Schadeafhandeling diefstal

We waren het al bijna vergeten (nee hoor!) maar er was natuurlijk nog een gevalletje schadeafhandeling. De schade-expert was al ergens begin juli langsgeweest. Van de week maar een keer gebeld met Interpolis. Het schaderapport bleek daar nooit aangekomen te zijn. Maar uiteindelijk is het daarna wel snel afgehandeld met goed nieuws: ze keren uit!

Toont ook wel aan dat je niet klakkeloos akkoord moet gaan met van te voren vastgestelde bedragen. De Nikon lens (18-200 VR) werd door de expert als accessoire aangeduid. Aangezien de lens uit 2008 was bleef er van de waarde zo goed als niks meer over. Wij hebben toen aangegeven op het schaderapport dat we het met die waardevaststelling niet eens waren. En daar zijn ze in meegegaan. Scheelt toch weer 226 euro!

Geachte mevrouw xxxxx,

Op 31 mei 2013 ontstond er een schade. Graag informeer ik u over onze betaling. Wij betalen EUR 1.228,69 aan u. Dit bedrag maken we over op uw ibanrekeningnummer xxxxxxx.

Dit is de vergoeding conform expertise van uw reisschade. Uw Nikon Lens vergoeden wij voor € 300,-. Dit betekent dat u € 226,72 meer ontvangt dan de expert heeft vastgesteld.

Bedankt!

We willen iedereen bedanken voor het meelezen en de vele leuke reacties. Tot volgend jaar! Waarschijnlijk gaan we dan ‘vreemd’ en wel naar het land van Skippy!

 

Note: inmiddels zijn de tickets voor Australië geboekt. Op http://aussietour2014.wordpress.com/ kun je ons wederom volgen.

Dag 25 en 26: San Jose (CA) – SFO – AMS– Den Bosch

De terugreis

De laatste ochtend dat we wakker worden in Amerika. Ik word er eigenlijk een beetje treurig van. In zo’n korte tijd toch behoorlijk wat beleefd. We hebben hoogtepunten gekend, maar helaas ook wat dieptepunten. Veel bergen en wat dalletjes. De achtste keer US zit er weer op. Maar aan de andere kant is het ook weer fijn om naar huis te gaan. Naar onze twee schatten van katten, Oliver en Tibbe. Wat heerlijk om ze over een paar uur weer te mogen knuffelen. Weer terug naar onze dagelijkse sleur: rust, reinheid en regelmaat! Alhoewel, geen van alle is eigenlijk van toepassing op ons 🙂

We staan deze ochtend op tijd op. Stressen voor vertrek is het laatste waar we zin in hebben. We eten onze laatste broodjes op en we hebben nog een yoghurtje na. Na een rondje internetten en douchen is het dan toch echt tijd om de koffers en de rest van de rotzooi in te pakken. Uiteindelijk blijken de koffers toch net wat te zwaar en we herorganiseren de boel naar de handbagage. In mijn koffer zit nog een strandtas en daar kan ook behoorlijk wat in. Maar mag dat eigenlijk wel, een extra tas? Volgens ons mag je een handtasje, laptoptas, fototas en een gewone tas per persoon meenemen. Wij hebben dit alles plus nog een trolley. Lijkt ons prima. De handbagage is nu alleen wel wat aan de zware kant, maar ach… dat hebben ze nog nooit gewogen, dus dat zit wel goed.

Iets na half 9 checken we uit en rijden we nog even langs de Walmart voor de allerlaatste boodschapjes. Dan stellen we de Tom Tom in op een tankstation in de buurt van het vliegveld. We moeten de auto namelijk weer vol inleveren. De planning was om hem een dag van te voren wat vol te gooien en dan de laatste paar druppels bij het vliegveld. Want daar moet je hem immers ‘vol’ gooien. Maar de laatste paar dagen kwamen we eigenlijk alleen maar tankstations tegen met een ontzettend hoge benzineprijs. 4,19 dollar per gallon. Dat is echt belachelijk hoog. Maarja, we vrezen ervoor dat deze prijzen net zo hoog zijn bij het vliegveld. Het is niet anders.

Onderweg stuiten we op een file. Gelukkig zijn we ruim op tijd vertrokken, maar het rijdt toch niet lekker. Ach, mag ik nog iets langer in de Chevy Traverse rijden. Ik zal de auto missen, want hij rijdt echt behoorlijk lekker. Dat zal wennen worden thuis, in mijn Suzuki Alto. Rond half 10 zijn we bij Costco, maar dit blijkt een pompstation te zijn voor alleen abonnees. Jammer, want de prijs hier is heerlijk laag: 3,79 dollar per gallon. Het pompstation ernaast, de Shell, heeft weer de ‘normale’ hoge prijs. Tja, dat moet dan maar. We pompen hem weer vol voor een goed 70 dollar en rijden dan naar de Rental Car Return. Alamo is gevestigd op de vierde verdieping, maar doordat het spitsuur is – althans, dat lijkt het – rijden we iets wat verkeerd. We komen bij Fox uit. Hop, de auto in zijn achteruit dan maar. Toch wel handig, zo’n achteruitkijk-camera. De auto wordt goedgekeurd en we krijgen een bonnetje mee. Om het treintje naar de vertrekhal te pakken, moeten we eerst naar beneden om vervolgens een paar stappen verder weer naar boven te gaan. We stappen uit bij Vertrekhal A, voor de Internationale vluchten. Het is even zoeken, maar rij 7 blijkt voor KLM te zijn. We proberen het eerst via de zelf-incheckbalie, maar helaas. Hij pakt het niet. We zullen toch in de rij moeten gaan staan. Pff, en dat schiet niet op. Een paar koppels voor ons staat een man en (wellicht) zijn zoon. Maar het lijkt wel een eeuwigheid te duren voordat ze klaar zijn. Blijkbaar is er iets mis en moeten ze van allerlei papieren invullen. De balie daarnaast is ook open, maar daar wordt een (Indiaanse?) familie geholpen met een volksverhuizing. Vijf grote koffers op een klein karretje en verder nog wat tassen. Uiteindelijk na 20 minuten zijn wij eindelijk aan de beurt. De koffers worden gewogen en… beide exact 22.0 kg. Mooi! Labeltje er omheen en ze worden even aan de kant gezet. Dan verzoekt de jongen van KLM om onze handbagage ook te wegen. Ehm, woeps.. De trolley is 15kg. Je mag maar 12kg per persoon meenemen. Dus snel zetten we er ook de andere spullen op, want 2x 2 personen is 24kg. Maar dan verzoekt hij ook om mijn handtas erop te zetten en de fototas. Uh? Een fototas ook meewegen? Wat een onzin. Onze camera weegt natuurlijk wel wat, maar daar hebben we nog nooit van gehoord dat mijn eigen handtas en fototas gewogen moeten worden. Een trolley en gewone tas kunnen we inkomen, maar de rest? Alles bij elkaar blijkt het 28kg te zijn. We zullen moeten betalen, zegt hij. Maar daar gaan we niet mee akkoord. Kom nou… Hij verzoekt ons om het maar even uit te zoeken hoe we het gaan doen en loopt dan weg, naar de andere balie. Lekker makkelijk, wat moeten we nu doen dan? We weten eigenlijk niet zo goed wat hij nu bedoelt. Dan komt hij weer terug en zegt dat de trolley alleen al te veel weegt, dus dat daar wat uit moet. Maarja, waar moeten we dat dan instoppen, want alles zit al vol. De jongen zucht, wij zuchten met hem mee.

Vervolgens vragen we hem of we dan ook de koffers weer terug mogen hebben, want daar kan immers nog ieder een kilo in. De jongen is zichtbaar geïrriteerd, scheurt de label er weer af en geeft ons de koffers. Tja jongen, als jij blijkbaar op je strepen gaat staan om zelfs een handtas te moeten wegen (want zonder die handtas waren we onder de 24kg), dan kunnen wij ook moeilijk doen. Martijn vraagt hoeveel de koffers exact mogen wegen: 23 punt? Vraagt hij aan hem. En hij antwoord met: 9. Goed, de koffers mogen dus 23,9kg wegen. Dat betekent dus dat we in iedere koffer nog 1,9kg mogen stoppen. Dat is bijna 4kg bij elkaar! En de handbagage mag 12,9kg per persoon wegen. Dat moet ons lukken! Tjees, we gaan toch godsamme niet betalen. Die is gek! Don’t f*ck with Martijn en Linda he!

Aan de andere kant van de incheckbalie zijn de balies met de weegschalen onbemand. Kunnen we daar mooi even rustig alles herorganiseren en wegen, en wegen, en wegen. Uiteindelijk zullen we toch wat spullen moeten achterlaten. Het is niet anders. We balen ervan, want het had ons zo mooi geleken om met alle spullen weer bij hem aan de balie te staan en dat we kunnen zeggen dat we alles gewoon mee kunnen nemen. Maar helaas. Maar wat laten we achter dan? De twee mappen waar ik mijn roadbook in heb gehad. Deze zijn nu toch leeg, maar het karton weegt natuurlijk nog wat. Ik koop thuis dan wel wat nieuwe bij de Hema. Geen probleem. En het zwarte doek, wat we altijd over de koffers hebben in de auto (en welke we deze vakantie ook als gordijn hebben gebruikt bij Yellowstone). We zijn toch al van plan om dit redelijk zware doek te vervangen door een zwart laken. We wegen de koffers en alle bagage weer. Trolley is 11,8kg. De koffers ieder 23,6kg en de rest zit ook onder de 12kg. Zo dan, opgelost. Ik gooi de twee mappen en het zwarte doek in een vrij grote prullenbak en gaan dan weer – helaas – in de lange rij staan. Vijftig procent kans dat we weer bij dezelfde jongen uitkomen en ja hoor, daar zijn we weer! Hij zegt niet veel, plakt de labels aan de koffer. Deze worden goedgekeurd. Vervolgens zetten we de handbagage weer op de weegschaal… en ook deze worden goedgekeurd. Zonder de fototas overigens, want deze hoeft blijkbaar ineens niet meer erop… Blijkt maar weer dat het eigenlijk allemaal onzin is. We zeggen hem toedeledokie en lopen dan naar de gate… Via de prullenbak waar ik net onze spullen heb in gegooid. Hmz.. Dekseltje eraf, spullen eruit, dekseltje erop, spullen weer in de tas. Zo… toch een beetje zonde om het weg te gooien, toch?

Dan lopen we naar onze gate, A7. Helaas moeten we in de lange rij gaan staan voor de bagagecheck, maar dit blijkt sneller te gaan dan gedacht. Binnen 20 minuten zijn we er al doorheen. Alle bagage is goedgekeurd. Inmiddels hebben we weer wat honger gekregen. We hebben ruim een uur voor boarding en bekijken de plattegrond van Gate A. Helaas is er maar weinige keuze. We staan bij Woodfire Grill, dus bekijken we daar het eten. Oeh, ze hebben paninies, helemaal prima! Martijn neemt de panini met Italiaanse worst en ik de kaaspanini. Uiteindelijk blijken het gewoon broodjes te zijn met worst en de mijne met gesmolten kaas, maar het smaakt heerlijk.

Na de lunch pakken we onze spullen en als we dan richting Gate 7 gaan, lopen we achter de KLM bemanning. Mooi, volgen we hun wel. Net zo handig.

Bij de gate is het vrij druk, maar vinden toch nog een plaatsje om te zitten. Na een kwartier mogen we instappen. We zitten op rij 52, dit is net achter de exit (voor de exit-rij – meer beenruimte – betaal je extra, dus hebben we dat maar niet gedaan).

We stijgen een paar minuten na de oorspronkelijke tijd op en als we in de lucht zijn, pakt Martijn de laptop. We hebben immers nog een paar series te kijken. Maar het plugje waarmee we beide onze koptelefoon in kunnen steken, blijkt maar half te werken. Eén van de twee heeft wel geluid, de ander dus niet 😦 We zullen het dus moeten doen met de filmpjes van KLM zelf. Gelukkig zijn deze ondertiteld voor mij, dus we vermaken ons toch wel. Als eerste kijken we de film Wreck-it Ralph. Een leuke animatie! Tijdens de film krijgen we de gebruikelijke Beef or Pasta. We kiezen beide voor de pasta. Het smaakt, maar echt honger hebben we natuurlijk ook niet.

Na Wreck-it Ralph beginnen we met The Davinci Code, maar na een half uur vallen mijn ogen dicht. Ik moet ze echt even sluiten. Martijn kijkt de film verder (ik kijk hem thuis wel, we hebben hem immers ook op DVD, maar kwamen er nooit aan toe om te kijken) en met muziek van Armin van Buuren op de achtergrond sluit ik mijn ogen voor een uur of twee.

Vervolgens begin ik alvast met het verslag en Martijn kijkt The Last Stand. Een heerlijk foute film met Arnold Schwarzenegger. Inmiddels begint het buiten weer wat licht te worden. Het is dinsdagochtend! Op de klok staat dat we nog maar 2 uur en 15 minuten te vliegen hebben. Dat schiet lekker op! Ik dommel nog wat verder, dit maal met Corsten’s Countdown op mijn oren. Een goed uur voor landing wordt het ontbijt geserveerd. Een heerlijk broodje met boter en jam, wat fruit en yoghurt.

