd om te gaan slapen. Morgen weer een nieuwe dag. Morgen ons eerste pretparkbezoek: Six Flags Discovery Kingdom!

Aantal gereden mijlen: 78 (125,5 km)
Weertype: zonnig met een fris windje, 17 tot 20 graden

Dag 01: Den Bosch – Antwerpen – Schiphol – Detroit – San Francisco

De dag die niet begon zoals we hoopten….

De ochtend begint op onze gebruikelijke doordeweekse tijd, 5:55 uur. Zo’n anderhalf uur voordat mijn ouders ons op komen halen. We ontbijten en doen verder rustig aan. Vakantie betekent immers: geen stress.

Om kwart voor 8 staan mijn ouders voor de deur. We zijn klaar voor vertrek: and off we go! De autorit naar Antwerpen gaat voorspoedig tot aan de Ring. Ineens belanden we in een file, maar gelukkig zijn we ruim op tijd vertrokken van huis, dus iets wat vertraging is niet erg. Uiteindelijk hebben we maar een kwartier verloren. We parkeren de auto onder het station, op het Astridplein en lopen dan via de buitenkant naar binnen.

 

Wat een prachtig gebouw is het toch! We sluiten aan in de rij voor Internationaal reizen. Daar moeten we onze treintickets ophalen om met de Thalys mee te mogen. We zijn ruim op tijd, net geen uur voor vertrek. We parkeren de spullen bij mijn ouders bij een bankje. En na een goed vijf minuten wachten zijn we aan de buurt. Tickets worden geprint en we kunnen door. Maar waar is de rugzak met de laptop en het fototoestel nou? Die stond toch hier? WTF, die is gewoon gejat!! We snappen er niets van en ineens zijn mijn moeder ‘Ja, er was hier net wel een jongen die iets aan ons vroeg, maar ik verstond hem niet, dus kon hem niet helpen’. Dát is het dus geweest. Iemand vraagt iets ter afleiding en de ander gaat er sneaky met je spullen vandoor. Hoe brutaal! En hoe snel zo iets gaat! Mijn ouders voelen zich verantwoordelijk, maar dat hoeft natuurlijk niet. Dit kan iedereen overkomen. Een hele oude truuk, maar hij werkt nog steeds. Zelfs al ben je er bedachtzaam op, dan nog kan het je overkomen. We zijn verdrietig, boos, verbijsterd en weten niet wat we moeten doen. Wat nu? Onze Nikon D5100 met 18-200 lens zit erin!! Zelfs onze oude D40-body (als reserve, aangezien we twee vakanties eerder wat opstartproblemen hebben gehad met de D5100. Zo’n body neemt niet zo heel veel ruimte in beslag, dus liever ermee dan erom verlegen) zit in die rugzak. Maar ook de grote laptop, zonnebrillen en Martijns bril op sterkte… Twee mannen uit de rij spreekt Martijn aan en verwijzen hem door naar de politie. Ja, dat is inderdaad wat we moeten doen. Aangifte… Maar hebben we daar eigenlijk wel tijd voor? Inmiddels hebben we nog maar een half uur voordat de trein vertrekt.

In eerste instantie is Martijn alleen binnen op het bureau, maar omdat mijn ouders de jongen gezien hebben, wordt mijn moeder ook mee naar binnen gevraagd. Mijn vader en ik blijven ongeduldig wachten. De tijd lijkt te snel te gaan. Ineens is het 10.25 uur en de trein vertrekt om half 11. Martijn smst dat wij alvast met de koffers naar spoor 22 moeten lopen. Hij is bijna klaar en rent dat stuk wel. Ook mijn moeder komt er weer bij en met zijn drieën haasten we naar spoor 22. Als we daar aankomen, zien we dat de trein er gelukkig nog niet is. Dan komt ook Martijn eraan gelopen. En meteen komt de trein binnenrijden. Gelukkig, die gaan we gewoon halen en dan vloeien de tranen over onze wangen. De stress, schrik en ongeloof komt eruit.