En dan wordt de landing ingezet. Ineens is er ook weer land te zien. Het lijkt op Zandvoort, aangezien ik een race-circuit zie. We vliegen steeds lager en lager, alles wordt weer groter en dan landen we een keer niet op de Polderbaan, maar op de Kaagbaan. Lekker dichtbij Schiphol dus! En zelfs drie kwartier voor de oorspronkelijk tijd.

Nadat we uitgestapt zijn, mogen we onze paspoort laten zien bij de Marechaussee. We staan in een vrij lange rij en maar twee hokjes zijn open. Een derde persoon zit aan onze linkerkant bij een heleboel poortjes. Hij roept steeds wat, maar we kunnen hem niet goed verstaan. Ineens horen we het ‘All European Passports’. Uh, mogen we ook naar hem dan? We zien een paar reizigers naar de poortjes lopen. Het blijken zelfscanpoortjes te zijn. Hoe handig! We hoeven nu onze paspoort ook niet meer aan de marechaussee te laten zien.

Bij de kofferband gaat het ook vrij voorspoedig en mogen daarna, zonder dat we iets aan de douane hoeven te laten zien, doorlopen. Mooi, want we hebben natuurlijk behoorlijk wat geshopt in Amerika.

We worden hartelijk ontvangen door onze vriendin Marjol en haar dochtertje Anne. Ze hebben een Welcome Home ballon meegenomen. Wat lief!

Snel door naar de auto en via het kattenpension naar huis. Wat heerlijk om onze eigen kindertjes ook weer te mogen knuffelen! Eenmaal thuis meteen de eerste was aan, koffertjes worden opgeruimd en lucifers worden op onze ogen gezet. Pff, wat is zo’n jetlag toch altijd weer vervelend. Morgen nog een dagje vrij en rustig aan doen, zodat we ons donderdag weer vol kunnen storten op onze dagelijkse sleur!

Statistieken:

Totaal aantal gereden mijlen: 4716 (dat is 7590 kilometer)
Totaal aantal coasters: 35 (Martijn 34)
Totaal aantal staten doorkruist: 8 (waarvan 5 nieuwe)

Dag 24: San José (CA)

California’s Great America

Na de gebruikelijke ochtendrituelen rijden we rond half 10 richting de Denny’s. Martijn neemt de aardbeien pannenkoekjes met hashbrowns, eieren en bacon en ik ga weer eens een keer gezond doen en kies voor de Fit Slam (alsof dat helpt, zo op de laatste dag).

We laten het ons smaken en rijden dan rond half 11 naar California’s Great America. We vinden een parkeerplaatsje vrij vooraan, al lijkt het toch behoorlijk druk. Gelukkig hebben we de entreetickets al thuis gekocht, zodat we nu niet in de vrij lange rij voor de kassa hoeven te staan.

Bij binnenkomst zien we rechts van ons de nieuwe houten achtbaan ‘Gold Striker’. Eentje van het merk GCI, ons favoriet. Maar we schrikken énorm van de rij. Deze staat zelfs al buiten de officiële rij. Ohnee, toch… het is zondag. Waarschijnlijk wordt het een dag met heel veel drukte. Meteen lopen we naar de infobalie voor de fastpassen, want wellicht biedt dat onze uitkomst. Maar als we de prijs horen, vallen we ervan achterover. Voor ons tweeën zou het 50 dollar per persoon zijn. Nee, dát is het ons toch echt niet waard… 100 dollar om een rij van 2 uur over te slaan. We lopen snel verder. Wellicht dat het in de middag wat rustiger is bij Gold Striker. Het park is tenslotte net open en de ingang van de houten achtbaan is direct na de entree. Logisch dat men nu daar als eerste gaat staan.

We komen uit bij Demon, een Arrow Custom Looping. Een oudje, maar eigenlijk nog best te doen. We hadden hem erger verwacht, maar hij is goedgekeurd. Naast Demon ligt de houten achtbaan Grizzly. Deze hebben we in 2005 al eens gedaan, maar ach… nu we er toch zijn willen we hem best nog een keer doen. Maar helaas, hij is nog niet open. Althans, het meisje voor de ingang vertelt ons dat hij wellicht later op de dag open gaat, maar dit is nog niet zeker. Ach, we zien wel.

We lopen verder en gaan in de rij staan voor Psycho Mouse. Zoals de naam al doet vermoeden, een standaard muis. Alhoewel, ook deze valt ons goed mee. Hij is boven in de bochten vrij subtiel. Iets wat we niet gewend zijn bij ‘muis-achtbanen’.

Daarna komen we uit bij Woodstock’s Express. Een familiebaan van het merk Intamin. Martijn en ik gaan beide apart in een karretje zitten, want het pas allemaal nog maar net. Dan gaan we omhoog en sjoef… Best nog wel hoog en snel voor een kiddie. Leuk!

Snel lopen we verder en komen uit bij Taxi Jam. Maar ohjee, Martijn is sowieso te lang en ik mag er niet in omdat je er alleen in mag als begeleiding van een kind. Maar de medewerker van Taxi Jam geeft me het advies om aan het kleine meisje welke er alleen in zit te vragen of ik bij haar mag zitten. Dan mag ik wel mee. Uiteraard vraag ik het eerst de moeder en zij vraagt aan haar dochter of ze daar ‘oke’ mee is. Ze knikt ja en ik neem plaats naast haar. Lief! Loopt Martijn toch nog een achtbaan achter op mij. Woeps…

Voor onze Bingo hoeven we alleen Gold Striker nog te doen (althans ik… Martijn kan natuurlijk geen Bingo halen meer 😉 ) Want de achtbanen Flight Deck, Vortex en Grizzly welke we ook nog open hebben staan voor vandaag, hebben we al eens gedaan. We staan voor Flight Deck, maar ook deze is gesloten. Ook hier zegt de dame voor de entree dat hij wellicht later vandaag open gaat. En we lopen weer verder. We komen uit bij Vortex. Deze is wel open, dus pikken we deze toch nog mee. Vortex is een staande achtbaan van het merk B&M. Normaal vinden we B&M een heerlijk merk, maar bij deze staande achtbaan valt hij toch behoorlijk tegen. Maarja, ook B&M’s kunnen oud worden natuurlijk. De baan zelf staat er al een tijdje. Wellicht tijd voor een smeerbeurtje?

Dan is het toch echt tijd om Gold Striker te gaan doen. De rij is in ieder geval een stuk korter dan vanochtend. Al zegt de medewerker die bij de ingang staat, dat het toch nog wel een uurtje wachten is. Ach, het is nog net geen 13.00 uur. Tijd genoeg. We wachten gewoon. Uiteindelijk blijkt het drie kwartier wachten te zijn. De rij zelf staat exact naast de eerste drop. Al zie je deze niet. De eerste drop is namelijk gebouwd in een tunnel. Waarom? Omdat de bedrijven er omheen geklaagd hebben. Ze hebben last van het geluid. Nu ziet deze ‘prachtige’ woodie er dus écht niet meer uit. Lelijk geval… Ook de onderkant van de track is met geluidswerend schuim bewerkt. Zonde zonde… doodzonde… Maar gelukkig zegt uiterlijk niets over ‘de binnenkant’. Wat een ontzettend geweldig gave coaster! Wat gaat hij hard! Hij dendert ontzettend lekker door. Zoals we van GCI gewend zijn.

Dan houden we een lunchpauze. Alleen, waar gaan we eten? We komen uit bij de Subway, al had de voorkeur Panda Express, maar daar staat een enorm lange rij. Dan maar een Sub… Nadat we ons broodje opgepeuzeld hebben, zien we dat de andere houten achtbaan Grizzly het doet. Jeuh! We wachten ongeveer een half uur en mogen dan instappen. Maar goh, wat is deze traag in vergelijking met Gold Striker. Het lijkt meer op een kiddie zo… Maarja, alle banen vallen natuurlijk in het niet tegenover de Gold Striker. Daar kan gewoon niets meer tegenop.

Na Grizzly gaan we met het kabelbaantje mee naar de andere kant van het park. We hebben alleen Flight Deck nog open staan op ons lijstje. Aangezien het kabelbaantje daar uitkomt, kunnen we kijken of de baan inmiddels open is. En dat is hij! Dit is een hangende achtbaan van het merk B&M en hier is de B&M wél heerlijk. Prima baantje. Dan hebben we alle banen van ons lijstje afgestreept.

Maar het is nog maar drie uur. Wat nu? We besluiten om toch nog een keer in de rij voor Gold Striker te gaan staan. We zijn er tenslotte toch. De rij is inmiddels nog korter dan een paar uur geleden, maar uiteindelijk wachten we toch nog 35 minuten. Wauw, ook deze tweede rit is weer geweldig. Wat heerlijk om met deze baan de vakantie te kunnen afsluiten. We lopen nog wel even naar de attractie daarnaast, Startower, om zo wat foto’s van het park bovenaf te kunnen maken.

Dan lopen we nog even een winkeltje binnen voor t-shirts. Alleen Martijn scoort er een. Voor mij hebben ze eigenlijk geen leuke. En dan is het toch tijd voor ons om te gaan. Het park is tot 20.00 uur open, maar wij willen eigenlijk op tijd gaan eten vandaag en daarna nog de koffers opnieuw herindelen. Vooruit, we lopen nog een keer naar Gold Striker om te kijken hoelang de rij is. Maar helaas… hij is weer behoorlijk lang. Tijd om dag te zeggen…

We lopen het park uit en eenmaal in de auto stellen we de Tom Tom in op TGI Friday’s. Jaja, we hebben toch nog een vestiging kunnen vinden in de buurt. Tenminste, hopelijk is die nog wel open als we aankomen. Maar gelukkig, als we na een kwartier rijden bij de Vallco Mall aankomen, waar TGI naast zit, zien we dat hij open is. We vinden 18.00 uur nog net wat te vroeg om te eten, dus lopen het winkelcentrum nog even door. Maar na een half uur zijn we uitgekeken. Veel winkels zijn al gesloten en verder is het centrum in de verbouwing. Snel door naar Fridays. Op Tripadvisor hadden we gelezen dat deze vestiging eigenlijk geen goede recensies krijgt. Vooral de bediening schijnt te wensen over te laten. Maar we gaan er niet bevooroordeeld heen. Maar helaas, de recensies kloppen enigszins wel. Martijn neemt de Jack Daniels Rib-Eye en ik de Jack Daniels Zalm. Maar als het eten komt, is het geen JD zalm… maar gewone zalm. Hey, dat had ik niet besteld. Excuus excuus, je eten komt zo. Maarja.. Martijns bordje laten ze natuurlijk wel staan en om het niet koud te laten worden, begint hij alvast met eten. Uiteindelijk heeft hij al meer dan de helft op als mijn bordje weer terug komt, met wel de juiste zalm. Ook alleen maar omdat Martijn behoorlijk in heeft gehouden met eten, anders was zijn bord wel al leeg geweest. Ach, het kan gebeuren natuurlijk en hij heeft zijn excuses aangeboden, maar handig is het niet. We bestellen ook ieder een cocktail erbij om de vakantie echt af te kunnen sluiten. De Ultimates zijn hier zondags de gehele dag voor 5,99 dollar. Dus dat komt mooi uit. Martijn neemt de Long Island Icetea en ik de sangria.

		TGIF Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

Na het eten parkeren we de auto even bij een prullenbak en wordt hij helemaal uitgemest. Wat een troep kun je toch maken in drie-en-halve-week. We stoppen alles wat we mee moeten nemen in verschillende tasjes en rond half 9 zijn we weer terug op de kamer. Dan gaat het grote geknutsel, gepas en gemeet beginnen. Koffer mag natuurlijk maar 23kg zijn, maar we hebben behoorlijk wat spullen bijgekocht. Gelukkig hebben we nu een laptoprugzak erbij. Kunnen we daar ook nog wat spullen kwijt. Uiteindelijk na veel over-en-weer, lijkt alles te passen. Koffers zijn nét geen 23kg (22,9kg zo ongeveer). Maar naar onze handbagage moeten ze maar niet kijken. Die is behoorlijk zwaar 🙂

Aantal gereden miles: 29 (47 km)
Aantal coasters: Linda 08/Martijn 07
Weertype: zwaar bewolkt, maar niet koud.

Dag 23: Reno (NV) – San Jose (CA)

Santa Cruz Beach Boardwalk

Gisteravond kwamen we per toeval erachter dat we weer in een andere tijdzone waren. Helemaaaal niet meer aan gedacht! Maar toen we Nevada inreden, reisden we weer terug in de tijd! We gingen gisteren dus niet om 0.00 uur naar bed, nee… om 23.00 uur al! Met de wekker op 09.00 uur hebben we dus heerlijk 10 uur geslapen. Wat waren we daar aan toe zeg. Heerlijk.

Ook de rest van de ochtend doen we rustig aan. We hoeven pas om 11.00 uur uit te checken en aangezien we geen ontbijt erbij hebben, eten we een paar broodjes van ons zelfgekocht ontbijtje van de supermarkt. Iets voor 11-en zijn we uitgecheckt en op weg naar California! De staat waar onze reis ruim 3 weken geleden begon en nu dus ook weer zal eindigen. De reis er naar toe zal zo’n 4,5 uur zijn en op vrijwel de helft van de reis hebben we een leukeen als het goed is: ikea bezoek 😀 tussenstop gepland. Langs de I-80 bij Sacramento is er namelijk een Ikea gevestigd! En Zweedse balletjes als lunch zien wij wel zitten. Bedoel, dat doen we in Nederland vaak genoeg… gewoon zomaar voor het ontbijt, lunch of diner naar Ikea. Dus waarom nu niet?

Na twee uurtjes rijden zijn we in Sacramento en zien we de Ikea. We parkeren de auto en lopen naar binnen. Jee, gewoon echt hetzelfde als de vestiging in Eindhoven. Eerst lopen we naar het restaurant. Deze is iets kleiner als in Eindhoven (maar daar is hij dan ook belachelijk groot tegenwoordig). Combinatiemenu van 15 balletjes, soep of salade en drinken kost hier 5,99 dollar. Dat is echt geen geld! Goedkoper als bij ons in Nederland en daar is het eigenlijk al niet eens duur. De balletjes gaan er goed in. Heerlijk.

Dan lopen we nog een rondje door de winkel. We voelen ons echt thuis. Allemaal dezelfde meubels en spullen. Zelfs de indeling is hetzelfde.

Dan zien we bij de Ikea Familie spullen een leuke laptop-rugzak liggen. Kost 30 dollar, maar ben je Ikea Family, dan kost hij nog maar 26 dollar. Ik weet niet zeker of ik mijn pasje bij me heb en zoja, dan zit hij nog in de koffer (vergeten te checken voordat we vertrokken). We weten eigenlijk ook niet of ons Nederlandse pas geldig zou zijn hier. Maar je kunt hier ook gewoon een Amerikaanse versie gratis aanmaken. Laten we dat dan maar doen. Bij de kassa kiezen we voor de zelfuitcheckbalie en dan lopen we met een Ikea laptoprugzak naar buiten. Goh, wie had dat nou gedacht? Dat we onze tas gewoon bij de Ikea zouden vinden. Zo blijkt maar weer: je komt nooit zonder gekochte spullen van de Ikea vandaan.

We vervolgen onze reis naar Santa Cruz, waar we rond half 6 arriveren. Alleen, we zijn niet de enige. We belanden in een file voor een parkeerplekje. Je hebt verschillende parkeerplaatsen bij de Boardwalk, maar vrijwel allemaal zijn ze vol. Maar na bijna een half uur rijden we de achterste parkeerplek op. Het is hier behoorlijk warm, 30 graden, maar niet zo heet als vanmiddag in Sacramento, daar was het gewoon 36 graden!

Santa Cruz Beach Boardwalk heeft verschillende mogelijkheden qua entree. Het is namelijk geen pretpark, maar een soort pier met attracties. Het lijkt eigenlijk op een soort vaste kermis. Je kunt een polsbandje kopen voor 32 dollar per persoon en daarmee kun je alle attracties doen, zoveel je wilt. Maar je kunt ook losse tickets halen en deze kosten 1 dollar per stuk. We willen sowieso graag de twee achtbanen doen. Er staat ook nog een derde achtbaan, maar die is helaas nog niet open. “Undertow”, de nieuwe spinningachtbaan gaat pas eind juli open. Zijn we er dus nét een maandje te vroeg. De houten achtbaan kost 6 bonnetjes en de kinderachtbaan zijn er 3. Dat is dus 9 dollar per persoon. Beetje zonde om dan een polsbandje van 32 dollar per persoon. Maar dan zien we ook de optie om 50 bonnetjes te kopen voor 43 dollar. Dan hebben we dus ieder 25 bonnetjes, kunnen we ook nog wat andere attracties doen. Altijd nog goedkoper dan beide een polsbandje te kopen.

Als eerste lopen we natuurlijk naar de houten achtbaan Giant Dipper. Dit wordt Martijns 500e achtbaan! Weer een mijlpaal vandaag. En ook weer een baan met historie. Het is namelijk de 9de oudste achtbaan ooit geopend.

We wachten ongeveer een kwartier en dan mogen we instappen. Helaas mogen we niet zelf bepalen waar we zitten en komen ongeveer in het midden te zitten. Snel een foto maken van Martijn en zijn 500 en dan zitten. Ze houden hier wel van snelheid.

Wat ik vooral erg grappig en historisch vind is dat er geen hekjes voor de poortjes staan en dat je dezelfde kant uitstapt uit het karretje dan waar je ook instapt. Snel worden de beugels gecontroleerd en dan gaan we al. We gaan meteen een tunnel in naar beneden… de eerste paar secondes zijn dus vrij donker en dan… de heuvel op en naar beneden. De handen gaan omhoog, maar snel houden we het karretje weer vast. Jezus, wat gaat hij lomp. Maar met de handen vast gaat het wel. Dan is hij zelfs leuk. Gefeliciteerd Tijn, ook jij heb de 500 bereikt. Top!

Via een softijsje (of zeg maar gerust softIJS) lopen we naar de kinderachtbaan ‘Sea Serpent’. Tja, daar hoeven we niet veel over te vertellen. Het is een kinderbaan. Vervolgens zien we beneden Cave Train Adventure. We hebben beide geen idee wat het is, maar het lijkt op een mijntreintje, maar het is geen achtbaan. We rekenen uit hoeveel bonnen we dan nog over hebben, want we hebben een plan van aanpak. We willen namelijk ook nog met het kabelbaantje naar de andere kant en we zien ook nog een schietattractie, door middel van een laserpistooltje kun je dan punten scoren terwijl je in een karretje rijdt. Als we deze attracties bij elkaar optellen, hebben we 10 bonnen over. Net niet genoeg om de Giant Dipper nog een keer te doen, maar voor 2 dollar extra hebben we er wel 12. Dat lijkt ons een prima plan van aanpak. We wachten een tijdje op het treintje. Hij is wel steeds erg lang weg, maar als we het treintje dan terug zien komen, zien we niemand lachen. Hmz, zou het niet leuk zijn? Dan mogen wij instappen en als we dan naar binnen gaan, zien we hele hele foute poppen. Ze zijn met neonkleuren gemaakt en dat ziet er best leuk uit. Super fout en daarom juist zo leuk. Geen idee waarom niemand lacht, want wij vinden hem top.

Dan lopen we naar de attractie daar tegenover, Ghost Blasters. Uiteraard hapert mijn pistool, dus heb ik niet zoveel punten kunnen scoren als Martijn. Daarna lopen we naar de Sky Glider en zien we de Boardwalk van boven. Het is echt behoorlijk druk en dat geeft wel heel veel sfeer.

In 2005 waren we ook al eens hier, maar toen waren er geen attracties open. We waren er toen ook veel te vroeg in het seizoen, namelijk in april. We zien dat de Haunted Castle open is (bij de ticketbalie stond dat hij dicht was). Deze kosten 4 bonnetjes per persoon. Hmz, we hebben er nog 10. Geen houten achtbaan dus, maar het spookhuis? Prima plan.

Als we uit de kabelbaan zijn, lopen we nog wat rond daar, kopen ieder een shirtje en lopen dan naar Haunted Castle. We wachten maar liefst een half uur en als we dan bijna aan de beurt zijn, loopt alles vast en gaan de lichten aan. Sorry, storing. Ja potver… Het wordt immers ook weer steeds later en later. Het is inmiddels al 9 uur en we moeten nog een goed drie kwartier naar het hotel rijden. Ook hebben we nog niet gegeten, maar we hebben eigenlijk helemaal niet zo’n honger. Dat ijsje hakte er behoorlijk in.

We besluiten om dan toch nog twee bonnetjes bij te kopen en de houten achtbaan te doen. We zijn tenslotte Roller Coaster Fans. We belanden bijna achterin en nu we weten dat we niet met onze handen omhoog moeten gaan zitten, is hij nog leuker als de eerste keer. Ook erg leuk zijn de lichtjes welke nu aan zijn. ’s Avonds geeft zo’n boardwalk nog meer sfeer. Maar na de rit met Giant Dipper, gaan we er toch echt vandoor. Anders wordt het wel erg laat.

De rit naar huis is vrij irritant. Het zijn veel bochten door de bergen en vrijwel geen lantaarnpalen langs de weg. Gelukkig dat er een paar auto’s voor ons rijden, dan hoeven we de rode lichtjes maar te volgen. Maar de rode lichtjes rijden harder dan wij eigenlijk willen. Het is vrij geconcentreerd rijden, maar rond half 11 zijn we bij ons hotel ‘Sheraton’. We checken in en krijgen kamer 520 toegewezen, met een Kingbed.

Heerlijk! We zijn er namelijk voor twee nachten (de laatste twee nachten 😦 ), dus dan is comfortabel slapen best lekker. De kamer is helemaal goedgekeurd. Helaas hebben we geen internet en ontbijt gratis erbij. Maar in de lobby kun je wel gratis internetten. Maar als we goed en wel onze spullen hebben uitgepakt en de laptop hebben aangezet, blijkt dat we wel gewoon gratis op de wifi kunnen. Is dat even een meevallertje 🙂

Morgen ons laatste volle dag hier in Amerika. Overmorgen vliegen we alweer naar huis 😦Gelukkig hebben we een leuk laatste dagje gepland, namelijk: een pretpark!Morgen gaan we naar California’s Great America. Destijds in 2005 zijn we daar ook geweest, maar toen heette het nog Paramount’s Great America. Toen waren niet alle achtbanen open en er zijn er inmiddels ook weer een paar bijgebouwd. Ofwel, morgen hebben we 8 achtbanen op de planning staan, waarvan er 5 nieuw zijn voor ons. Park is vanaf 10.00 uur open en ligt op net geen 9 minuten rijden hier vandaan. Dat wordt weer een relaxt ochtendje dus!

Aantal gereden miles: 318 (512 km)
Aantal coasters: 2
Weertype: HEET!!

Dag 22: Salt Lake City (UT) – Reno (NV)

Roadtrip

Voordat we de lange weg op gaan, genieten we nog van ons gratis ontbijtje. Nooit met een lege maag op stap! We pakken onze koffers en checken dan rond 10 uur uit. De Tom Tom geeft aan dat het 7,5 uur rijden is naar Reno. Zo, dat noemen we nog eens een roadtrip! We tanken de auto helemaal vol bij de pomp naast het hotel en gaan dan de Innerstate 80 op, voor de komende 7,5 uur… Het is namelijk één rechte weg van Salt Lake naar Reno.

Als we het vliegveld van Salt Lake voorbij rijden, zien we vliegtuigen enorm laag overkomen. Zo, dat ziet er gaaf uit. Dat moet de man van de auto op de andere weghelft ook gedacht hebben. De auto ligt namelijk op zijn kop! Waarschijnlijk nét gebeurd. De man lijkt ongedeerd, al loopt hij er wel verslagen en verward bij.

Snel rijden we verder. Onze eerste stop is na anderhalf uur bij Metaphor, the Tree of Utah. Gevonden via de site van Roadsite America. Het is een 26,5 meter lang standbeeld welke op de zoutvlakte van Bonneville omhoog steekt. Het kunstwerk is gemaakt door de Europese kunstenaar Karl Momen, ergens in de vroege jaren 80. Officieel mag je hier alleen in geval van nood stoppen, maarja… het is wel mogelijk, dus waarom niet. We hadden net een noodzaak om foto’s te maken 😉

Na een rondje foto’s wisselen Martijn en ik van plaats en gaat Martijn de komende tijd voor chauffeur spelen. Kan ik mooi met de laptop op schoot GTST van de afgelopen dagen bijkijken.

Dan stoot Martijn me ineens aan, er blijkt een ongeluk te zijn gebeurd en dat wordt al mijlen van te voren aangekondigd. Dan zien we wat er gebeurd is. Er ligt een vrachtwagen op zijn kant in de middenberm. Deze middenberm is iets wat lager dan de normale weg, dus dat moet hard gegaan zijn. Het ziet er in ieder geval heftig uit. Geen ambulances of iets dergelijks, dus we vermoeden dat het al een tijdje geleden gebeurd is en dat ze met opruimwerkzaamheden bezig zijn.

Vervolgens rijden we de staat Nevada in. Het is legaal om daar te gokken en exact op de staatsgrens zien we het eerste Casino. Tja, het mag… dus waarom ook niet? En wederom zien we een ongeluk. Althans, iets wat er op lijkt. Het is aan de andere kant van de weg met een stuk of vier politiewagens en twee ambulances. Maar we zien geen auto of iets dergelijks op zijn kop of deuken in de auto’s die erbij staan. Wellicht is er een auto de zijberm ingereden? Maar jee, wat een boel ongelukken langs deze weg. Het is ook een lange saaie weg. Misschien dat vermoeidheid bij veel toeslaat. Alhoewel de ongelukken die we gezien hebben allemaal voor 12 uur gebeurd zijn. Zo vermoeid kun je dan toch nog niet zijn? Het blijft gissen en we rijden weer verder.