Als we goed en wel zijn gezetteld in de trein, zwaaien we nog een keer naar mijn ouders. Zo hadden we ons afscheid ook niet voorgesteld. Van de rustige relaxte ochtend is niets meer over. Zelfs in de Thalys kom ik niet tot rust. Ik blijf trillen… Wel worden we enorm goed verzorgd. We krijgen wat te drinken en een croissantje. Ik bel ondertussen met mijn vriendin Marjol, want in België hebben we alleen SMS-contact gehad. Maar door de vele tunnels waar we onderweg doorheen rijden, verloopt dat ook niet handig 🙂

Eenmaal op Schiphol kijken we waar we moeten inchecken. Hal 2, balies 19 tot 22. We kiezen ervoor om via de zelfsservice in te checken en dat gaat helemaal prima. Zelfs de tickets voor ons vervolgreis van Detroit naar San Francisco worden geprint. Dat mislukte vorig jaar bij ons. Dan gaan we naar de afdropbalie voor de koffers. Ook dit mag je helemaal zelf doen. Super cool! Op onze ticket zien we dat we eigenlijk al naar de gate moeten lopen, maar wij gaan niet op reis zonder een camera! Gelukkig hebben we wel een compactcamera bij ons, maar we gaan niet al de Nationale Parken en achtbanen bezoeken zonder spiegelreflex! Na de douane lopen we naar een camerashop. De D5100 heeft tegenwoordig de opvolger D5200, maar deze is alleen te verkrijgen met de kitlens 18-55 en wij willen eigenlijk een losse body met de 18-200 lens. Wel hebben ze de D7000 met die lens staan. Iets boven ons budget, maar als je alles bij elkaar rekent (de gewenste body en lens) zou je eigenlijk ook wel rond dat bedrag uitkomen. Tja, doen dan maar… We moeten iets… Wel iets meer knopjes dan we gewend zijn maar dat went vast wel..

We kopen er meteen twee geheugenkaartjes bij, een accu, een uv-filter om de lens te beschermen, een wereldstekker (want die zat aan alvast aan de laptop vast ivm het kunnen typen in Detroit) en opblaasbare kussentjes. Gelukkig hebben we nog wel de mini-laptop bij ons. Die zit in de trolley. Al zijn we van plan om in Amerika toch nog een grotere te kopen. De grote laptop was tenslotte Martijns dagelijkse pc. En laptops zijn goedkoop in de USA. Ondertussen wordt Martijn lastig gevallen door zijn werk. Daar schijnen wat problemen te zijn en wellicht heeft Martijn een oplossing. Het komt alleen niet zo goed uit nu. We zijn druk bezig met onze eigen probleempjes, maar dat kan zijn leidinggevende natuurlijk ook niet weten. We haasten ons dan snel naar de gate. De meeste zijn al door de verplichte vragen en bagagecontrole heen, maar we zien dat men nog niet bezig is met boarden. Marcel, de broer van Martijn wordt teruggebeld, aangezien ook hij tijdens het afrekenen van de spullen ons belde om een goede reis te wensen.

Dan gaan we in de rij staan voor de bagagecheck. Eerst nog de verplichte vragen ‘of we spullen van andere meenemen en wie de koffers heeft ingepakt’, alhoewel deze laatste vraag wordt ons niet gesteld, nadat we ons verhaal van de gestolen tas hebben verteld. Dan door de bagagecheck en vrijwel snel daarna beginnen ze met boarden. Ik bel mijn ouders op om te zeggen dat alles oké is en dat we een nieuwe camera hebben gekocht. Moeders klinkt gelukkig weer wat vrolijker! Meteen na het telefoontje mogen we instappen en als we dan eindelijk zitten, kunnen we weer normaal adem halen. Wat als een rustige dag begon, verliep uiteindelijk behoorlijk stressvol. Maar we laten ons hierdoor niet ontmoedigen. We gaan gewoon genieten van de vakantie!