Rond half twee nemen we een lunchpauze. Bij Elko nemen we de afslag en eten een broodje van de Mac Donalds. Liever heb ik de broodjes van Wendys, want deze hebben we niet in Nederland, maar helaas… Maar een Big Mac gaat er altijd wel in. Martijn krijgt een mailtje van TGI Fridays, 20% korting op het gehele diner. Cool. Dat moet een teken zijn. Vanavond wel eten bij Fridays? We bekijken meteen op internet waar in Reno een vestiging zit, maar nee toch… Ook daar zijn alle Fridays dicht. Uh?! Wat is er aan de hand met TGI? In Seattle waren er al drie gesloten, in Salt Lake ook geeneen meer te bekennen en nu in Reno ook niet. Rondom San Francisco blijken er nog wel twee te zitten, maar niet in de buurt waar wij overnachten. Nee toch. Het zal toch niet waar zijn? Gaan we nou echt Amerika verlaten zonder dat we bij een TGI Fridays zijn geweest? Daar word ik eigenlijk een beetje verdrietig van. TGI heeft zulke lekkere Jack Daniels saus… Straks maar eens beter uitzoeken wat er aan de hand is.

Dan gaan we de weg weer op en na twee uur hele saaie weg rijden, is het weer tijd voor een kleine pauze. Ook tanken we de auto weer vol. Vanochtend helemaal volgegooid en nu alweer bijna leeg. Na een korte stop gaan we weer snel verder. Het is nog maar een kleine twee uur rijden. Ik maak alvast een beginnetje aan het verslag en als we er dan bijna zijn, zien we ineens wat grote gebouwen opdoemen. Eindelijk zeg, weer wat bewoonde wereld! Over geheel Reno steken eigenlijk maar twee echt grote gebouwen uit en één daarvan is het Grand Sierra Resort, waar wij dus vannacht slapen. Het is inmiddels iets voor 6-en, dus zijn wel toe aan even wat rust.

We moeten echt naar een plekje zoeken op het immens grote parkeerplek. Achteraan zijn op zich nog wel genoeg plekken, maarja… we willen natuurlijk niet een halve kilometer met onze koffers te hoeven sjouwen. Maar gelukkig vinden we een plekje redelijk vooraan. We besluiten om eerst in te checken en dan de koffers op te halen, voor het geval dat we helemaal verkeerd zitten. Je weet immers nooit met zo’n groot resort aka casino. Straks zit de ingang van het hotel aan de andere kant, sta je daar met je koffers…

Maar we blijken goed te zitten. We sluiten aan in de rij en binnen 5 mins zijn we aan de beurt. We krijgen kamer 287 toegewezen, op de eerste verdieping dus. Beetje saai, als het zo’n hoog gebouw is natuurlijk. Maarja… via Hotwire krijg je natuurlijk niet hun allermooiste kamer aangeboden. Als we de koffers opgehaald hebben en we naar de lift lopen, zien we waarom we niet hoog kunnen zitten. De onderste verdiepingen (t/m de 7e) is van Grand Sierra Resort (3,5* bij hotwire) en de verdiepingen daarboven, t/m de 27e is Summit at the Grand Sierra Resort (4* bij hotwire). Wellicht hadden we dan toch beter de 4* kunnen boeken. We dachten hierdoor namelijk uit het betaald parkeren en internet te komen, maar uiteindelijk betalen we nu ook Resort Fee (waar bv ook het internet van wordt betaald en verder nog wat dingen welke we niet gaan gebruiken, zoals de Health Club, airport shuttle en lokale telefoontjes).

We lopen naar onze kamer en wederom wordt bevestigd dat we in een Hotwire-kamer slapen. Het is namelijk naast een exit. Echt, 9 van de 10 keer zit je daar als je via hotwire boekt. Martijn noemt het ‘murder central’, maar wellicht hij gewoon teveel CSI gekeken… (of het is naast de lift, zoals we gisteravond tot de conclusie kwamen). Dan doen we de deur open en zien we een vrij grote kamer. Top! Maar wel met vrij standaard meuk erin. Een grote ouderwetse televisie (wel van het merk Philips overigens) en verder eikenhouten meubels. We weten dat er vele nieuwere kamers zijn, gerenoveerde kamers met wél een flatscreen enzo, maarja… hotwire he. Ach, we kunnen slapen en ook nog eens voor niet zo heul veul. Dus we zeuren niet 🙂 Normaal betaal je hier een kamer voor 148 dollar en wij betalen er nu dus 63 dollar voor.

We kijken uit op het zwembad en loungegedeelte van het hotel. Zo lijkt het net een vakantieresort! Het enige wat niet handig is, de DJ met zijn muziek hoor je vrij goed. Het denderd zo je kamer binnen. Ach, als het een beetje goede muziek is, dan slapen we daar prima op!

Snel sluiten we het internet aan, want dan kunnen we bekijken wat er voor restaurants in de buurt zijn. Uiteraard heeft dit resort ook veel hotels, maar deze zijn natuurlijk wel aan de prijs. We zien een Applebees op 6 minuten afstand en daar hebben we wel zin in. Snel in de auto, want we hebben honger.

Bij Applebees hebben ze tegenwoordig iets nieuws. Je kunt gewoon via een serveerster bestellen, maar ook via een computertje welke op tafel staat. Erg handig, want je kunt zo ook verschillende opties bekijken welke je als bijgerecht wilt, of je kunt er aangeven dat je geen uien erbij wilt, terwijl dit wel bij het gerecht zit. Martijn kiest voor de Bourbon Street Steak en ik voor de Sizzling Double Barrel Whiskey Sirloins. Op het menu staat er dat er gepureerde aardappelen met knoflook bij zit, maar dat willen we eigenlijk niet. We kiezen beide voor koolsla. Ook kun je op het apparaat spelletjes doen, maar helaas kun je er maar één keer mee spelen. Wil je meer, dan kun je 99 cent betalen. Nou, dat doen we maar niet. We hebben op onze telefoon tenslotte zelf ook spelletjes staan. Gratis 😉

Het eten smaakt prima, al hadden ze bij ons beide iets roder gemogen. We bestellen altijd Medium Rare, maar het is nu meer alleen Medium. De serveerster vraagt of het mee terug naar de keuken moet, maarja… we hebben eigenlijk toch wel honger. Dus we laten het zo.

Na een half uurtje betalen we zelfs met het apparaat op tafel en gaan dan weer terug naar het hotel.

Op de kamer blijven zitten in dit Resort is een beetje suf, dus gaan we een rondje beneden doen. Eerst lopen we naar het entertainment gedeelte. Je kunt naar de bioscoop, of naar het theater, maar je kunt ook gaan bowlen op één van de maar liefst 50 banen! Zo’n grote bowlingbaan hebben we nog nooit gezien. Jee, 50 banen naast elkaar!

We lopen verder en komen uit in het winkel gedeelte en de Arcadehal, met flipperkasten, computerspellen en allerlei ander soort spellen voor kids.

Dan lopen we naar buiten, naar het zwembad waar de DJ draait. We mogen als hotelgast ook gewoon in dit gebied rondlopen (niet-hotelgasten betalen 20 dollar entree). De DJ draait eigenlijk best lekker. We bestellen beide een margarita en gaan heerlijk chillen op twee strandbedjes.

Er zwemmen ook nog behoorlijk wat kinderen onder de 12 in het zwembad rond dit tijdstop – half 11. Tja, hier in Reno kan alles. Als Martijn zijn margarita op heeft, haalt hij nog een biertje en als hij weer gaat zitten op het strandbedje, kondigt de DJ aan dat dit het laatste nummer is en dat ze binnen verder gaan. Ja, potver… net nieuw drinken gehaald! Ach, we drinken rustig ons alcohol op en lopen dan binnen nog een rondje. Door het casino. In het ene gedeelte is de DJ aan het draaien en zijn er danseressen op een blok aan het dansen. Voor de mannen: ze hebben vrij weinig aan… dus laat je fantasie maar gaan… We lopen verder door het casino en worden meteen geconfronteerd wat hier in Reno wel mag: binnen roken! Ja, logisch natuurlijk. Je wilt je gasten die zo heftig aan het gokken zijn natuurlijk niet naar buiten sturen. Doorgokken moeten ze! Dan lopen we weer terug naar onze kamer. Op zich kunnen we morgenochtend relaxt doen. Het is 4,5 uur rijden naar Santa Cruz en daar hoeven we niet per sé heel vroeg te zijn. Tegen de avond wordt het daar juist pas gezellig.

Aantal gereden miles: 525 (845 km)
Weertype: lekker zonnig

Dag 21: Salt Lake City (UT)

Lagoon & Tanger Outlets

Het park Lagoon gaat pas om 11.00 uur open, maar het ontbijt is maar tot 09.00 uur. We staan dus toch op tijd op. Hadden we het gratis ontbijt maar afgeslagen, dan hadden we langer kunnen blijven liggen, maarja… iets met een gegeven paard enzo.

Het ontbijt wordt geserveerd in het restaurant naast het hotel, bij Red’s. We mogen kiezen, a-la-carte of buffet. Het is geen verrassing waarvoor we gaan, toch? Op zich is het wederom een standaard Amerikaans ontbijt. Alhoewel, geen pannenkoekjes of wafels.

Na ontbijt internetten we nog wat op de kamer. We hebben immers tijd genoeg. Het park ligt op een 20 minuten rijden van het hotel. We moeten alleen van te voren nog een colablikje zien te scoren, want daarmee krijgen we 5 dollar per persoon korting op het entreekaartje. Snel verdiend, dacht ik zo. Het winkeltje beneden in het hotel heeft blikjes. Wellicht niet de meest goedkope winkel, wel de makkelijkste 😉 Iets na half 11 stappen we in de auto, op weg naar het park wat mij de 500e achtbaan brengt. Martijn heeft zijn coastercounter ook even bijgewerkt en hij staat nu op 490 achtbanen. Aangezien Lagoon 9 achtbanen heeft, zal hij vandaag dus nét niet zijn 500e halen. Dat zal gebeuren bij Santa Cruz Boardwalk. Ook niet heel vervelend.

Als we bij het park aankomen, lijkt het nog niet zo druk. Uiteraard staat er al wel een rij voor het parkeren, maar dat is altijd als het park net open gaat. Dan gaan we in de rij staan bij de kassa. Ook hier gaat het redelijk snel. Eenmaal in het park bekijken we de plattegrond. Graag wil ik dat mijn 500e baan de houten achtbaan ‘Roller Coaster’ wordt, dus komt er een plan van aanpak. Mijn teller staat nu op 495, dus de vijfde achtbaan wordt mijn 500e. Plan van aanpak: Eerst de vier achtbanen links van het park en dan de houten.

We lopen wat door het park en zien meteen dat het een vrolijk park is. Veel kleurtjes en het straalt heerlijke sfeer uit. Vervolgens komen we uit bij Jet Star 2, een Schwarzkopf Jet Star. Zo’n zelfde soort hebben we in 2009 ook in Japan gedaan. Daar was hij in ieder geval erg leuk. Erg benieuwd hoe hij hier is. Er staat geen rij en als we in willen stappen worden we tegen gehouden. Onze tassen moeten worden opgeborgen in een kluisje. Oh, dat hadden we niet gezien. Excuus. Gelukkig staan de kluisjes naast de achtbaan. Het zijn alleen wel een beetje onhandige kluisjes. Je moet een code intikken en daarna nog een keer, maar dat is bijna niet te zien. En de code is overigens door iedereen die achter je staat gewoon mee te lezen. Ook niet echt tactisch. Nadat we de spullen hebben opgeborgen, mogen we meteen plaatsnemen voorin. In deze baan zit je niet naast, maar achter elkaar. Maar het vreemde is dat je niet alleen in een karretje mag. Ofwel, als je single rider bent, dan zul je tussen de benen (lees: kruis) van een vreemde moeten gaan zitten. Lijkt me in sommige gevallen niet geheel prettig.

Dan gaan we naar boven en sjoef, meteen na de eerste afdeling een scherpe bocht. Gaaf! De bochten zijn vrij intens. Het is een kermisbaan, maar hij is wel erg leuk. Zo, dat was #496. En we doen hem gewoon nog een keer! Maar ditmaal achterin. Vervolgens gaan we naar The Bat, een Vekoma Junior. Na drie beurten wachten staan we vooraan. Ineens komt er een medewerker naar ons toe en zegt dat we de tassen niet mee mogen nemen. Deze moeten we of in een kluisje doen, of achterlaten bij een niet-rijder. We mogen de tas ook niet langs de kant neerzetten. Oh, zijn wij dan zo scheel? We hebben dat bordje helemaal gemist. Meteen gaan we kijken bij de ingang van de attractie, maar nergens staat dat je de spullen niet in het stationnetje achter mag laten. Er staat zelfs niet eens dat het verplicht is om je spullen in een kluisje te zetten. Beetje vreemd dit. We zoeken ons rot naar kluisjes, maar vinden niets. We vragen het aan een medewerker die toevallig wat prullenbakken aan het schoonmaken is. Maar hij verstaat ons niet. Zo slecht Engels praat Martijn toch echt niet. We weten dat hij soms onverstaanbaar is, maar zelfs ik versta hem nu gewoon. Hij herhaalt ook gewoon exact wat Martijn vraagt. Lockers? Vraagt hij, maar hij blijft zeggen dat hij het niet snapt… wat? Ohhhh, Lockers! Ja d’oh… Hij wijst wat, maar we zien niets. Hij vraagt aan ons of hij wellicht even mee moet lopen. Prima, loop maar gezellig mee. Vervolgens zetten we drie stappen en zegt hij dat de lockers bij de ingang zijn. Ehm, dat zijn niet echt de dichtstbijzijnde van de attractie he. Dus wij verwijzen dat er ook lockers zijn bij de Jet Star en dat we dan die wel gaan gebruiken voor deze attractie. Maar hij vertelt ons dat die lockers alleen voor personeel is. Ehm, hij begrijpt blijkbaar nog steeds niet wat we bedoelen. Achja… daarom werkt hij ook bij de afdeling ‘prullenbakken’ he.

We stoppen onze spullen weer in een locker en lopen dan terug naar The Bat. Gelukkig is er vrijwel geen rij en mogen we na één keer wachten instappen. Jammer dat de medewerker van net er niet meer staat, anders hadden we haar er graag opgewezen dat er nergens staat dat het niet in het stationnetje mag staan. De baan zelf is mwoah. We hebben betere Vekoma Juniors gedaan.

Snel de spullen uit de locker halen en weer verder. Nummertje 497 overigens… Derde achtbaan van vandaag wordt de Bomboma. Een familiebaan, maar geen idee van welk merk. Hij ziet er leuk uit. De karretjes zijn ons vrij onbekend. Ook hier moeten de spullen in een locker, maar voor de verandering zijn deze lockers gewoon bij de baan zelf te vinden. Als we de liftheuvel op gaan, horen we ineens muziek in de trein. Cool. Het thema is zon, zee en strand en de muziek is van Beach Boys, California Surfin’. De baan zelf is ook nog eens behoorlijk soepel. Ja, leuke baan! We doen hem dus gewoon nog een keer. En dit was #498.

Nummer 499 wordt Puff, the little fire dragon. Een Zierer Kiddie. Voor de kleintjes dus. We besluiten om hem ieder apart te doen, want dat gaat natuurlijk nooit met zijn tweeën passen in een karretje. Kunnen we mooi foto’s van elkaar maken. Tja, wat kunnen we zeggen. Het is een kiddie he. Dus niet echt spannend.

En dan is het zo ver… We lopen naar de houten achtbaan ‘Roller Coaster’. Hoe toepasselijk: 500e Roller Coaster. Hij blijkt ook nog eens wat geschiedenis met zich mee te hebben, want deze houten achtbaan is (net als Corkscrew @ Wild Waves) een ACE-landmark. Het is overigens een Out-and-Back, dus dat betekent vaak airtime!

Ook hier bergen we onze tassen op in een kluisje. Maar mijn papiertje met #500 gaat natuurlijk mee, want op de foto moet goed duidelijk zijn dat het om mijn 500e achtbaan gaat! Heerlijk nerderig, maar 500 vind ik toch wel erg speciaal.

Uiteraard doen we hem voorin. Een prima baantje! Geen echte airtime en hij is ook niet echt lang. Maarja, voor die tijd was zo’n baantje natuurlijk al heel wat. Maar ik ben in ieder geval erg blij dat mijn 500e baan niet tegen viel! Uiteraard doen we hem nog een keer, maar dan bijna achterin. En daar is hij eigenlijk hetzelfde als voorin.

Inmiddels hebben we wat honger gekregen en bekijken we het aanbod eten op de plattegrond. Omdat de andere vier achtbanen allemaal bij elkaar liggen, bekijken we wat er in die omgeving te eten is. Maar we zien eigenlijk alleen de Chinees wat ons bevalt. Vijf soorten kipgerechten met steeds verschillende saus. Martijn kiest voor wat hete saus en ik voor de zoetzuur. Het smaakt prima, maar er had wel wat minder rijst gemogen. Het bordje loopt bijna over en zo kun je het niet goed mixen met de saus en kip. En het drinken is ook al zo belachelijk groot. Dat noemen ze dan normale grootte… Maar het smaakt wel prima.

Na het eten lopen we naar Colossus The Fire Dragon. Een Schwarzkopf Dubbele Looping. Ook weer een vrij oude baan wat op een kermisattractie lijkt. Na een paar beurten wachten mogen we instappen. Hij is minder lomp dan je zou verwachten, maar echt soepel is hij niet. Vooral in de bochten is hij niet echt subtiel.

Vervolgens lopen we naar Wild Mouse. Zoals de naam al doet vermoeden: een Wilde Muis van het merk Maurer Söhne. We kunnen alleen de kluisjes niet vinden van deze attractie. De medewerker bij de ingang zegt dat we gebruik moeten maken van de kluisjes bij Colossus. Ja putverdurrie, daar komen we toch net vandaan! En weer bergen we daar onze tassen op en lopen dan weer terug naar de muis. Tja, muizen behoren eigenlijk nooit zo onze favorieten. Vooral in de bochten boven vinden we ze niet prettig. Je wordt dan van links naar rechts geslingerd. Maarja, voor de counter doen we hem uiteraard maar wel.

Na de muis lopen we naar Spider. Deze is van hetzelfde merk als de muis, namelijk Maurer Söhne, maar dan is het een spinning. Hij heeft wel iets weg van een muis-attractie, maar gelukkig is hij dat totaal niet. Het karretje gaat op een gegeven moment draaien en draaien en draaien. En dat heel erg leuk in de bochten. Dus deze is goedgekeurd!

Wie meegeteld heeft, weet dat we nog maar één achtbaan op de planning hebben staan. Dat is Wicked, een Zierer torenlanceerbaan. Degene waar we ook het meest voor vrezen. Je wordt afgeschoten en gaat meteen een toren over. Niet zo als bijvoorbeeld bij Top Trill Dragster in Cedar Point, maar een hele smalle heuvel. Zoals bij Typhoon in Bobbejaanland of Falcon in Duinrell. Alleen in die parken wordt je niet afschoten, maar ga je rustig naar boven en pas vanaf de heuvel maak je snelheid. Wij hebben al eens twee keer van dit soort achtbanen gedaan, waarbij je dus wel afgeschoten wordt over de heuvel en die bevielen ons totaal niet (de HyperSonic XLC in Kings Dominion en Dodonpa in Fuji-Q Japan). Ook hier moeten de tassen in een kluisje, maar wat is dat nou… een heel ander kluisjessysteem. Hier moet je gewoon 3 kwartjes inwerpen en dan met een sleuteltje dichtmaken. Zullen we dan toch maar teruglopen naar Colossus om daar de spullen in een gratis kluisje te doen? Nah, we zijn toch zeker geen zuinige Nederlanders? Drie kwartjes, wat is dat nou op het totaalbedrag van deze vakantie 🙂 Alleen zien we dat de Amerikaan wél behoorlijk zuinig kan zijn. We zien maar liefst vier kluisjes welke volgepropt zijn met spullen, maar niet dicht zijn gemaakt met de sleutel. Geen geld erin geworpen dus. Zelfs één kluisje met twee mobieltjes erin, zonder dat het kluisje dus op slot is. Dat is gedurfd… De rij is hier iets langer dan bij de andere attracties, maar uiteindelijk zijn we na 10 minuten wachten aan de beurt. We worden op de achterste rij toegewezen, maar eigenlijk willen we voorin. Ik laat dat blijken aan de medewerker, maar hij schudt nee en zegt daarbij: de volgende keer, beloofd. Ja, wat hebben we daar nou aan. De volgende keer zal wellicht over heel wat jaren zijn. Of hij moet zo leuk zijn dat er een tweede keer in zit, maar we vrezen het ergste. En vervolgens worden we afschoten, over de heuvel, door de bocht… En hij is gewoon wél leuk! Hij is ook behoorlijk soepel. Leuk! We doen hem dus inderdaad nog een keer, als is het alleen maar om te kijken of de medewerker aan zijn belofte houdt. Dan staan we vooraan en hij wijst weer naar de achterste plekken. Nee, nee meneertje… Je had beloofd dat we voorin mochten zitten. Ohja, zegt hij, dat is waar. Maar dan ineens staat de baan stil. Wat zou er aan de hand zijn. Er wordt ook niets omgeroepen. Storing? Bij de uitgang staat een man te discussieren over wellicht zijn groep met gehandicapten. Het lijkt erop dat zij er niet inmogen en dat de man (hun begeleiding) het daar niet mee eens is. Maar om daar nu een baan voor stil te leggen? Vervolgens na tien minuten zien we ineens een andere medewerker met een petje en een zonnenbril in zijn hand lopen. Het lijkt erop dat deze gevonden zijn op de baan. Zou dat het zijn geweest? Want daarna hervat de attractie weer. Wij stappen dus voorin en wederom is hij leuk!

Goed, nu hebben we alle attracties gedaan en het is nog maar 4 uur. We lopen nog wat rond om wat foto’s te maken, gaan met de kabelbaan naar de andere kant van het park om daar nog wat foto’s te maken en lopen dan nog een winkeltje in om te kijken voor wat t-shirts. Maar helaas, we slagen geen van beide. Als we naar de uitgang van het park lopen, pikken we nog even het spookhuis mee, maar dan is het toch echt tijd om te vertrekken. We hebben het plan gevat om nog even te gaan shoppen bij de Outlet. We hebben immers nog een boodschappenlijstje compleet te maken van twee vriendinnen van ons.

Tanger Outlet ligt op een 45 minuten rijden van Lagoon, maar wel weer in de richting van het hotel. We parkeren de auto strategisch bij de winkels welke we op het oog hebben. Als eerste lopen we naar de Shopper Services. Met onze ANWB-pas kunnen we daar namelijk een kortingsbonnenboekje halen. Hendig. Maar als we het boekje doornemen, zien we dat we er eigenlijk niets aan hebben. Veel kortingen zijn pas geldig als je vanaf 100 dollar besteed. En dat zijn we toch eigenlijk niet van plan.

Dan lopen we naar Carter’s en slagen erin om het gehele lijstje compleet te maken. Vervolgens lopen we naar de winkel ernaast. Samsonite. We zijn eigenlijk nog steeds op zoek naar een fijne laptoprugzak, maar ook hier bij Samsonite slagen we daar niet in. Vervolgens is GAP Kids aan de beurt, maar de pyjama waar we naar op zoek zijn is niet te verkrijgen in de outlet. Daarvoor moeten we naar de normale kidswinkel van GAP in een mall (sorry Marjol, de andere twee pyjama’s van Carter’s zijn overigens wel gelukt ;)) Wellicht dat we deze vakantie nog een mall tegenkomen met een GAP winkel.

Daarna lopen we de Levi’s store binnen. Martijn wil eigenlijk nog wel twee spijkerbroeken en ik het liefst ook eentje. Maar wat voor maat hebben wij in Amerika? Geen idee eigenlijk. We vragen het een medewerker en zij bekijkt ons. Als eerste is Martijn aan de beurt. Hij past er een paar en dan heeft hij de juiste te pakken. Vervolgens heeft hij een tig-tal aan kleurtjes en smaken, dus check, dat zijn er twee! Ook ik slaag erin om er één te vinden. Mooi, dat is ook gelukt. Als we de drie broeken afrekenen, blijkt het toch boven de 100 dollar te zijn. Slik, is het dan uiteindelijk toch duuder dan in Nederland? Althans, daar kosten de broeken die wij kopen bij elkaar net zo veel. Maarja, dat zijn dan geen Levi’s natuurlijk 😉 We leveren een bonnetje in uit ons couponboekje en hoeven dan nog maar iets boven de 100 dollar te betalen. Omgerekend in euro’s is dat dan 30 euro per broek. Oeh, maar dát is wel een stuk goedkoper dan bij ons in Nederland natuurlijk! Cool!

Na de Levi’s shop lopen we de normale GAP winkel nog even binnen. En ook daar slaag ik erin om een leuk T-shirt te scoren. Zeven dollar en met de tax kost het 8,50 dollar. Das geen geld! Inmiddels is het alweer 8 uur. Tjee, wat gaat de tijd snel als je shopt zeg. Snel naar de auto en de Tom Tom op het adres van TGI Fridays! In 20 minuten rijden we naar de plaats van bestemming, maar zien geen TGI. We kijken nog eens goed, maar nee… echt niets te zien. Martijn loopt de Starbucks binnen om te vragen waar hij zit, maar deze TGI Fridays blijkt een jaar geleden al gesloten. Jahee, nog geen Fridays dus voor Linda 😦 De medewerker van de Starbucks raadde ons Red Butte aan, gevestigd boven hun. Ja, logisch dat je die dan aanraad. Maar we hebben inmiddels wel erge honger gekregen, dus we lopen er toch maar heen. De menukaart hangt buiten, dus bekijken we hem even. Oeh, daar staan lekkere dingen op en ook nog eens niet zo heel duur. We lopen naar binnen en we mogen kiezen: binnen of buiten. Aangezien ik het buiten wat frisjes begin te vinden, kiezen we voor binnen. Martijn bestelt de Ribs met aardappelsalade, sperziebonen en ui en ik de erwtenrisotto met lamsvlees en geitenkaas. Het smaakt heerlijk! Goede tip van de Starbucksmedewerker.