Dan taxiën we naar de startbaan. Uiteraard vertrekken we vanaf de Polderbaan en om kwart voor 2 zijn we in de lucht. Al snel wordt er langsgegaan met wat drinken. Normaal beginnen we de vliegreis meteen met een film kijken (gelukkig staan er ook een paar op de mini-laptop), maar dit keer houden we ons bezig met het uitpakken van de D7000. De accu blijkt voor een derde vol, dus we kunnen ons zelfs een beetje inlezen en bekijken hoe het allemaal werkt. Dan komen ze met eten langs. Chicken or Pasta? Maar juist nét bij ons is de pasta op, dus eten we verplicht kip. Maar het smaakt ons prima. Sinds vanochtend hebben we alleen een kommetje melk met muesli en een croissantje op. Aangezien het inmiddels half 4 is, lust de maag wel weer iets. Bedoel, er mogen best wat kilootjes af, maar zo’n stressdieet is ook weer niet de bedoeling.

Na het eten begin ik alvast aan het verslag en kijkt Martijn wat TV (Top Gear: 50 jaar James Bond auto’s en Mythbusters met Bubble Wrap en alweer een James Bond stunt. Erg interessant allemaal). Ondertussen wordt het ineens behoorlijk warm in de kabine. De airco in ons gedeelte van de vliegtuig heeft het begeven. Echt niet prettig! Het lijkt wel een sauna. Het personeel veronderschuldigd zich, maar verder kunnen ze er niets aan doen. Wel komen ze behoorlijk vaak langs met water. Nadat ik het verslag tot zover af heb, maak ik een begin in het nieuwe boek van Heleen van Royen. De tijd gaat behoorlijk snel, de daling is zelfs al ingezet.

Nadat we uitgestapt zijn, gaan we richting de immigrations. Het is behoorlijk rustig! Binnen twee minuten zijn we al aan de buurt. We krijgen wat vragen over hoelang we blijven en wat ons naar Amerika brengt. Als we zeggen dat we drie-en-halve-week verblijven in Amerika, is de man vrij verbaasd. Zolang? Ohja, dat is waar. Drie-en-een-halve week vakantie is vrij lang voor de gemiddelde Amerikaan. We krijgen daarom ook meteen de vraag terug wat voor werk we doen in Nederland. Het blijkt allemaal prima te zijn en dan mogen we de gebruikelijke vingerafdrukken zetten en wordt er een foto van ons gezicht gemaakt. Meteen daarna komen we uit bij de bagageband. Hier in Amerika moet je bij een overstap eerst je koffer van de bagageband halen, dan door de douane en vervolgens je koffers weer afdroppen. Zo weet je in ieder geval zeker dat ze bij de overstap meegekomen zijn in het vliegtuig. Altijd weer een geruststelling als je ze op de band zit liggen. Ineens krijg ik het geniale plan om even in de koffer te checken of daar toevallig de zonnebrillen liggen. Er stond me iets bij met het inpakken van de koffer. En ja hoor, er ligt wat. Al zijn het wel onze reserve brillen (lees: niet zo mooi en design-ig als onze originele), maar het volstaat. Alleen van mijn zonnebril heb ik geen reserve. Maar dat geeft niet, want die is gelukkig niet op sterkte. Wat een opluchting. Bedoel, Martijn kan op zich prima overdag rijden zonder bril, maar met schemering en in het donker wordt dat toch lastig. En overdag is wellicht een zonnebril ook wel handig voor hem. We zagen het al voor ons: Linda die de gehele vakantie moet rijden. Nee!