Na het eten rijden we weer terug naar het hotel. Eenmaal terug op de kamer boeken we nog even een hotel in Reno voor morgen. Dit hadden we nog niet gedaan, omdat we zagen dat de prijzen naarmate de datum naderde de prijzen énorm daalden. Maar helaas, morgen begint het weekend, dus spectaculair lage prijzen zijn er niet op Hotwire. We zien een 3,5* voor 63 dollar en een 4* voor 67 dollar. In eerste instantie willen we gaan voor de 4*, maar zien dan dat daar nog een Resortfee bij komt en wellicht ook nog parkeergeld en is het internet niet gratis. Bij de 3,5* staat er bij dat internet en parkeren gratis is. Het lijkt ons dus handiger om voor de 3,5* te gaan. Met een beetje huiswerk, lijkt het te gaan om Grand Sierra Resort te gaan. We wagen de gok en… Ja, we krijgen Grand Sierra Resort toegewezen. Mooi zo. Als we op hun eigen site kijken, zien we dat een kamer 148 dollar kost. Zo zeg, dát is nog eens een besparing!

Morgen hebben we dus wederom een hele lange rijdag. We moeten maar liefst 7,5 uur te zien overbruggen naar Reno. Verder hebben we niets gepland. Wellicht komen we onderweg een mall tegen of iets anders wat de moeite is om even te stoppen. In ieder geval zijn we heel flexibel. Als we maar eind van de dag in Reno uitkomen.

Aantal gereden miles: 83 (133 km)
Aantal coasters: 9 (Bingo!)
Weertype: ZON

Dag 20: Teton Village (WY) – Salt Lake City (UT)

Craters of the Moon

Ondanks dat we vandaag wederom een vrij lange rijdag hebben, doen we toch rustig aan. We hebben geleerd dat we vooral niet te moe de weg op moeten. Rond half 9 zitten we aan het ontbijt en ook dit is vrij Europees. Croissantjes, stokbrood, gewone plakken kaas en zelfs salamiworst! Het smaakt prima, alleen merk ik later wel aan mijn maag dat het een behoorlijk vet ontbijt is geweest (blijkbaar kan mijn maag beter tegen pannenkoeken en wafels met stroop dan salamiworst en croissantjes).

Iets na tienen zitten we in de auto richting Craters of the Moon. Vanaf Teton Village naar Salt Lake City is het eigenlijk een 5 uur rijden, maar we maken een kleine omweg. Relatief gezien zijn we in de buurt en het park schijnt best apart te zijn. Craters of the Moon is een Nationaal Monument. Lavavelden, kraters en vulkanische askegels, afgewisseld door tunnels en grotten vormen een onwezenlijk landschap dat zich uitstrekt over 185 vierkante kilometer. Doordat het enigszins doet denken aan een maanlandschap, heeft men hier astronauten op hun maanlanding voorbereid.

Vanaf Teton Village is het een goed drie uur rijden. Voor ons een peulenschil. In het eerste gedeelte van de rit rijden we door de verschillende Tetons. We rijden via de Teton Pass. Op een gegeven moment komen we bij de staatsgrens. We verlaten Wyoming en gaan Idaho (voor de derde keer deze vakantie) weer in. Er is een grote plek om te kunnen parkeren, zodat we er foto’s van kunnen maken. We zijn niet de enige. Een motorclub en een paar andere stelletjes zijn ook gestopt om foto’s te maken. Blijkbaar is het helemaal niet raar om foto’s te maken van het welkomstbord van de staat 🙂

We vervolgen onze weg en als we Idaho Falls zijn gepasseerd wordt het één lange saaie weg. Links van ons niets, rechts van ons niets en ook voor ons helemaal niets te zien. Ja, heel erg in de verte lijkt het alsof er bergen zijn, maar het is zo ontzettend heiig (of is het zand wat opwaait?) dat je die niet echt kunt zien. Dan zien we een afslag naar het ‘Atomic’ museum. Zouden er hier atoombommen afgevuurd zijn in het verleden?

Editor Note: research op Wikipedia leert ons dat hier de Experimental Breeder Reactor No. 1 stond. Dit was de eerste kernreactor die stroom opwekte. Niet veel, slechts genoeg om stroom op te wekken voor het gebouw waar de reactor stond. Iets verderop stond er nog een kernreactor. Deze was een stuk sterker en leverde op 17 juli 1955 stroom aan het stadje Arco die hiermee de eerste Atoom-stad ter wereld werd!

Vervolgens rijden we het plaatsje Arco in. Na een saaie lange weg kunnen we wel wat koffie gebruiken en halen een bakkie bij een pompstation. Het is vrij winderig buiten. De mooie wolken welke we in Teton zagen, zijn helemaal verdwenen. Dan rijden we weer verder en na een goed 20 minuten rijden vanaf Arco zijn we bij Craters of the Moon. Als eerste bezoeken we het Visitor Center voor wat achtergrond informatie en rijden dan de loop. De eerste stop langs de loop is North Crater Flow. Hier kun je via een pad door de gestolde lava lopen.

Na een korte wandeling rijden we weer verder en stoppen bij Inferno Cones. Een berg met een heleboel kleine zwarte stenen. Je mag zelfs ook de berg op en dat doen we uiteraard. Maar het waait wel enorm hard buiten, snel onze vestjes aan. Na een korte maar behoorlijk stijle wandeling naar boven, staan we op de top.

De ene kant van het uitzicht is prachtig, daar is de lucht redelijk blauw, maar aan de andere kant… Het lijkt wel een zandstorm! Het waait op de top nog harder dan beneden. Snel weer terug naar de auto, want dit is niet leuk meer. Nog even en we waaien weg.

Verder doen we geen stops meer langs de loop. De meeste stops kun je met een wandeling bekijken (van 2 a 3 kilometer) en daar hebben we met dit weer echt geen zin in. Je kunt er dan toch niet van genieten. Het uitzicht wordt ook steeds minder, want het blijkt inderdaad zand te zijn. We zien zelfs de top van Inferno Cones niet meer! We rijden het park weer uit en moeten dan dezelfde saaie weg, via Arco, weer terug naar de snelweg bij Idaho Falls. Tom Tom geeft aan dat het 4 uurtjes rijden is. Ach, dat hebben we zo gedaan.

Onderweg wordt de storm alleen maar erger. Het waait echt ontzettend hard en het zand dat opwaait vliegt alle kanten op. In Arco tanken we de auto weer helemaal vol en het meisje achter de kassa is ook verbaast over het weer. Wind komt redelijk vaak voor in Arco, maar zo erg als vandaag hebben ze het nog niet gehad.

We vervolgen onze weg en dan horen we op de radio ineens een weerwaarschuwing. Donder, bliksem en enorme windhozen in het gebied waar wij zijn en waar we naar toe gaan (Idaho Falls, Blackfoot, Pocatello). Ohjee…

Een half uur lang rijden we in spanning. Zou het nog erger worden als het nu al is? Hebben wij straks een schuilplek nodig? In deze omgeving is totaal niets om te schuilen… Maar als we bij Blackfoot aankomen, wordt de lucht weer een stuk blauwer. Het zonnetje komt zelfs weer door. Zou het hier al voorbij zijn geraast? Iets verderop begint het nog wel even te regenen, maar het mag eigenlijk niet genoemd worden. We rijden het mooie weer weer tegemoet. Gelukkig maar…

Dan rijden we de derde staat in vandaag: Utah. De laatste staat welke we deze vakantie kunnen afstrepen van ons lijstje. We komen nog wel in Nevada en California, maar die hebben we al eens bezocht (California zijn we natuurlijk sowieso deze vakantie begonnen). Kunnen we vijf magneetjes erbij opplakken op ons USA-plattegrondje welke wij in de kamer hebben hangen. En voor de volledige statestieken: we hebben nu dus 36 staten bezocht in acht bezoeken aan Amerika 🙂

Inmiddels hebben we honger gekregen en bekijken we het aanbod aan restaurants per exit. Maar er komt eigenlijk niets lekkers voorbij. Alleen maar fastfood. Dan komt er een Dennys voorbij, maar daar zijn we deze vakantie al twee keer geweest. Eigenlijk hoop ik op een Crackel Barrel, maar helaas. Na een half uur doorrijden komen we weer een Dennys tegen. Vooruit, dan toch maar weer een Dennys. Het eten is daar immers altijd erg lekker.

Martijn bestelt de Prime Beef Chicken Skillet en ik de Tilapia Ranchero. Ik neem express wat lichter verteerbaar eten, want mijn maag is nog steeds niet optimaal. Het smaakt prima!

Na drie kwartier verlaten we het restaurant weer en rijden verder naar Salt Lake City. Daar zijn we nog maar een goed half uur vandaan. Mooi. Twee afslagen van Dennys vandaan zien we ineens… een Crackel Barrel. Naja zeg! Toeval bestaat niet, zeggen ze… Maar het lijkt er verdacht veel op. Ach ja, de volgende keer dan maar. We zijn immers twee nachten in Salt Lake… alhoewel we eigenlijk ook wel een keer bij TGI Fridays willen gaan eten. Deze hele vakantie nog niet geweest en dat is eigenlijk niets voor ons. We zullen Amerika niet verlaten voordat we bij een Fridays zijn geweest!

Dan rijden we Salt Lake City binnen. Door een niet al te slimme actie van mij (gewoon op de carpoolstrook blijven rijden, terwijl je de afslag moet hebben), rijden we verkeerd. We komen daardoor ook nog eens in een (kleine) file terecht. Er ligt een vrachtwagen op zijn kant. Ochjee toch… Hopelijk is alles oké.

Bij de volgende afslag keren we en zo komen we alsnog bij ons hotel ‘Red Lion’ aan. Bij het inchecken duurt het echt een eeuwigheid voordat we een kamer krijgen. Blijkbaar is hun systeem enorm traag of is het vrij moeilijk te zoeken allemaal, maar de dame achter de balie doet er in ieder geval erg lang over. Ze vraagt aan ons of we een King of een Queen bed willen. Nou, doe dan maar een King! We krijgen kamer 1251 toegewezen. Bijna bovenin dus (hotel heeft 13 verdiepingen, wat overigens erg bijzonder is voor Amerika. Daar slaan ze nummer 13 vrijwel altijd over). We laden onze spullen op een trolley en rijden dan naar de kamer. Als we op de twaalfde uitstappen en voor de deur van onze kamer staan, zie ik direct al een minpunt: het is tegen de liften aan. Ohjee… Vervolgens doen we de deur open en… het zijn twee Queenbedden. Jahee, ze heeft ons een King beloofd, althans… ze heeft het ons gevraagd en daarna toegezegd. Met de spullen lopen we weer naar beneden, want we willen liever natuurlijk een King. We hebben via Hotwire geboekt, dus officieel heb je er niet per sé recht op. Je mag het als voorkeur opgeven, maar ze hoeven daar geen gehoor aan te geven. Maarja, ze heeft het al wel toegezegd.

We staan weer bij de balie en ze geeft 1000x excuses. Ze gaat kijken naar welke kamer ze ons dan kan sturen, maar het lijkt erop dat alle Kings vol zitten. Er komt nog een mannetje erbij en gaat ook kijken in hun systeem, maar inderdaad. Alles is vol. Nog meer excuses en we krijgen twee flesjes water en twee koekjes gratis (goh, dat voelt vertrouwd: Nederland is één koekje bij de koffie). We accepteren de excuses, het is immers geen verplichting.

Als we goed en wel geinstalleerd zijn, merk ik dat het lawaai van de liften wel erg luid zijn. Je hoort ze constant. Pfff… Hopelijk gaan er vannacht niet te veel mensen met de lift mee. Het is nog erger dan het geluid van de airco. Het lijkt steeds alsof er een vliegtuig voorbij komt. Vervolgens ga ik op bed liggen, want mijn maag is nog steeds niet rustig en dan zegt Martijn ineens: “getsie, wat is dat nou voor vlek?” Een hele grote rode vlek op het vloerkleed. En daar nog één en nog één. Het lijkt wel bloed? Ach nee toch, zou er iemand vermoord zijn in deze kamer? Jakkes! Sorry, maar dit accepteren we niet. Over het formaat van het bed kunnen we niet klagen, maar over een niet al te frisse kamer natuurlijk wel! Wederom staan we aan de balie. Ditmaal eisen we wel een andere kamer. Maarja, ze zijn volgeboekt. Hoe gaan ze dat nou doen? Het duurt allemaal erg lang en we krijgen weer een excuus. Helaas, het is volgeboekt. Maar als goedmakertje krijgen we voor twee ochtenden ontbijt gratis. Martijn reageert meteen adrem: “ik geef helemaal niets om het ontbijt, ik wil een schone kamer” En weer gaan ze zoeken in het systeem. Hij belt met de manager en zij komt er zelf ook even bij. Het blijkt echt een moeilijk systeem te zijn, want ze klikken en klikken, maar er komt niets uit. Totdat ze zegt dat we dan maar een kamer van een vliegmaatschappij krijgen. Blijkbaar zijn deze standaard geblockeerd en daardoor lijkt het dus alsof het hotel vol zit. Met veel moeite en veel excuses krijgen we kamer 508 toegewezen. Helaas wel weer een kamer met twee Queenbedden, maar het is wel een premium Queen, vertelt ze ons.