Na de douane leveren we de koffers weer in en gaan dan op zoek naar een restaurantje. We hebben inmiddels wat honger gekregen en hebben nu genoeg tijd om even een hapje te doen. We komen uit bij Fox Sports. Vrij simpel allemaal, maar het hoeft ook niet moeilijk te zijn. We bestellen een portie mini hamburgers en Quesadillas om te delen. Martijn neemt er zellfs een biertje bij. Ondertussen loggen we in op de gratis-voor-een-half-uur wifi en lezen we wat bij. Een half uur voordat we mogen boarden lopen we naar de gate. Het is een behoorlijk stuk lopen. Je kunt hier ook met de shuttle naar de andere kant van hal, maar we besluiten toch te lopen. We hebben tenslotte nog even en zo zien we ook nog wat van de winkeltjes. Het is nog helemaal niet druk bij de gate. Zou het vliegtuig niet vol zitten? Dat zou wel erg lekker zijn zeg. Het is nog een goed vier-en-half-uur vliegen naar San Francisco. Iets na zevenen mogen we boarden. Maar als iedereen goed en wel gezetteld is, blijven we toch nog behoorlijk lang aan de grond staan. Het is enorm slecht weer in Detroit en daarom blijven ze aan de grond. Het zou te veel turbulentie geven.

De stoel naast ons is overigens leeg. Relaxt! Ook de stoelen achter ons zijn vrij. Nog relaxter. Ik dommel wat weg en pas een uur later dan de oorspronkelijke tijd gaan we de lucht in. Dan komt Martijn op het idee om van de stoelen achter ons gebruik te maken. Zo kunnen we beide gestrekt liggen. Tot een anderhalf uur voor landing worden we pas wakker. Althans, we hebben heerlijk liggen dommelen. Of ik echt geslapen heb, weet ik eigenlijk niet. Lekker was het wel.

Het is inmiddels donker buiten, wat ook logisch is. Het is immers half 10 ’s avonds hier (half 7 in de ochtend Nederlandse tijd). Dat betekent dus dat we al meer dan 24 uur ‘wakker’ zijn. We vliegen over San Jose, een voorstadje van San Francisco. Het ziet er prachtig uit met de vele lichtjes. Na de landing lopen we direct door naar de bagageband. Dat is het voordeel bij een overstap. De rompslomp met de immigrations heb je nu niet meer. Onze koffers volgen vrij snel en dan gaan we op weg naar de autoverhuur. Bij Alamo zijn er drie wachtende voor ons, maar ook hier gaat het redelijk snel. We antwoorden overal netjes ‘nee’ op, als de man achter de balie verschillende verzekeringen probeert te verkopen. Geen moeilijk gedoe dit keer, helemaal prima. Alhoewel, hij vraagt voor de zekerheid nog een keer aan ons of we zeker weten dat we een minivan willen huren. Uiteraard weten we dat zeker.

Dan lopen we naar de Vans. Er staan er vijf: twee witte, twee zwarte en een licht blauwe. De blauwe trekt meteen onze aandacht. Wat een prachtige kleur! Dit is een Chrysler Town & Country. Ook één van de zwarte is een Town & Country. De andere zwarte is een Dodge Grand Caravan, net zoals één van de witte. De andere witte is Chevrolet Traverse LT. Dit vinden we eigenlijk geen minivan. Het is meer een Cross-over (lijkt dus wat meer op een SUV, maar wel met veel ruimte). Uiteindelijk twijfelen we dan ook tussen deze Chevrolet en de blauwe Chrysler. De Chevrolet heeft wel behoorlijk wat minder miles gemaakt dan de ander. En het cross-over idee trekt ons ook wel. Alleen jammer dat ‘ie wit is… Maar toch gaan we ervoor! Uiteraard checken we ook even of er een reservewiel aanwezig is. We weten nog van vorig jaar dat een lekke band onderweg best voor kan komen (en gelukkig weten we ook dat Team Martijn en Linda dat best zelf kunnen verwisselen).

Dan rijden we weg uit de garage. Het is wel behoorlijk wennen. Wát een enorme bak zeg. Vrij breed ook. En voor het eerst hebben we ook de optie ‘achteruitrij-camera’. Hoe cool. Martijn merkt meteen op: ‘dat wil ik onze volgende Suzuki Alto ook!’

We stellen de Tom Tom in op het adres van ons eerste hotel. Nog geen vier minuten rijden. Dat is wel lekker, na zo’n zware reisdag. We checken in bij Holiday Inn Express en krijgen een kamer op de derde toegewezen. Een vrij grote kamer.

Nadat we alle koffers geïnstalleerd hebben, tik ik het reisverslag nog even af en gaan dan na een memorabele dag slapen.

Hotel geboekt in Anderson, CA

Tja, nu we de Priceline kortingscode niet voor Vallejo hebben gebruikt, gebruiken we hem maar voor een ander gebied 🙂 We hebben alleen Newport, Anderson/Redding en Reno op ons programma staan om vooraf te willen boeken.

De drie overnachtingen na Seattle gaan we op de bonnefooi doen (of wellicht een paar dagen van te voren als er wat meer duidelijk is). De bedoeling is namelijk via Glacier NP te reizen, maar als daar de wegen nog niet open zijn, gaan we liever onderlangs, via Palouse Hills. Dus deze overnachtingen moeten we wel open laten nog.

Reno heeft ook pas een paar dagen van te voren geweldige aanbiedingen, dus die viel af. Newport of Anderson/Redding dan maar…

We proberen Anderson. Na huiswerk wisten we eigenlijk al zeker dat je bij 3* de Gaia Hotel and Spa zou krijgen. Zo groot is het gebied tenslotte niet. Bij de 7e keer bieden is het raak: 65 dollar – 7 dollar couponkorting = 58 dollar. Plus wat tax, kom je uit op 73,37 dollar. Dat is nog net geen 58 euro!!!

Via de gewone site betaal je 99 dollar (plus tax = 108 dollar). Wederom een prima deal! Gratis parkeren en gratis internet 🙂

Hotel geboekt in American Canyon, CA

Vanochtend in de mailbox: 7 dollar coupon voor Priceline. We willen uiteraard voor minstens 3* gaan. Na wat huiswerk zou het de Doubletree of de Courtyard kunnen worden. De Courtyard ligt recht tegenover het Six Flags Discovery Kingdom park aan. Maar het blijft natuurlijk altijd een gok. Waarschijnlijk zouden we dan uitkomen in totaal op een euro of 65.

Kijk je vervolgens ook nog even op Hotwire, want ik meende me te herinneren dat daar een 3* stond voor 77 dollar en ik wilde de amenities vergelijken. Staat daar ineens een 3.5* voor 60 dollar!!!! WTF!

Na wederom wat huiswerk zou dat voor 99% de Doubletree worden… Wel iets verder weg van Six Flags, maarja… Goedkoper én een halve ster meer! Gratis parkeren en gratis internet… Dus tóch maar via Hotwire dan maar….

En toen werd het: Doubletree by Hilton 🙂 Via hun site kost een kamer 159 dollar… en wij betalen er dus 60 dollar voor. Ik zeg: goede deal!

Hotel geboekt in Seattle, WA

En we hebben weer prijs bij Priceline! Downtown Seattle is duur en blijft duur. Alternatief: hotel bij het vliegveld en dan met de OV naar de stad.

Op Hotwire stond een 3*hotel voor 76 dollar pkpn (ex tax). Laten we eens proberen te bieden bij Priceline. Drie andere gebieden hadden geen 3* hotel, dus dat betekent 8 free-rebids. Uiteindelijk prijs bij 74 dollar 🙂 En het is geworden: Doubletree by Hilton (3.5* volgens Tripadvisor?).

We betalen nu voor drie nachten inclusief tax: 266,07 dollar. Volgens de eigen website zouden we in totaal inclusief tax 502,43 dollar betalen. Wauw! Prima deal, lijkt ons. Alleen wel jammer van de 21 dollar parkeergeld per nacht, hahaha… Internet is alleen gratis in de lobby, maar dat overleven we ook nog wel. En helaas ook geen gratis ontbijt, maar… er zit een Denny’s tegenover het hotel 🙂 Komt helemaal goed dus!