Uiteraard gaan we eerst kijken naar de nieuwe kamer. Hij is ietsjes anders ingericht qua meubels, maar verder lijkt hij eigenlijk hetzelfde als onze kamer op de twaalfde. Maar… hij is wél schoon en daar gaat het uiteindelijk om. En de kamer zit ook niet naast de liften. Mooi, ook dat opgelost dus. We halen onze spullen op van de 12e en brengen deze naar de 5e. En dan kunnen we eindelijk genieten van onze avondrust, al is het alweer bijna bedtijd. Waren we eindelijk toch een keer vroeg in het hotel, hebben we weer gedoe. Mijn maag werkt nog steeds niet mee, maar hopelijk gaat dit vannacht over. Gratis ontbijt voor twee dagen hebben we in ieder geval ook nog steeds in onze zak. Brutalen hebben de halve wereld, zeggen ze.

Morgen gaan we naar pretpark Lagoon. Ga ik eindelijk mijn 500e achtbaan beleven! Nu al zin in 🙂

Aantal gereden miles: 461 (742 km)
Weertype: winderig en zandstormerig!

Dag 19: Yellowstone (WY) – Teton Village (WY)

Grand Teton NP

Na een heerlijke nachtrust worden we om half 8 wakker van de wekker. Onze gefröbelde gordijnen hebben dus geholpen! Alleen rond 4 uur even wakker geweest voor een plasmomentje. Blijft bijzonder, geen toilet op de kamer. Met je pyjama aan midden in de nacht door de gang heen struinen. Eigenlijk helemaal niets voor ons. Gelukkig dat er wel badjassen in de kamer hangen. Loop je in ieder geval niet halfnaakt door de gangen. En vervolgens liggen we weer op bed, springen de vogels aan! Iets na vieren begint het blijkbaar buiten wat licht te worden. Maar al met al, een stuk beter geslapen als de nacht ervoor!

Na een paar keer snoozen ga ik proberen het volgende obstakel te overwinnen: douchen! Ook dit is natuurlijk buiten de kamer. Maar het viel me enigzins mee. Geen rij om te douchen. Ik ben zelfs de enige op dit tijdstip. Binnen tien minuten ben ik alweer terug op de kamer. Dan gaan we ontbijten. Onze broodjes zijn op, dus zullen gebruik moeten maken van het betaalde ontbijt in het hotel. Je kunt a-la-carte eten of via het buffet. Uiteraard kiezen we voor het buffet. Er is een kleine rij bij het restaurant. Het duurt steeds vrij lang voordat er iemand komt om je naar een tafeltje te begeleiden. Terwijl als we naar binnen kijken, genoeg lege tafels zien staan. Uiteindelijk na een minuut of 7 worden wij ook begeleid naar een tafeltje. Meteen komt er een jongen water voor ons inschenken en vrijwel daarna komt er een dame vragen wat we willen drinken. Vervolgens komt er weer iemand anders onze bestelling op nemen qua eten. We geven door dat we van het buffet gebruik willen maken en ze wijst waar het te vinden is.

Bij het buffet staat ook weer personeel. Je mag hier niet zelf je eten opscheppen, dat doen ze voor je. Maar per categorie is er een eigen medewerker. Een mannetje voor de french toast, bacon en worstjes. En naast hem staat een vrouw wat roerei voor je opschept (twee soorten, de normale en roerei met kaas). Naast haar staat ook weer een dame en zij is van de afdeling: yoghurt en fruit. En de ontbijtgranen met melk… Die wordt door een dame opgeschept welke voor de buffettafel staat. Zo zo, vier man personeel. Voor alleen het buffet dus. Het mag wat kosten… Hun salaris wordt zeker door de overheid betaald?

Maar, het eten smaakt in ieder geval erg lekker. Na het ontbijt pakken we snel onze spullen in en checken uit. Nog wat foto’s van het hotel en dan rijden we richting Grand Teton NP. Dit park ligt vrijwel direct onder Yellowstone. Voordat we Yellowstone verlaten via de Zuid Ingang, stoppen we nog een paar keer voor wat overlooks. De eerste is bij Kepler Cascades. Een prachtige waterval.

Vervolgens komen we tot de ontdekking dat we vergeten zijn om ijs te halen voor de koelbox. We bekijken de plattegrond en zien dat we onderweg langs Grant Village rijden. Ook een hotel van Yellowstone. Daar zullen ze vast wel ijs hebben. Grant Village blijkt een verzameling van verschillende lodges te zijn. We parkeren de auto bij Lodge C en wandelen dan naar binnen. En uiteraard vinden we daar een ijsmachine. Wellicht niet helemaal zo als het hoort (meestal maak je alleen gebruik van deze gratis ijsmachines als je er slaapt natuurlijk, maar aan de andere kant… we hebben net twee dagen in Yellowstone geslapen, dus een klein beetje voelen we onszelf als slaapgast hier).

We zien ook een benzinepomp staan en willen de auto weer voltanken. Op zich zit hij nog voor een kwart vol, maar je weet maar nooit onderweg. Maar dan zien we de prijs: 4,09 dollar. Hallelujah , dat is niet goedkoop! Ach, dan rijden we wel door naar Jackson. Daar zal het vast wel goedkoper zijn. We vervolgen onze weg naar Grand Teton NP. Onderweg stoppen we nog een keer voor een mooi uitzicht op de Lewis River en een stop bij de Moose waterval en dan rijden we Grand Teton National Park binnen.

Onze eerste stop is bij Jackson Lake Overlook. Een prachtig uitzicht op Jackson Lake met op de achtergrond de grote tetons (bergen).

Vervolgens stoppen we bij Jackson Lake Lodge. Op de kaart zien we dat we daar ook kunnen tanken. Wellicht dat het hier goedkoper is. Maar we komen bedrogen uit. Het is hier zelfs nóg duurder! 4.39 dollar. Sjees, zo hoog hebben we de benzine nog niet gezien. Snel maar weer verder. Volgende stop is bij Willow Flats Overlook. Hier heb je weer een andere vergezicht van de bergen. Maar de mooiste stop is bij Oxbow Bend Turnout. Het weer werkt ook zo heerlijk mee. Mooie blauwe lucht met wat witte wolkjes erbij. Samen met de bergen met wat sneeuw op de top is het echt een prachtig plaatje.

Bij Elk Ranch Flats Turnout zien we in de verte een paar Elks lopen. Maar ook een heleboel bisons. Die vinden we eigenlijk niet zo bison-der (bijzonder 😉 ) meer. Bisons hebben we vorig jaar al veel gezien bij Custer SP en verder zijn het eigenlijk net koeien. Staan ook maar wat in de wei. Maar kijken we naar de andere kant, dan zien we weer een prachig uitzicht op de bergen. Onvoorstelbaar mooi! Ook bij Snake River Overlook zien we een prachtig uitzicht. Het wordt een beetje ééntonig zo, maar Grand Teton is gewoon echt super mooi!

Het volgende stoppunt wat op mijn lijstje staat is de Schwabacher Landing, maar de weg er naar toe is helaas afgesloten. Meteen daarna volgt Glacier View Turnout. Staat niet op het lijstje, maar zeker wel de moeite van een stop waard. Daarna gaan we eindelijk naar een stop waar we erg lang naar uitgekeken hebben. Als je op google zoekt naar Grand Teton Barn, kom je eigenlijk altijd dezelfde foto tegen. Die willen wij ook! Deze is te vinden op de Mormon Row. Als snel denken we de Barn te zien en we maken wat foto’s. Maar het weer is totaal omgeslagen. Geen mooie blauwe lucht met wolken meer, maar een grijze massa en achter ons donkere drijgende regenwolken. We krijgen de foto niet zoals we hem hebben willen.

Wel zien we hier weer ontzettend veel grondeekhoorns. Te schattig. De hele grond vol gaten. Onder ons bevindt zich vast een heel gangenstelsel voor de eekhoorns. Wel baal ik ervan dat de foto niet lukt zoals ik het wil. We hebben wat dat betreft niet echt geluk deze vakantie. Ook de kleuren bij Hot Springs waren er niet en de stranden bij Olympic NP waren ook niet hoe ik ze graag had gezien. Maar daarentegen hebben we al wel veel andere leuke dingen gezien en gedaan. Crater Lake was voor ons echt een geweldige verrassing. Mount St Helens vonden we ook erg mooi en Yellowstone heeft ook een paar stops welke de moeite waard zijn. Binnenkort ga ik mijn 500e achtbaan beleven. Dat is eigenlijk ook wel een hoogtepunt, toch?

Snel stappen we weer in de auto, aangezien het er naar uitziet dat het ieder moment kan gaan regenen. Bij Dornans maken we een tussenstop omdat onze blazen zich laten voelen. Meteen bekijken we daar het winkeltje en wederom checken we de benzineprijs: 3.89 dollar. Kijk, dat lijkt er meer op. We gooien hem vol en eten nog een broodje in de auto. Het is immers weer een tijdje na lunchtijd. De donkere wolken blijven overigens op veilige afstand. Op een paar druppeltjes na, merken we niets van het noodweer.

Dan rijden we door naar ons hotel. We rijden Grand Teton uit en het plaatsje Jackson in. Het doet een beetje nep aan. Veel motels wat als blokhut moet uitstralen. Het is het eigenlijk allemaal nét niet. Vervolgens rijden we het plaatsje Teton Village binnen. Hier slapen wij en dat dorpje heeft de uitstraling van een ski-oord. Wat het eigenlijk ook echt is. In de winter is het hier behoorlijk druk. Het dorpje ligt aan de voet van een paar bergen en er gaan behoorlijk wat kabelbanen naar boven. Ook zijn er veel skipistes te zien, al zijn ze nu bijna allemaal groen. Niets te nadelen van Jackson, maar wij zijn erg blij dat we hier in Teton Village slapen.

We komen aan bij ons hotel ‘The Alpenhof’. Het ziet er aan de buitenkant erg Zwitsers/Duits uit. We slapen vannacht dus gewoon weer in Europa! We checken in en krijgen kamer 19 toegewezen. Het is een kamer op de eerste verdieping en als we de deur open doen, zien we een prachtige kamer. Ook behoorlijk sfeervol, maar dan wél met internet, eigen douche en toilet (én gordijnen!)

Naast het hotel zit de ingang van de kabelbaan helemaal naar boven. Het is behoorlijk aan de prijs om naar boven te gaan (32 dollar pp en met de kortingsbon welke we bij het inchecken gekregen hebben is het nog ‘maar’ 27 dollar pp), maar we doen het toch. Het lijkt ons een prachtig uitzicht. De kabelbaan gaat elk kwartier naar boven en de rit duurt 12 minuten. Helaas lukt het ons net niet om meteen met de kabelbaan mee te gaan en moeten dus een kwart wachten.

Dan gaan we naar boven. Tjee, wat gaan we hoog! En wat ziet het er zo van boven mooi uit. Je ziet de verschillende ski-pistes. Je hebt groene, blauwe en zwarte pistes. De zwarte zien er enorm stijl uit. Je moet er toch niet aan denken om die te doen?

Eenmaal boven worden we geconfronteerd met echt een adembenemend uitzicht. Wauw! Echt niet met een pen te beschrijven… Dit is absoluut onze 27 dollar per persoon waard… Absoluut! Iets verderop ligt er wat sneeuw. Een vader en dochter zijn een kleine sneeuwpop aan het maken. Ik maak daar later dankbaar gebruik van om deze op de foto te zetten. Zo schattig. We raken aan de praat met de vader. De rest van het gezin is nog beneden, want zijn vrouw heeft hoogtevrees. Ze komen uit Florida, dus meteen hebben we genoeg stof om over te kletsen. Verder geeft hij nog wel het advies om vooral niet de schnitzel bij Alpenrose te nemen. Die is te droog voor woorden. Oeh, dat is het restaurant wat bij ons hotel hoort. Goed, daar niet gaan eten dus. Hij geeft als restauranttip de thai. Maarja, juist nu in dit plaatsje willen we eigenlijk wel typisch Duits gaan eten. Ach, we zullen zien.

We lopen nog wat over de bergen en dan is het alweer tijd om naar beneden te gaan. De laatste ‘tram’ gaat om half 7, maar we willen een keer op tijd gaan eten, dus gaan we met de tram van kwart voor 6 weer terug. Eenmaal terug op de kamer bekijken we op Tripadvisor wat er allemaal aan restaurants is hier in Teton Village, maar daar worden we eigenlijk niet blij van. Of ze krijgen slechte recensies, of het is behoorlijk duur. De thai komt overigens wel goed naar voren, maar eigenlijk hebben we niet zo’n zin in rijst. Dat zijn koolhydraten 😉 Dan besluiten we om maar bij de Bistro van ons hotel te gaan eten. We zien op de online menukaart dat ze daar ook zalm hebben en daar hebben we eigenlijk toch meer zin in dan echt Duits eten. We lopen naar buiten en zien dan dat de Bisto dicht is. Jahee… hebben we eindelijk iets gevonden, is hij niet open. Toch maar naar de Thai dan? We stappen in de auto en zoeken het adres op in de Tom Tom, maar hij kent geen Thai in de buurt. Sterker nog, hij kent geeneen restaurant in Teton Village. Wat nu? Dan zien we ineens ‘sushi’ staan. Oh, dát had Tom Tom beter niet kunnen laten zien. Ineens beginnen we te kwijlen. Maarja, sushi is rijst. Heel veel rijst. Dus veel koolhydraten. Toch nog één dag erbij zonder Dr. Frank dan maar? Sudachi Sushi blijkt een dorpje verderop te zitten, in Wilson. In zes minuten rijden we er heen. We bekijken eerst de kaart en zien dan dat vooral de specials behoorlijk aan de prijs zijn. Maar de normale rolls zijn gemiddeld qua prijs. Verder ziet de tent er behoorlijk mooi uit. Beetje lounge-achtig. Het doet me persoonlijk een beetje denken aan Doozo (restaurant in Leeuwarden welke tweede werd bij ‘mijn tent is top’). Zelfs het personeel doet me daaraan denken. De eigenaresse en de kok zijn beide vrij jong en volgens mij zijn ze zelfs een stel. Ze staan in ieder geval wel leuk bij elkaar 🙂

We bestellen eerst een zeewiersalade en daarna nog vier rolls en een handrol. Het smaakt heerlijk! Uiteindelijk komen we toch weer duurder uit dan we eigenlijk gebudgeteerd hadden, maar het was het zeker waard. Leuke tent! En de pen mochten we legaal meenemen 🙂

		Sudachi Sushi Diavoorstelling weergeven Alles downloaden

Aantal gereden miles: 131 (211 km)
Weertype: zonnig en bewolkt

Dag 18: Yellowstone National Park (WY)

Slapen in het oude gedeelte van Old Faithful Inn is hartstikke sfeervol… Maar zo niet prettig… De muren zijn vrij dun, dus vrij gehorig. Tot een uur of één wakker gelegen omdat de buurman het nodig vond om te gaan snurken. En in de ochtend kregen we te maken met nog een ander onpraktisch iets van deze kamer: geen gordijnen! Ofwel, om half 6 waren we alweer wakker… Nog wel wat gedommeld tot half 7, maar toen toch echt opgestaan. Heerlijk al k(r)amperend ontbijten.

Wat wel weer een voordeel is van vroeg op staan: het is nog niet zo druk buiten. Iets na half 8 lopen we richting het Visitor Center om te kijken hoe laat de Old Faithful Geiser gaat spuiten. Het Visitor Center is nog niet open, maar voor het raam staat dat de volgende spuitceremonie om 08.01 uur begint. Om de geiser heen staan bankjes, dus we wachten heerlijk af in het zonnetje. Langzaam aan wordt het drukker. De geiser rookt al wel de hele tijd, maar er is nog geen water te zien. En dan, iets over 8 begint het wat te borrelen. Er komt ook al wat water naar boven en dan ineens… spuit spuit spuit. Alleen… we zien er niets van. Er komt niet alleen water uit de geiser, maar ook behoorlijk veel stoom. Je ziet totaal niet hoe hoog de geiser nu werkelijk spuit. Het voelt een beetje als een domper.

Na de uitbarsting van Old Faithful gaan we de trail langs verschillende andere geisers en pools lopen, om zo uit te komen bij Morning Glory Pool. Het is een behoorlijk lange tocht. Pas na drie kwartier zijn we bij de Morning Glory Pool. Maar dat is het zeker waard. Wat een prachtige pool! Zo helder en kleurrijk! Alleen een beetje jammer dat we net op het verkeerde tijdstip er zijn. De zon staat nog vrij laag en daardoor valt de schaduw van het hek op de rand van de pool. Ook is het een beetje uitvogelen waar je zelf het beste kunt staan, anders heb je de schaduw van jezelf er ook nog op.

Dan hobbelen we weer terug naar het hotel. Letterlijk hobbelen, want we voelen onze voeten behoorlijk goed. Anderhalf uur lopen na zo’n korte nacht is eigenlijk niet aan te raden. Als we terug in het hotel zijn, drinken we een kop koffie met een muffin erbij. Dat hebben we wel verdiend. Vervolgens stappen we de auto in en gaan als eerste naar Black Sand Basin. Ook hier zijn verschillende pools te vinden. Maar na Morning Glory Pool, vallen deze eigenlijk een beetje tegen. Snel rijden we weer verder en komen uit bij Biscuit Basin. Ook hier weer verschillende pools en vanaf hier kun je ook de trail naar de Mystic waterval lopen. Maar als we zien dat deze waterval op bijna 2 kilometer lopen zit, besluiten we hem later op de dag maar te doen. Ver lopen hebben wij zowel geestelijk als lichamelijk nu even geen puf meer voor.

De volgende stop is bij Midway Geyser Basin. Hier kun je de de twee na grootste heetwaterbron van de wereld vinden: de Grand Prismatic Spring. Deze heeft een diameter van 110 meter. De kleur van het water varieert van diep blauw in het midden, naar lichtblauw, groen, geel en oranje. Het is gelukkig maar een kleine wandeling, maar ook deze is echt de moeite waard. Tjee, wat is deze bron prachtig! Wat een kleuren! Al zie je het niet zo goed zoals overal op de foto’s staat. Die foto’s zijn waarschijnlijk van bovenaf genomen. Maar tjee zeg… deze is echt prachtig!

Nog helemaal naglunderend rijden we verder. Achtereenvolgens rijden we de Firehole Lake Drive voor de Great Fountain Geyser en de Firehole Canyon Drive voor de Firehole Falls. Maar na Grand Prismatic Spring valt dat eigenlijk een beetje tegen. Zelfs de waterval vinden we niet zo super spannend. Overigens zijn er op het begin van elke bezienswaardigheid borden te vinden met een afbeelding van een jongen, een moeder en een man. Je mag namelijk nooit het pad verlaten, want de grond kan erg gevaarlijk zijn (zure gassen enzo). Het jongetje van de afbeelding doet dat dus wel en verbrandt zijn voetjes, de moeder raakt helemaal in paniek en de man… de man negeert alles en loopt gewoon door 🙂 Wij volgen dus het advies van die man op. Als er iemand toch zo stom is om van het pad af te gaan, lekker negeren!

Het is begin middag en we krijgen alweer wat trek. Bij een picknickplek langs de Gibbon River eten we onze broodjes op en een yoghurtje na. Kunnen we er weer even tegen. Al merken we wel dat we wat natuurschoon-moe worden. Gisteren waren we nog zo enthousiast en snapten we volkomen dat men hier bijna een week kan vertoeven en nu – onze tweede Yellowstonedag – hebben we eigenlijk meer zin om gewoon terug naar onze hotelkamer te gaan en lekker te relaxen of zelfs te slapen. Zo’n korte nacht hakt er behoorlijk in. Maar we willen er niet aan toegeven. We rijden na de lunch gewoon verder. Iets na onze lunchplek vinden we de Gibbon Falls. Deze is direct naast de weg te zien en met een kleine wandeling heb je er prachtig zicht op.

Vervolgens rijden we door naar Artists Paintpots. Op mijn informatieblaadjes belooft men een pool met pastelkleurtjes. Maar helaas… geen kleur te zien. We vinden het zelfs geen foto waard en de camera blijft dus gewoon in de tas. Eenmaal terug in de auto bekijken we op de kaart waar we dan heen kunnen. Maar eigenlijk hebben we alle grote spots al gezien. We zijn er eigenlijk een beetje klaar mee. We besluiten om nog wel even richting het noorden te rijden, om te kijken of we wellicht nog wat dieren kunnen spotten. En dat lukt, althans… Ineens staan langs de kant van de weg een heleboel auto’s en dat kan maar één ding betekenen: wildlife! We stappen uit en vragen wat er te zien is. Het blijkt een berggeit te zijn. Ohhh, niet heel bijzonder dus. Maar toch blijven we even om te kijken, al zien we hem niet. Hij blijkt ook heel erg moeilijk te spotten te zijn. Veel bomen op de berg en daar zit hij ergens tussen. Veel mensen hebben er moeite mee en degene die hem wel gezien hebben, moeten wel tien keer uitleggen waar hij zit. Zelf denk ik hem ook gezien te hebben, want ik zag ineens wat bewegen, maar jee… iets wits boven op een berg zoeken tussen veel rotsen en bomen. Niet mijn sterkste punt.

We rijden weer verder, voorbij Norris en willen dan naar de Obsidian Cliff, maar als we ineens Indian Creek zien staan, beseffen we dat we er voorbij gereden zijn. Iets verderop ligt Sheepeater Cliff. Ach, dan deze cliff maar in plaats van de Obsidian. We maken snel een foto en zijn er dan weer vandoor.

Zo spectaculair was het dus niet. We besluiten om weer terug richting het hotel te rijden. We hebben immers nog een tocht naar Mystic Falls op het programma. En ineens zijn we weer bij Norris en beseffen we dat we wederom de Obsidian Cliff gemist hebben. Achja, jammer dan.

Wederom zien we veel auto’s langs de kant staan. Wat zou er nu te zien zijn? Het blijken Elken te zijn. Een soort rendier dus. Vooruit, we stappen hiervoor ook even uit en gaan dan echt op weg naar Mystic Falls.

De voeten werken eigenlijk niet meer mee, maar we zullen en moeten hem zien. Hij staat immers op mijn To-Do-Top lijstje. Gelukkig is het niet zo warm meer, alhoewel… als de zon achter de wolken vandaan komt, blijkt het toch nog behoorlijk warm te zijn. De tocht is lang… Na een minuut of 40 wandelen komen we eindelijk aan bij de waterval. Maar jee zeg, dat was het de pijne voetjes zeker waard. Wat een beauty!

Snel maken we wat foto’s, want de muggen blijken onze bloed best lekker te vinden. Ohja, vergeten in te smeren met anti-muggen spul. Oeps… Snel weer terug naar de auto… Weer 40 minuten lopen dus…

Eenmaal terug bij het hotel, nemen we het zwarte doek uit de auto mee. Dit doek hebben we eigenlijk altijd over de koffers heen liggen. Extra stukje veiligheid. Maar nu nemen we hem mee naar onze kamer om te kijken of hij voor de raam gehangen kan worden. En dat lukt voor twee van de drie ramen! Het derde raam wordt verdoezeld met onze vestjes en hopla, Martijn McGyver heeft een gordijn in elkaar gefröbeld. Hopelijk werkt het, want we hebben echt geen zin in wederom een korte nacht. Dan weten we zeker dat we morgen niet van Grand Teton NP kunnen genieten.

Dan is het alweer tijd om te gaan eten. Maar wat? We hebben eigenlijk geen zin in een hoofdgerecht. Dan maar wat voorgerechten delen en wellicht wat salade erbij. We komen wederom uit bij het restaurant van Snow Lodge. De wachttijd is nu 20 minuten. Dat lijkt ons iets beter. Maar na een minuut of drie besluiten we dat we liever naar het café er naast gaan. Ze hebben daar geen salades, dus dan maar drie voorgerechten om te delen? We brengen de buzzer weer terug naar het restaurant en vertellen haar dat we liever naar het café er naast gaan. Ineens verschijnt er een dame wie de gasten naar hun plek toe brengt en vertelt ons dat ze nu een plek vrij heeft voor twee. Of we dan toch blijven eten bij hun. Uiteraard, prima. Geen idee of we nu iemand anders zijn plek hebben afgenomen, maar wij hebben honger!

We bestellen ieder een salade. Martijn met Blue Cheese dressing en ik met Honing Mosterd. En om te delen bestellen we een portie wafel frietjes met blue cheese saus en peperkorrels en een portie knoflookpita’s met hummus. Het smaakt heerlijk… en uiteindelijk blijkt het ook genoeg te zijn. Meer dan genoeg zelfs, want we krijgen het niet op 🙂 Alhoewel, van de wafelfrietjes blijft niets over. Die smaken echt goddelijk… Echt smerig lekker!

Na het eten tik ik op de kamer het verslag en McGyvert Martijn nog wat verder. De vestjes blijken net te kort voor het derde raam en dan zie ik ineens de sierdeken wat op het bed ligt. Deze gebruik je toch nooit en bedekt het gehele derde raam. Nóg beter dus. Als het nu niet meer donker blijft morgen vroeg, dan weten we het ook niet meer!

Aantal gereden miles, twee dagen Yellowstone: 199 (318 km)
Weertype: WARM